رها شده از زبانِ آیدای شاملو اثر گل سرخ

[بانوی سرخ]

چای های استکان گیرم
در تب لبهای یاری مانده اند...
چای را میگویمت!
آنهم در پس آسمانی دلنشین ،
در نگاه خفته ای جا مانده است ؛
ابر بارید و او گرم تر از سرخیِ واژ!
منتظر ، در حسرت یار مانده است!

 

[بانوی سرخ]

تا نگاهش بکنم
شا صدایم زند او"
شا برآید ازمان !
گل سرخی بدهیم تحفه ی درویش عشق!
بی سر و سامان بدوویم؛
سمت خانه ی ، کو؟
کجا برفتی در من ای درد بی درمانم؟
مرغ ، کوکو میکند
مرغ عاشق گشته بود
بازهم پرواز شد ، کلبه ی نابنوای عشق...

 

[بانوی سرخ]

طلبیدمت در خیابان هایی که نداشت فروغ معشوق؛
خوشا نغمه ای که از لبان تو خوانم!

 

[بانوی سرخ]

چونان مرغ پر کنده ی بیقرارم؛
که پر پر زدن در تو بر او آرزوست...!

 

[بانوی سرخ]

تو دیو هم باشی اگر!
دیو دلربای خوبان میشوی جانان من؛

 

[بانوی سرخ]

بیا باهم تا نوای خفته ی عشق!
بیدارش کنیم
هوشیارش کنیم...
بیا باهم بسازیم تا بسازیم ؛
تو ای عشق ،
چرا بر من نگاهت کرد غوغا ؟
خواب میمیرد مرا ، عشق میگیرد مرا
دل به لبها راه دارد ، چرا؟
درد، دردمند میشود
کاسه لبریز میشود از بس نگاهت میکند!
تا صدایت میکند ، سرو بلند عشق من؛
راه ها بر او ببند ، دل را بگشا ز ما
ای عشق...
ای عشق سرد بی نوا ، گر خدا باشم به تو ؛
بندگی در شعف تو آه میکشد ،
کاری بکن حرفی بزن!
ابر میبارد به ما ... چشم میبارد ز تو
درد نمیخواهد مرا
عشق میریزد ز تو!

 

[بانوی سرخ]

حضرت عشق نگاهم!
اغوش تو جا مانده بود
گوشه ی آن اتاقک!
اوردمش!مهابا؟ ندارم
دستهای تو ارزشش را دارد
که سالهای نوری را در پی اغوشت؛
خانه به خانه
خانه به دوش شوم...

 

[بانوی سرخ]

"شاملو؟!"
آیدا رفته است... !
در پی روزنه ای در این گیتی نا ارام،
در این تو در تو های بی سایه ؛
کنار تو ، در این پنجره ی بی قاب...
صندلی چوبی شکست!
عشق مارا نخواست!
شاملو؟
آیدا زنده به گور و کمر خم؛
پیدایش نتوان خواهی کرد!
صدای اذان نمی آید... دیگر تختی نمانده
تا تاج مهر بر موهای سپید نقش ببندد!
شاملو؟!

 

[بانوی سرخ]

شاید آخرینش باشد این دفتر ببندم!
لیک نمیشود آخرین تکرارِ خاطرت باشم؛
آن کنج طاقچه ای را
که کتاب خواندی مرا
دست بر نوازش ، شانه هارا پس زدیم
خنده ی تو جنون زیبای شعر
واژگان را ورق زدیم
همان طاقچه؛
که بر دلم قدم زنمش هر شب...