غیرپارسی اشعار برگزیده اسپانیا

[Me~]

۱. فدریکو گارسیا لورکا – «رؤیای خواب‌گرد» (Romance Sonámbulo)
شعری مشهور با آغاز: «سبز، تویی که سبز می‌خواهم...»
پر از تصاویر رویاگونه و نمادهایی از مرگ، آرزو، و آزادی.

 

[Me~]

۲. آنتونیو ماچادو – «مسافر» (Caminante)
شعر فلسفی با این مضمون که راه زندگی از پیش تعیین‌شده نیست:
«ای مسافر، راهی نیست؛ راه با قدم‌های تو ساخته می‌شود.»

 

[Me~]

۳. خوزه مارتی – «گل سرخ سفید می‌کارم» (Cultivo una rosa blanca)
بیانی شاعرانه از بخشش و صلح، حتی با دشمنان.

 

[Me~]

۴. اکتاویو پاز – «باد، آب، سنگ» (Viento, agua, piedra)
تصویری شاعرانه از چرخه طبیعت و تأثیر متقابل عناصر بر یکدیگر.

 

[Me~]

۵. سور خوانا اینس د لا کروز – «مردان نادان» (Hombres necios que acusáis)
شعری از قرن ۱۷، با لحنی انتقادی درباره رفتار دوگانه مردان با زنان.

 

[Me~]

۶. فدریکو گارسیا لورکا – «وداع» (La despedida)
شعری بسیار کوتاه و عمیق درباره مرگ:
«اگر مُردم، بالکن را باز بگذارید.»

 

[Me~]

۷. بلانکا آندریا (Blanca Andreu) – «جهان من رؤیاست» (Mi mundo es un sueño)
شاعری اسپانیایی از نسل معاصر که سبک سوررئالیستی و رویاگونه دارد. در اشعارش، مفاهیم کودکانه با تلخی هستی ترکیب می‌شوند.

 

[Me~]

۸. ویسنته آلکسائندره (Vicente Aleixandre) – «نوای زمین» (En la plaza)
برنده نوبل ادبیات ۱۹۷۷، اشعارش سرشار از حس کیهانی، پیوند انسان با طبیعت و نوعی عرفان بی‌خداست.

 

[Me~]

۹. خوان خلمز (Juan Gelman) – «نامه‌ای به پسرم» (Carta abierta)
شاعر آرژانتینی که شعرهایش، در دل رنج تبعید و دیکتاتوری، صدایی انسانی و پدرانه دارند. بسیاری از اشعارش از فراق پسرش الهام گرفته‌اند.

 

[Me~]

۱۰. کلاربل آلگریا (Claribel Alegría) – «ساختن خانه» (Construyendo la casa)
شاعر نیکاراگوئه‌ای با زبانی ساده اما عمیق که درباره‌ی صلح، خانواده، وطن و مقاومت می‌نویسد.