آموزشی ادبیات پوچ گرایی

[DELVIN]

 

[DELVIN]

ادبیات پوچ گرایی چیست؟
ادبیات پوچ گرایی ژانری از ادبیات است که از داستان نویسی غیرمترقبه ، سورئالیسم و کمدی برای کشف مضامین مانند اگزیستانسیالیسم و شرایط انسانی استفاده می کند. پوچ در ادبیات اغلب شخصیت های اصلی را دنبال می کند که احساس بی هدفی می کنند ، یا از زندگی ، دین یا جامعه خود ناامید شده اند.

 

[DELVIN]

ادبیات پوچ گرایی شامل رمان ، داستان کوتاه ، فیلم و نمایشنامه است. دراماتورژهای اروپایی در طی جنبش پوچ گرایی در دهه ۱۹۵۰ نمایش های پوچ گرایانه و آوانگارد خود را به عنوان “تئاتر پوچ” تعیین کردند ، اصطلاحی که توسط مارتین اسلین نمایشنامه نویس ابداع شد.

 

[DELVIN]

مقالات زیادی نیز درباره پوچ گرایی به عنوان یک جنبش نوشته شده است ، مانند “اگزیستانسیالیسم یک اومانیسم است” نوشته ژان پل سارتر یا “افسانه سیزیف” نوشته آلبر کامو ، که در آن نویسندگان فلسفه های خود را در مورد اگزیستانسیالیسم ، خدا و معنای زندگی

 

[DELVIN]

بسیاری از سبک ها و موضوعات رایج در اکثر ادبیات پوچ گرایانه وجود دارد:

 

[DELVIN]

منطق غیر منطقی: برخی از عناصر داستان های پوچ گرایانه ممکن است فوراً برای خواننده منطقی نباشند ، و رویدادها یا صحنه ها خارج از نظم ، سورئال یا غیرقابل کنترل به نظر برسند.

 

[DELVIN]

مباحث وجودی: مضامین در داستانهای پوچ گرایانه ممکن است زندگی پس از مرگ ، معنای انسان بودن یا پیچیدگی های خوب و بد اخلاقی را کشف کنند.

 

[DELVIN]

شوخ طبعی تاریک: پوچ گرایی غالباً موضوعات مبتذل یا تابو را روشن می کند ، یا هدف آن تحریک عمدی خواننده با موضوعات خشونت ، جنسیت یا مرگ است.

 

[DELVIN]

طنز: معمولاً مشاهده هجو یا انتقاد اجتماعی به شکل کمدی که جامعه ، دولت ، انواع افراد و شرکتها را مسخره می کند.

 

[DELVIN]

نیهیلیسم: شخصیتهای داستانهای پوچ گرایانه غالباً هیچ هدفی در زندگی بشر نخواهند یافت و درباره بی معنی بودن دین و اخلاق بحث خواهند کرد