روانشناسی اختلال هذیان

[ASHOB]

اگر فردی علائم و نشانه‌های اختلال هذیان را تجربه کند، متخصصان سلامت روان او یک تاریخچه پزشکی کامل و معاینه فیزیکی انجام می‌دهد. اگرچه هیچ آزمایش آزمایشگاهی برای تشخیص اختلال هذیان وجود ندارد، متخصصان سلامت روان ممکن است آزمایش‌های تشخیصی مختلفی مانند آزمایش‌های تصویربرداری، غربالگری و ازمایش خون را تجویز کنند تا هر گونه شرایط فیزیکی، داروها یا موادی را که می‌توانند باعث این اختلال شوند را رد کنند. همچنین روانپزشکان و روانشناسان به واسطه مصاحبه، وضعیت روانی فرد بیمار را ارزیابی می‌کنند.

 

[ASHOB]

همچنین ممکن است پزشکتان با اعضای خانواده و اطرافیان بیمار مصاحبه کنند تا بتوانند جزئیات بیشتری در مورد هذیان‌های فرد بیمار و جدول زمانی بروز علائم آن ارائه دهند. از آنجایی که سایر شرایط سلامت روان نیز می‌تواند باعث هذیان شوند، متخصصان سلامت روان به دقت، فرد را از نظر علائم دیگر ارزیابی می‌کنند.

 

[ASHOB]

اختلال هذیان را می‌توان به عنوان یکی از شرایط زیر به اشتباه تشخیص داد که ممکن است در فرایند کنترل و بهبود علائم بیمار اخلال ایجاد کند:

• اختلال وسواس فکری عملی
• روان گسیختگی
• دلیریوم
• اختلال دو قطبی
• اختلال چند شخصیتی، به ویژه اختلال شخصیت پارانوئید

 

[ASHOB]

درمان هذیان​

درمان اختلال هذیان اغلب شامل روان درمانی، گفتار درمانی و دارو درمانی است. افراد مبتلا به اختلال هذیان اغلب به تنهایی به دنبال درمان این عارضه نمی‌روند زیرا اکثر افراد مبتلا به اختلال هذیان متوجه علائم بیماری خود نمی‌شوند. افرادی که علائم شدیدی دارند یا در خطر آسیب رساندن به خود یا دیگران هستند، ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشند. آن‌ها باید تا زمانی که از نظر روانی و جسمی تثبیت شوند، در بیمارستان بمانند.

 

[ASHOB]

روان درمانی برای درمان هذیان​

روان درمانی اصطلاحی برای انواع تکنیک‌های درمانی است که هدف آن کمک به افراد در شناسایی و تغییر احساسات، افکار و رفتارهای منفی آن‌ها است. همکاری با یک متخصص روان، مانند روانشناس یا روانپزشک، می‌تواند حمایت، آموزش و راهنمایی جهت بهبود و کنترل علائم را برای فرد و خانواده‌اش فراهم کند.

 

[ASHOB]

دارو درمانی برای درمان هذیان​

داروهای اولیه‌ای که برای کمک به درمان اختلال هذیان استفاده می‌شوند، داروهای ضد روان پریشی یا نورولپتیک نامیده می‌شوند. برخی از این داروها شامل موارد زیر است:

 

[ASHOB]

• آنتی سایکوتیک‌های نسل اول: روانپزشکان از اواسط دهه 1950 از این داروها برای درمان بیماری‌های روانی استفاده کرده اند. این داروها با مسدود کردن گیرنده‌های دوپامین در مغز شما عمل می‌کنند. دوپامین یک انتقال دهنده عصبی است که اعتقاد بر این است که در ایجاد هذیان نقش دارد. آنتی سایکوتیک‌های نسل اول عبارتند از کلرپرومازین (Thorazine®)، فلوفنازین (Prolixin®)، هالوپریدول (Haldol®)، تیوتیکسن (Navane®)، تری فلوپرازین (Stelazine®)، پرفنازین (Trilafon®) و تیوریدازین (Mellaril®).

 

[ASHOB]

• آنتی سایکوتیک های نسل دوم: این آنتی سایکوتیک‌های جدیدتر نیز در درمان علائم اختلال هذیان موثر هستند. آنها با مسدود کردن گیرنده‌های دوپامین و سروتونین در مغز شما عمل می‌کنند. این داروها عبارتند از ریسپریدون (Risperdal®)، کلوزاپین (Clozaril®)، کوتیاپین (Seroquel®)، زیپراسیدون (Geodon®) و اولانزاپین (Zyprexa®). این داروها معمولا بهتر از آنتی سایکوتیک‌های نسل اول تحمل می‌شوند و عوارض جانبی کمتری دارند.

 

[ASHOB]

سایر داروهایی که روانپزشکان ممکن است برای درمان اختلال هذیان تجویز کنند شامل داروهای ضد اضطراب و ضد افسردگی هستند. اگر فرد دارای سطح بسیار بالایی از اضطراب و یا بی‌خوابی باشد، داروهای ضد اضطراب ممکن است در بهبود علائم بیماری به آن‌ها کمک کنند. داروهای ضد افسردگی نیز می‌توانند به درمان افسردگی که اغلب در افراد مبتلا به اختلال هذیان رخ می‌دهد، کمک کنند.

 

[ASHOB]

پیشگیری از هذیان​

هیچ راه شناخته شده‌ای برای پیشگیری از اختلال هذیان وجود ندارد. با این‌حال، تشخیص و درمان زودهنگام بیماری می‌تواند به کاهش اختلالات آن در زندگی بیمار، کمک کند.

اختلال هذیان معمولاً به طور قابل توجهی بر عملکرد روزانه فرد بیمار تأثیر نمی‌گذارد، اما شدت هذیان ممکن است به تدریج بدتر شود. بیشتر افراد مبتلا به هذیان گویی می‌توانند تا زمانی که کارشان شامل چیزهای مرتبط با هذیان‌هایشان نباشد، شاغل بمانند. متأسفانه، بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری به دنبال درمان آن نیستند. همچنین ممکن است از مراجعه به روانپزشک خجالت زده یا بترسند. بدون اقدام به درمان بیماری، اختلال هذیان می‌تواند تبدیل یک بیماری مادام العمر شود.