دلنوشته {از مُهر پیشانی تا مِهر آسمانی} اثر •Madiheh کاربر انجمن رمان بوک•

[•Madiheh•]

اگر همه از عابر بودن در کوچه‌ی پاییز به مباهات نشینند؛ من در معبر بهار گل دلتنگی‌ تو را می‌نشانم، من برای گذارت از این جاده شکوفه‌های انتظار را به شاخه‌های ثری‌ام برده می‌کنم!​

 

[•Madiheh•]

ذره ذره‌ی هستی را در وجودم، انباشتی تا رمق هجو تو در لابه‌لای انگشتانم به پیکار سپیدی کاغذ رود و ریسمان سیاه جوهر را طلعت آفاق دیدگانم کند.

 

[•Madiheh•]

خرقه‌ی بیوارگی به تن و جاده‌ی دلتنگی را اطلس کردم، در غرفه‌ی تاریکی مهر را گدایی کردم. کدام آفت به زراعت عقلم زده بود که مالک ملکم را میان قره‌ی شب گم کردم؟

 

[•Madiheh•]

طوطی، راغب خوش‌الحانی به قفس محبوس و زاغ اغبر به کرم تو شاکر شد. حال حریت، شیرین به کامش چسبد. از استفسارم به هر حشَمَت در گذر!

 

[•Madiheh•]

نیلوفر مجال فنایش به مرداب نداد؛ تا به قاب دیدگانم قریحه‌ی وجود تو را محرز کند. آن‌گاه من در حدقه، اشک مأیوسی می‌جوشاندم تا گل لهف تا خود مغزم ریشه دواند.

 

[•Madiheh•]

قافیه‌های زندگانی را در سجیه‌ی التذاذ چیدم و دانه‌ی هر مصرع میوه‌‌ای گوارا از بنیاد خاک شد. ندانستم سلوت، شاخ و برگی‌ست که شالوده در نسک و نیایش تو دارد!

 

[•Madiheh•]

به مهر جودت به آبی‌ترین کانون گیتی تصاعد کردم، به سِحر عَطفَت به بنیاد خویش مرابحه جستم. ناخشنودی‌ام جایز نبود وقتی تو در پنداشت عقبایم بودی!

 

[•Madiheh•]

ارجمندترین تمنایم از تو چه می‌تواند باشد جز آن‌که عصای موسی به لحد حقیر و کنانه‌ام بخورد و من هنوز در بحبوحه‌ی جمع کردن دانه مرواریدهای یک حوری باشم؟

 

[•Madiheh•]

ابر قضا بر فراز قله‌ی آمال و آرزوهایم جولان می‌کند. تنها تحیتی به آستانه‌ی پر مطاوعت تو کافی‌ست تا گردباد امساک آن را به دیاری دور تبعید کند‌.

 

[•Madiheh•]

ریسمان امید به جدار وجودم بستم و عمارت نخوت افراشته شد. مقود امید را به دور کنده‌ی خادمانت بستم و پل ردائت جان گرفت. چرا ندانستم رجاء پیله‌ایست که تو پروانه‌ی درونش را قلم زده‌ای؟