غیرپارسی اشعار برگزیده‌ی ایتالیا

[رازآفرین]

Niente ha di spaventoso

la voce che chiama me

proprio me

dalla strada sotto casa

in un’ora di notte:

è un breve risveglio di vento,

una pioggia fuggiasca.

Nel dire il mio nome non enumera

i miei torti, non mi rinfaccia il passato.

Con dolcezza (Vittorio,

Vittorio) mi disarma, arma

contro me stesso me.

هیچ وحشتناک نیست

صدایی که مرا می خواندَ

درست من را

از خیابان زیر خانه ام

در پاسی از شب:

بیداری ِ کوتاه ِ باد ست،

بارانی فراری.

نامم را که می خواند رج نمی کند

گناهانم را، به رخ نمی کشاند گذشته را.

به نرمی (ویتّوریو،

ویتّوریو) خلع سلاحم می کند ، مسلح می کند

مرا به جنگ خود.​

 

[رازآفرین]

Autunno. Già lo sentimmo venire

nel vento d'agosto,

nelle piogge di settembre

torrenziali e piangenti

e un brivido percorse la terra

che ora, nuda e triste,

accoglie un sole smarrito.

Ora che passa e declina,

in quest'autunno che incede

con lentezza indicibile,

il miglior tempo della nostra vita

e lungamente ci dice addio.

پاییز. از پیش آمدنش را حس کرده بودیم

در باد ِ آگوست،

در باران های سپتامبر

سیل آسا و گریان

و لرزشی پیمود زمین را

که اکنون، و غمین،

به آغوش می پذیرد آفتابی گمراه.

اکنون که می گذرد و فرو می نشیند،

بهترین اوقات زندگیمان

در این پاییز که می خرامد

با کندی وصف نا پذیرش،

و به درازی خدا نگهدارمان می گوید.​