معرفی کتاب ادبیات من

[Tara Motlagh]

جولیا واتسون نویسنده، ویراستار و استاد دانشگاه اوهایو است. واتسون در زمینه‌ی مطالعات تطبیقی تخصص دارد. او مقالات و کارگاه‌های زیادی را برگزار کرده و در چندین کتاب به عنوان ویراستار تخصصی حضور داشته. واتسون دو کتاب نوشته که هر دوی آن‌ها با همراهی سدونی اسمیت بوده‌اند: «ادبیات من» و «زندگی‌نامه‌نویسی در بستر زمان».

 

[Tara Motlagh]

جملات برگزیده کتاب ادبیات من

• حالا که خاطره‌ی واقعی ندارم،‌ خاطره‌ای کاغذی می‌سازم. (میشل دو‌مونتنی)

• زندگی من تاریخ، سیاست و جغرافیا است؛ دین و ماوراءالطبیعه است؛ موسیقی و زبان است. (پاولا گان آلن)

• در سر همه‌ی ما چیزی مثل متنی نیمه‌خوانا و نیمه‌مرموز هست که به آنچه در زندگی انجام داده‌ایم معنا می‌بخشد. مهم نیست آن را چه بنامیم: آگاهی کاذب، خیالات یا، ‌به سبک قدیم‌، ایدئولوژی. (اورهان پاموک)

 

[Tara Motlagh]

در بخشی از کتاب ادبیات من می‌خوانیم

ارتباط‌محوری، به شکل روایی‌اش، از راه آنچه باختین «گفت‌وگومحوریِ دیگرزبان» می‌نامد در متن گنجانده می‌شود. منظور از گفت‌وگومحوریِ دیگرزبان، چندآوایی یا تکثر «زبان»هایی است که سوبژکتیویته از طریق آن‌ها بیان می‌شود و نمود پیدا می‌کند. پس سوژه همواره سوژه‌ی «دیگری» ا‌ست؛ سوژه‌ای که گفتمان‌های اجتماعیِ ناهمگن را شکل می‌دهد و همزمان خودش به‌ واسطه‌ی این گفتمان‌ها شکل می‌گیرد. تک‌تک کلمه‌هایی که قصه با کمک آن‌ها «گفته» یا نوشته می‌شود، متعلق به زبان «دیگری» هستند.

 

[Tara Motlagh]

ویلیامز ال. اندروز الگوی باختینی را به شکلی ثمربخش برای خواندن روایت‌های بردگی به کار گرفت تا نشان دهد چگونه این روایت‌ها کنشِ گفتنِ قصه‌های به‌ظاهر «آزاد» را از طریق تغییراتِ گفت‌وگومحور اجرا می‌کنند. فرانسواز لیونِت برای طرح نظریه‌اش از مفهوم «آمیختگی» اِدوار گلیسُن استفاده کرد و متنیتِ خودزندگی‌نامه‌ای را معادلِ درهم‌بافیِ صداهای پراکنده در سوژه‌هایی دانست که ریشه‌ها و پیمان‌های فرهنگی‌شان متعدد و متعارض‌اند.

 

[Tara Motlagh]

مِی گوِندُلین هندرسون، برای توضیح چندآواییِ روایتِ اول‌شخص در نوشته‌های زنان آفریقایی-‌آمریکایی، از مفاهیم دیگرزبانی و گلوسولالیا بهره گرفت که نوع خاصی از سخن گفتن در بعضی از کلیساهای آفریقایی-آمریکایی ‌است. به‌ علاوه، ارتباط‌محوری از لحاظ بلاغی به مخاطب مورد نظر راوی، روایت‌شنویِ درون متن و خواننده‌ای آرمانی اشاره می‌کند که روایت خطاب به او است، در ذهنش نقش می‌بندد و توسط او به گوش دیگران می‌رسد. ارتباط‌محوری نشان می‌دهد که سوژه هیچ‌وقت خودمختار نیست، همواره در حال «شدن» است و با دیگران سروکار دارد.

 

[Tara Motlagh]

در پژوهش‌هایی که درباره‌ی نسبتِ اصول اخلاقی روایتِ خود و آسیب‌پذیریِ سوژه هستند نیز ارتباط‌محوری مطرح می‌شود. در فصل دو و در بخش عاملیت گفتیم جودیت باتلر مفهوم ابهام «خود» برای خودِ فرد را شرح داده‌ است.