مجموعه اشعار اشعار حسین صفا

[Avaexolover]

صبح بی سیگار


می زند زیر گریه ، منتظر است
شاهد گریه کردنم باشد
زن دیوانه ای است ، می خواهد
با همین گریه ها زنم باشد
من به سیگار ناشتای خودم
بیشتر فکر می کنم تا او
شاید این صبح تلخ بی سیگار
صبح آتش گرفتنم باشد
زندگی می کند ، و می گوید:
با همین مَرد مُرده خوشبختم
من نفس می کشم ، و می خواهم
کفنم وصله ی تنم باشد
گور من گم شده است ، بگذارید
گوری از نو بنا کنم ، شاید
همه ی درد من از این که دگر
گور خود را نمی کنم باشد
می زنم زیر خنده ، می گوید
با تو خوشبخت ، با تو خوشحالم
می گذارم که هر چه می خواهد
هر چه می خواهدم زنم باشد
-در کنارم همیشه می مانی؟
در کنارم دوباره می خوابی؟
-باااشد ، اینبار نیز با اینکه
در تَکاپوی رفتنم ... باااشد
کاش پایان گرفته بود و نبود
کاش می رفت ، کاش می مردم
آخرین ردپای دستانش
باید آغاز مردنم باشد
زن دیوانه رفت ، من ماندم
آسمان های آبی ام رفتند
ابر ها آمدند ، پس باید
وقت باران گرفتنم باشد

 

[شاهدخت]

من که خوابم نمیبرد خواب و

راحتم را گرفته بیتابی

عشق من! نیمه های شب شده و

تو در آغوش همسرت خوابی

از تو عمری گذشته اما من

با خودم فکر میکنم که هنوز

تو همان دختر جوان هستی

با همان گونه های سرخابی

فرض کن این اتاق پیش من است

و همین تخت با من خوشبخت

فرض کن این لباس شخصی سفید

فرض کن این ملافه ی آبی

اتفاقا شبی رباط کریم

زیر باران من خراب شود

اتفاقا تو هم پس از باران

اثری از خودت نمی یابی

پرده را میزنم کنار ، امشب

از شب پیش هم سیاه تر است

فرض کن اتفاقا امشب هم

نیستی و به من نمیتابی

پس کجا رفته آن دو چشم قشنگ؟

آن دو تا چشم کوچک دلتنگ

کو دل تنگ کوچکت؟کو آن

صورت مهربان مهتابی؟

در کنارت کسی که میخوابد

گونه ات را چگونه میبوسد؟

آه... او را چگونه میبوسی؟!

در کنارش چگونه میخوابی؟!

باز هم قرص دیگری خوردم

بلکه مُردم، دل از تو هم کندم

و خودم را به سختی آکندم

به همین خواب های مردابی...

نتوانستم از تو دل بکنم

شب فردا به یادت افتادم

ساعتم را که کوک میکردم

فکر کردم کنار من خوابی

 

[شاهدخت]

آخ که چقدر خوبه، قدم زدن با تو

چه خوب و افتابیه، هوای من با تو

تو کافه های شلوغ، گوش دادن به صدات

چه لذتی داره...

تو خلوت کوچه، گرفتن دستات،

چه لذتی داره...

بازم اجازه بده بهت سلام کنم، نگو باهام قهری

با اینکه میدونم ؛ تو بی اجازه ترین عاشق این شهری !

تو غربت خونه، جز منِ دیوونه، کی غصه ی تو رو خورد ؟

شبای تنهایی، بدون لالایی، چجوری خوابت برد ؟

آخ که چه دلگیره هوای من بی تو

چقدر نفسگیره، قدم زدن بی تو

تو خلوت کوچه گرفتن دستات

همش دروغه... دروغ

چقدر ادامه بدم ، به گم شدن تو این خیابونای شلوغ !

جز منِ دیوونه، کی وقتی حس میکنه که داره میمیره..

حتی واسه مردن، از توی دیوونه، اجازه میگیره ؟

چراغای رنگی، آدمای سنگی..سرفه و دلتنگی..

تو کافه ی خالی، یه استکان چایی..کنار تنهایی..

اون طرف میزم، جات خالیه عزیزم !

 

[شاهدخت]

دریا واسه کشتی‌هایِ بی‌سرنشین جا نداره

پس من چرا غرق بودم ؟ تهران که دریا نداره



این گوشه از شهر امنه ، من سعی کردم نمیرم

انقدر نمیرم که آخر ، این گوشه پهلو بگیرم



تو سال‌ها سرنشین ِ این گوشه از شهر بودی

اما با من که همیشه همسایتم قهر بودی



آرامش قبل طوفان ، ابروی اون روی ماهه

اخمت به من گفت هر شب ، طوفان سختی تو راهه



چند روز، چند سال، چند قرن، از ردپامون گذشته

قلبم به عمر یه تاریخ از این خیابون گذشته



قلبم مث گوش ماهی با موج موهات رفیقه

عشق من این تنگ کوچیک ، کوچیکه اما عمیقه



دریا واسه کشتی‌هایِ بی‌سرنشین جا نداره

پس من چرا غرق بودم ؟ تهران که دریا نداره



هر جا پی‌ت رفته بودم ، دلتنگ برگشته بودم

آشفته و خسته انگار ، از جنگ برگشته بودم



من خوب بودم تا یه شهر ، با خشک سالیش بدم کرد

خوب شد ، خدا رحم کرد و عشق تو دریا زدم کرد



دریا واسه کشتی‌هایِ بی‌سرنشین جا نداره

پس من چرا غرق بودم ؟ تهران که دریا نداره