روانشناسی اختلال سلوک

[وِیان؛]

فریبکاری یا سرقت
به زور وارد خانه، ساختمان یا ماشین دیگران می‌شود.
اغلب برای به دست آوردن چیزی یا منافعی و یا فرار از وظایفش دروغ می‌گوید (سر دیگران کلاه می‌گذارد).
اشیاء بی ارزش را بدون مواجه شدن با قربانی می‌دزد (مثل دزدیدن اجناس از مغازه بدون شکستن و ورود غیر قانونی).

 

[وِیان؛]

نقض جدی مقررات
بدون اجازه والدین، شب‌ها بیرون از خانه می‌ماند. این حالت پیش از ۱۳ سالگی شروع می‌شود.
هنگام زندگی با والدین واقعی یا سرپرستش دست کم دوبار شب‌ها از خانه فرار کرده است( یا یک مدت طولانی از خانه فرار کرده است.)

 

[وِیان؛]

معمولا از مدرسه می‌گریزد و میلی به تحصیل ندارد.
اختلال سلوک کنترل نشده در بزرگسالی نیز موجب آشفتگی رفتار می‌شود و سبب تخریب چشمگیری در عملکرد تحصیلی، اجتماعی یا شغلی می‌شود. اگر فرد ۱۸ ساله و یا مسن‌تر باشد، ملاک‌های مشخصی برای تشخیص اختلال سلوک وجود ندارد.

 

[وِیان؛]

شدت علائم اختلال سلوک در کودکان بر اساس DSM-5
علائم اختلال سلوک می‌تواند خفیف، متوسط یا شدید باشد:

علائم خفیف: اگر فرزند شما علائم خفیفی دارد، به این معنی است که مشکلات رفتاری کمی به عنوان علائم مورد نیاز برای تشخیص اختلال سلوک دارد. مشکلات رفتاری او باعث صدمات نسبتاً جزئی به دیگران می‌شود. مسائل رایج درمورد این دسته از کودکان شامل دروغگویی، ترک تحصیل و بیرون ماندن بعد از تاریکی بدون اجازه والدین است.

 

[وِیان؛]

علائم متوسط: اگر کودک شما دارای مشکلات رفتاری متعددی باشد علائم متوسطی دارد. این مشکلات رفتاری ممکن است تأثیر خفیف تا شدیدی بر حقوق دیگران داشته باشد. مشکلات ممکن است شامل خرابکاری‌های متعدد و سرقت باشد.

 

[وِیان؛]

علائم شدید: اگر فرزند شما بیشتر علائم مورد نیاز برای تشخیص اختلال سلوک را داشته باشد، درجه آن شدید است. این مشکلات رفتاری صدمات قابل توجهی به دیگران وارد می‌کند. مشکلات ممکن است شامل دست درازی، استفاده از سلاح، یا شکستن و ورود غیرقانونی به خانه یا ماشین افراد باشد.

 

[وِیان؛]

اختلال سلوک بر اساس DSM-5 چگونه تشخیص داده می‌شود؟
اگر کودک شما علائم اختلال سلوک را دارد، باید توسط یک روانشناس یا متخصص روان ارزیابی شود. آن‌ها برای تشخیص از شما و فرزندتان در مورد الگوهای رفتاری‌اش سوال می‌کنند. برای تشخیص اختلال سلوک، فرزندتان باید حداقل سه رفتار رایج در اختلال سلوک را داشته باشد. همچنین او باید حداقل یکی از رفتارها را در شش ماه گذشته از خود بروز داده باشد. مشکلات رفتاری که گزارش می‌کنید باید به طور قابل توجهی از نظر اجتماعی یا مدرسه آسیب رساننده باشد.

 

[وِیان؛]

با احساسات اجتماعی محدود
برای واجد شرایط بودن درمورد این فاکتور، فرد باید حداقل دو مورد از ویژگی‌های زیر را به طور مداوم در حداقل ۱۲ ماه گذشته و در روابط و محیط‌های متعدد نشان داده باشد. این ویژگی‌ها باید الگویی باشند که به صورت معمولی فرد در روابط بین فردی و عاطفی اش از خود نشان می‌دهد نه فقط به صورت گاه به گاه در برخی شرایط این رفتارها را بروز دهد.

 

[وِیان؛]

.

بنابراین، برای ارزیابی معیارهای تعیین کننده، منابع اطلاعاتی متعددی لازم است. علاوه بر گزارش خود فرد، لازم است گزارش‌های دیگران را که فرد را به مدت طولانی می‌شناسند (به عنوان مثال، والدین، معلمان، همکاران، اعضای خانواده و فامیل، همسالان و هم‌دوره‌ها یا همکلاسی‌ها) در نظر بگیریم.

 

[وِیان؛]

نداشتن پشیمانی یا احساس گناه
هنگامی که مرتکب اشتباهی می‌شود احساس بدی ندارد و یا احساس گناه نمی‌کند (به استثنای پشیمانی که فقط در هنگام دستگیری و یا مجازات بروز می‌دهد). فرد به طور کلی نسبت به پیامدهای منفی اقدامات خود بی‌توجه است و اهمیتی برای آنچه رخ داده قائل نیست. به عنوان مثال، فرد پس از آسیب رساندن به کسی پشیمان نیست یا به عواقب نقض قوانین اهمیت نمی‌دهد.