مجموعه اشعار اشعار سهراب سپهری

[mobina01]

جاده یعنی غربت
باد ، آواز، مسافر
و کمی میل به خواب
شاخ پیچک، و رسیدن،
و حیات...

 

[mobina01]

‌
صدا بزن تا ...
هستی به پا خیزد
گل رنگ بازد
پرنده هوای فراموشی کند ...

 

[mobina01]

زندگی بوی خوش نسترن است
بوی یاسی است که گل کرده به دیوار نگاه من و تو
زندگی خاطره است
زندگی دیروز است
زندگی امروز است
زندگی آن شعری است که عزیزی نوشته است برای من و تو
زندگی تابلو عکسی است به دیوار اتاق
زندگی خنده یک شاه پرک است بر گل ناز
زندگی رقص دل انگیز خطوط لب توست
زندگی یک حرف است، یک کلمه
زندگی شیرین است
زندگی تلخی نیست
تلخی زندگی ما همچو شهد شیرین است

 

[mobina01]

ساز دل گفت که تو زمزمه ی ناب منی
صدف قعر دلی،گوهر جذاب منی

شیون عشقی و در دام نی افتاده دلت
گل نیلوفر و در غارت مرداب منی

آسمان دل من بی تو چه ابریست صنم
روی بگشای ،که تو زیور شب تاب منی

از حدیث نگهت ناز بسی شرمنده است
سجده گاهت شده دل ،داد که محراب منی

طره ی موی تو تابیده به جان و دل من
خلقت ناب خدایی تو که اعجاب منی

ساز من ،زخمه بزن بر دل تارم امشب
ساغر مستی و قاصد شده در خواب منی

شور شهنازی "فریاد"م و ماهور زنم
دف و سنتور و رباب دل بی تاب منی

 

[mobina01]

مرا راهی از تو بِدر نیست.
«زمین باران را صدا می زند ،
من تو را...»

باد می دود و
خاکستر تلاشم را می برد .
چلچله می چرخد.
گردشِ ماهی
آب را می شیارد.
فواره می جهد :
لحظه ی من پر می شود.

 

[mobina01]

من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه، از پل، از رود، از موج
پرم از سایه ی برگی در آب:

«چه درونم تنهاست»

 

[mobina01]

... و قصه نمی‌پردازم
در باغستان من
شاخه بارور خم می‌شود
بی نیازی دست‌ها پاسخ می‌دهد

در بیشه تو آهو سر می‌کشد
به صدایی می‌رمد

در جنگل من
از درندگی نام و نشان نیست ...

در سایه آفتاب دیارت
قصهٔ خیر و شر می‌شنوی

من شکفتن‌ها را می‌شنوم
و جویبار از آن سوی زمان می‌گذرد ...

 

[mobina01]

خانه دوست کجاست؟
در فلق بود که پرسید سوار
آسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت
به تاریکی شن ها بخشید و به انگشت
نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا
سبز تر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است
میروی تا ته آن کوچه
که از پشت بلوغ سر به در می آرد
پس به سمت گل تنهایی می پیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد
در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا
جوجه بردارد از لانه نور
و از او می پرسی
خانه دوست کجاست؟

 

[mobina01]

زندگی، سبزترین آیه، در اندیشه برگ
زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود
زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر
زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ
زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق
زندگی، فهم نفهمیدن هاست
زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود
تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست
آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست
فرصت بازی این پنجره را دریابیم
در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم
پرده از ساحت دل برگیریم
رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم
زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است
وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست...

 

[mobina01]

قاصدک !
شعر مرا از بر کن
برو آن گوشه ی باغ
سمت آن نرگس مسـ*ـت
و بخوان در گوشش
و بگو باور کن
یک نفر یاد تو را
دمی از دل نبرد