دین و مذهب ادبیات مذهبی| خدا از نگاه دل‌های خسته

[FROSTBITE]

زمزمه‌ای از ته دل

در دل‌های خسته، جایی هست که هنوز روشنایی کوچکی می‌سوزد؛ نوری که با تمام خاموشی‌ها سازگار نمی‌شود.
گاهی در میانه‌ی شب‌های طولانی، وقتی سکوت به استخوان جان نفوذ می‌کند، صدایی آرام از درون برمی‌خیزد؛ صدایی که نه از دنیا می‌آید و نه از ذهن، بلکه از عمق روحی برمی‌خیزد که سال‌هاست زیر بار دردها و ناکامی‌ها هنوز ایمانش را از دست نداده است.
آن صدا، زمزمه‌ی خداست. نه خدایی که در کتاب‌ها تعریفش کرده‌اند، بلکه خدایی که با اشک‌هایت آشناست، با سکوتت کنار آمده، و در بی‌کسی‌هایت نفس کشیده است. خدا در نگاه دل‌های خسته، پناهی نیست که باید به دنبالش دوید؛ او خودِ حضور است.
مثل نوری که وقتی چشمانت را می‌بندی تازه می‌بینی‌اش، یا مثل نسیمی که فقط وقتی از دویدن می‌ایستی، خنکایش را حس می‌کنی.
دل‌های خسته خدا را در آرامش نمی‌جویند، بلکه در همان لحظه‌ای که می‌خواهند تسلیم شوند، او را می‌یابند.
آن‌گاه درمی‌یابند که خستگی‌شان مقدس بوده، اشک‌هایشان راهی به او باز کرده و شکست‌هایشان زبانی شده برای گفت‌وگویی صادقانه‌تر با خالقشان.

 

[FROSTBITE]

خدای خاموشی‌ها

خدا همیشه با صدا نمی‌آید. گاهی سکوتش بلندتر از هر فریادی است. در لحظاتی که دعاهایت بی‌پاسخ می‌مانند، در همان ثانیه‌هایی که بغضت میان سی*ن*ه‌ات می‌ماند، او دارد گوش می‌دهد. سکوت او نشانه‌ی بی‌توجهی نیست؛ گاهی نشانه‌ی اعتماد است. او می‌داند اگر هنوز جوابت را نگفته، یعنی تو هنوز آماده‌ی شنیدنش نیستی. خدا دل‌های خسته را با حرف آرام نمی‌کند، با درک عمیق‌تر آرام می‌کند.
وقتی در خلوتت به سقف خیره می‌شوی و فکر می‌کنی هیچ‌ک.س صدایت را نمی‌شنود، آن لحظه دقیقاً زمان حضور اوست.
او در نگاه توست، در تپش قلبت، در نوری که هنوز خاموش نشده. خدای خاموشی‌ها، همان کسی‌ست که با تأخیرهایش، تو را به فهمی بالاتر از صبر می‌رساند.

 

[FROSTBITE]

وقتی نمی‌توانی ادامه دهی

دل‌های خسته معمولاً نقطه‌ای دارند که فکر می‌کنند دیگر نمی‌توانند ادامه دهند. همان نقطه، محل ملاقات با خداست. وقتی امید تمام می‌شود، وقتی حتی دعا کردن سخت می‌شود، او خودش دعا می‌شود. دیگر لازم نیست کلمات بسازی، کافی‌ست فقط نفس بکشی. هر نفس، نشانه‌ای‌ست که او هنوز کنارت است.
خدا برای دل‌های خسته، معجزه را نه در برآورده شدن خواسته‌ها، بلکه در زنده ماندن امید نشان می‌دهد. گاهی همین که صبح را می‌بینی و هنوز دلت می‌تپد، یعنی او بوده. او همان نیرویی‌ست که تو را هر شب می‌شکند و هر صبح دوباره از خاکستر اشکت برمی‌خیزاند.