مجموعه اشعار اشعار خیام

[mobina01]

افسوس که سرمایه ز کَف بیرون شد،
در پایِ اَجَل بسی جگرها خون شد!

ک.س نامد از آن جهان که پرسم از وی:
کاحوالِ مسافرانِ دنیا چون شد...

 

[mobina01]

چون روزی و عمر بیش و کم نتوان کرد
دل را به کم و بیش دژم نتوان کرد
کار من و تو چنانکه رای من و تست
از موم بدست خویش هم نتوان کرد

 

[mobina01]

ای آمده از عالم روحانی تفت
حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت
می نوش ندانی ز کجا آمده‌ای
خوش باش ندانی بکجا خواهی رفت

 

[mobina01]

ترکیب طبایع چو به کام تو دمی است
رو شاد بزی اگرچه برتو ستمی است
با اهل خرد باش که اصل تن تو
گردی و نسیمی و غباری و دمی است

 

[mobina01]

خاکی که به زیر پای هر نادانی است
کفّ صنمیّ و چهرهٔ جانانی است
هر خشت که بر کنگرهٔ ایوانی است
انگشت وزیر یا سر سلطانی است

 

[mobina01]

ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌ست
دریاب که هفته دگر خاک شده‌ست
می نوش و گلی بچین که تا درنگری
گل خاک شده‌ست و سبزه خاشاک شده‌ست

 

[mobina01]

‹ هࢪگز دل من ز علم محࢪوم نشد
کم ماند ز اسࢪاࢪ کہ معلوم نشد

 

[mobina01]

از منزل کفر تا به دین یک قدم است
وز عالم شک تا یقین یک نفس است

این یک نفس عزیز را خوش میدار
کز حاصل عمر ما همین یک نفس است

 

[mobina01]

دریاب که از روح جدا خواهی رفت
در پردۀ اسرار فنا خواهی رفت

می نوش ندانی از کجا آمده‌ای
خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت

 

[mobina01]

با تو به خرابات اگر گویم راز
به زانکه به محراب کنم بی تو نماز

ای اول و ای آخر خلقان همه تو
خواهی تو مرا بسوز و خواهی بنواز