دلنوشته {از مُهر پیشانی تا مِهر آسمانی} اثر •Madiheh کاربر انجمن رمان بوک•

[•Madiheh•]

"به نام غریبه‌ترین آشنا"​

نام دلنوشته: از مُهر پیشانی تا مِهر آسمانی
نام نویسنده: مدیحه
ژانر: مذهبی
عضو دفتر نظارت ادبی دوم

دیباچه:
پیشانی‌ام به مُهر، کعبه‌ی عشق تو را طواف می‌کند و دلم به مِهرت آسمان لاجورد را؛ به گیتی و سقف کبودش سوگند ایجاز کردن تو در یک پمپ تهی انصاف نیست... .

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانی
در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[•Madiheh•]

آفتاب‌گردان به مودت آفتاب از زهدان کدر خاک دل کند. آن ‌وقت زلیخا به شفقت شیرین تو از عشقی هر چند رعنارو اما خاکی دل زایل نکند؟​

 

[•Madiheh•]

هر چه با قلم امتنان، بر کتیبه‌ی نام تو ترقیم کردم، باز هم از قافله‌ی محدث تو جا ماندم. مجد و سریر سلیمان هم از آنم باشد از تمامی خادمان تو مغفولم.​

 

[•Madiheh•]

تو را باید شاکر بود! که بنیاد سدره ‌المنتهی با ارض بی‌طول و عرض صهری ندارد! گر نه کدام غبرای سپهری پیش از رحلت به فلک، سزاوار یک نظر به آن برگه‌های خالد می‌شد؟​

 

[•Madiheh•]

تو همانی بودی که آدمی را در گلدان خاکی دنیا نرگس آفریدی، تا قدسش شفق و فلق و مأوای جبینش همان چند گَرد تیره باشد. بیا و باز هم درِ رأفت خود را بگشای تا این خاکدان به شمعدان نگردیده و ما همچون شمع نسوختیم.​

 

[•Madiheh•]

موسم اعتزالم بود و خش‌خش برگ‌های تحسر زیر قدم‌های رنجورم به ناقوس مرگ می‌مانست. پیشانی‌ام به خاک نشست و بارش اکرام تو مرهم بارش دیدگانم شد. مِهر تو فقط هم‌دیوار ابتهاجم نیست!​

 

[•Madiheh•]

در کهکشان حیات، در تعاقب اختر اقبالم سیاره‌ها را پیمودم. حصه‌ام تویی شدی که سیلان گلبول‌های سرخ و سپید را در شاهرگم مکتسب بودی!​

 

[•Madiheh•]

آن دم که داعیه‌ی شیدایی‌ات را در گوش گل سرخ نجوا می‌کردم، دلم از انقیادت بی‌خبر بود. آوخ که به دور ناسره پیچک لهنه نبستم تا خود، برف عطوفت تو را آب نکنم!​

 

[•Madiheh•]

آن‌جا که قطره‌ی عشق تو در وجود محقر و دیجورم رشحه کرد؛ دل‌رمیده، ذره‌های تنم را به گواراییِ آغو*ش تو تقدیم کردم. کاش سنگِ روزی که تیرگی‌ام را به انوار هورَت مزیت دهی، در بئر اوفتد.​