متفرقه از ملت عشق بنویس!

[حنا نویس]

درباره حلال و حرام صحبت می‌کنی. چنان آدم هایی پیدا می‌شوند که فقط از ترس جهنم یا از شوق بهشت ایمان می‌آورند. که اگر ایمان نیاورند بهتر است! کی کی را گول می‌زند؟ حتی حساب نمازی را که خوانده اند نگه می‌دارند. ما اما در نماز دائمیم. پیوسته در آرامشیم. زهد و عبادت را می‌خواهم چه کنم؟ اگر دست من باشد یک سطل آب بر می‌دارم و آتش جهنم را خاموش می‌کنم و بهشت را به آتش می‌کشم تا فقط و فقط عشق بماند. بقیه اش یاوه است!​

 

[حنا نویس]

مرزهای عقل و منطق ممکن است کاملاً قاطع باشد. اما در عشق همه مرزها و جدایی‌ها محو می‌شوند.​

 

[حنا نویس]

چهل قاعده صوفی مسلکانی که دلی باز و روحی در پرواز دارند:
قاعده۲۹: تقدیر به آن معنا نیست که مسیر زندگیمان از پیش تعیین شده. به همین سبب این که انسان گردن خم کند و بگوید: چه کنم، تقدیرم این بوده، نشانه جهالت است. تقدیر همه راه نیست، فقط تا سر دوراهی هاست. گذرگاه مشخص است، اما انتخاب گردش‌ها و راه‌های فرعی در دست مسافر است. پس نه بر زندگی ات حاکمی و نه محکومِ آنی.

 

[حنا نویس]

به ساحت عشق که قدم بگذاری، دیگر نیازی به کلمه‌ها نیست.

 

[حنا نویس]

چهل قاعده صوفی مسلکانی که دلی باز و روحی در پرواز دارند:
قاعده۲۸: گذشته مِهی است که روی ذهنمان را پوشانده. آینده نیز در پسِ پرده خیال است. نه آینده مان مشخص است، نه گذشتمان را می‌توانیم عوض کنیم. صوفی همیشه حقیقت زمانِ حال را در می‌یابد.

 

[حنا نویس]

بعضی آدم‌ها این طورند؛ ترس‌ها و پیش داوری‌های خود را به دیگران نسبت می‌دهند و عیب‌ها و ضعف‌های خود را در آن‌ها می‌بینند. بارِ اصلی این است. ذهنشان پر از ظن است، بعد هم زیر این بار له می‌شوند.​

 

[حنا نویس]

چهل قاعده صوفی مسلکانی که دلی باز و روحی در پرواز دارند:
قاعده۲۷: این دنیا به کوه می‌ماند، هر فریادی که بزنی، پژواک همان را می‌شنوی. اگر سخنی خیر از دهانت بر آید، سخنی خیر پژواک می‌یابد. اگر سخنی شرّ بر زبان برانی، همان شرّ به سراغت می‌آید. پس هر که درباره ات سخنی زشت بر زبان راند، تو چهل شبانه روز درباره آن انسان سخن نیکو بگو. در پایان چهلمین روز می‌بینی که همه چیز عوض شده. اگر دلت دگرگون شود، دنیا دگرگون می‌شود.

 

[حنا نویس]

چهل قاعده صوفی مسلکانی که دلی باز و روحی در پرواز دارند:
قاعده۲۶: کائنات وجودی واحد است. همه چیز و همه ک.س با نخی نامرئی به هم بسته اند. مبادا آهِ کسی را برآوری؛ مبادا دیگری را، بخصوص اگر از تو ضعیف‌تر باشد، بیازاری. فراموش نکن که اندوهِ آدمی تنها در آن سوی دنیا ممکن است همه انسان‌ها را اندوهگین کند. و شادمانی یک نفر ممکن است همه را شادمان کند.

 

[حنا نویس]

عشق در نظر کسی که عاشق نیست، کلمه ای خشک و تو خالی است. نیمی فریب، نیمی سفسطه. آن که عاشق نیست عشق را نمی‌تواند درک کند، آن که عاشق است نمی‌تواند وصف کند. در این صورت، جایی که کلمه‌ها توان ندارند، عشق را مگر می‌توان در قالب سخن ریخت.

 

[حنا نویس]

دل شمس به کاروانسرا می‌ماند، هر چه بگردی تمام نمی‌شود. در حجره‌هایش مسافران مفلوک منزل کرده اند. او کسی را از خود نمی‌راند. من در وجود شمس هم‌راز و آینه روحم را یافته‌ام. چنین ملاقاتی در زندگی یک‌بار اتفاق می‌افتد.