مجموعه اشعار ادیب صابر

[;FOROUGH]

کمترین نعمت ولیت نشاط

بهترین راحت عدوت بلا

دیده دولت تو نادیده

هیچ روی شماتت اعدا

بر سر نامه سعادت تو

زده توقیع جاودانه بقا​

 

[;FOROUGH]

اشعار شماره دو
همی تا بقا ممکن است آسمان را

بقا باد سلطان سلطان نشان را

خداوند عالم که بفزود رتبت

زتختش زمین را ز تاج آسمان را​

 

[;FOROUGH]

شهنشاه سنجر که بستد به خنجر

روان ملکشاه و الب ارسلان را

کران تا کران ملک او گشت گیتی

معین شده بنده ای هر کران را​

 

[;FOROUGH]

شهان را به گرز گران کرد عاجز

چنین معجزات است گرز گران را

به زنجیر طاعت درآورد گردن

بدان خنجر سرفشان سرکشان را​

 

[;FOROUGH]

سرفتح و نصرت همی سجده آرد

به رزم آن سر خنجر سرفشان را

به یک بنده عاجز کند دولت او

هزار اردشیر و هزار اردوان را​

 

[;FOROUGH]

شهنشاه گیتی ستان است و شاهان

مسخر شهنشاه گیتی ستان را

زهی پادشاهی که فتح است و حرمت

ز ملکت زمین را ز حکمت زمان را​

 

[;FOROUGH]

به بازار عدل تو از بس روایی

روان طیره گشته است نوشین روان را

تویی شاه مشرق تویی شاه مغرب

به حجت چه حاجت بود مر عیان را​

 

[;FOROUGH]

ولیکن ببخشی چو زین بی نیازی

گهی مشرق این را گهی مغرب آن را

تو فرموده ای خلعت شهریاری

به گیتی فلان و فلان و فلان را
​

 

[;FOROUGH]

ز تو ملک و جان (بهر) هر ملک داری

چه غایت بود منت ملک و جان را

بساط تو بوسیدن و بنده بودن

به شاهی رسانید فغفور و خان را​

 

[;FOROUGH]

زبان جز تو را شاه شاهان نخواند

به از راست گفتن چه باشد زبان را

دهان تا ثنای تو را ره گذر شد

ثناگوی شد هر دهانی زبان را

جهان را جهان بخش صاحب قرانی

که باشد قرین چون تو صاحب قران را​