مجموعه اشعار اشعار سهراب سپهری

[mobina01]

هیچ ک.س با من نیست
مانده ام تا به چه اندیشه کنم
مانده ام در قفس تنهایی ...
در قفس می خوانم
چه غریبانه شبی است
شب تنهایی من ...

 

[mobina01]

لحظه‌ها را درياب ...
زندگی در فردا نه
همين امروز است

راه ها منتظرند تا تو هرجا كه
بخواهی برسی

لحظه‌ها را درياب
پای در راه گذار ...
رازِ هستی اين است ...

 

[mobina01]

خانه دوست کجاست؟
نرسیده به درخت
کوچه باغی است
که از خواب خدا
سبزتر است
و در آن عشق به
اندازه پرهای
صداقت آبی است

 

[mobina01]

مرا راهی از تو بِدر نیست.
«زمین باران را صدا می زند ،
من تو را...»

باد می دود و
خاکستر تلاشم را می برد .
چلچله می چرخد.
گردشِ ماهی
آب را می شیارد.
فواره می جهد :
لحظه ی من پر می کشد

 

[mobina01]

ببین همیشه خراشی است
روی صورتِ احساس
همیشه چیزی انگار هوشیاری خواب
به نرمی قدم مرگ می‌رسد از پشت
و روی شانه ما دست می‌گذارد
و ما حرارت انگشتهای روشن او را
بسان سم گوارایی
کنار حادثه سر می‌کشیم!...

 

[mobina01]

دلم گرفته
دلم عجیب گرفته است
و هیچ چیز،
نه این دقایق خوشبو، که روی شاخهٔ نارنج می‌شود خاموش
نه این صداقت حرفی، که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست
نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف نمی‌رهاند
و فکر می‌کنم
که این ترنم موزون حزن تا به ابد
شنیده خواهد شد...

 

[mobina01]

مرد دراتاقش بود
انتظاری دررگهایش صدا می‌کرد
و چشمانش از دهلیز یک رویا بیرون می‌خزید
زنی از پنجره فرود آمد
تاریک و زیبا
به روح خطا شباهت داشت
مرد به چشمانش نگریست
همه خوابهایش در ته آنها جا مانده بود

مرغ افسانه از شکاف سی*ن*ه زن بیرون پرید
و نگاهش به سایه آنها افتاد
گفتی سایه پرده توری بود
که روی وجودش افتاده بود
چرا آمد ؟
بالهایش را گشود
و اتاق را در بهت یک رویا گم کرد


مرد تنها بود
تصویری به دیوار اتاقش می‌کشید
وجودش میان آغاز و انجامی در نوسان بود
وزشی ناپیدا می‌گذشت
تصویر کم کم زیبا می‌شد
و بر نوسان دردناکی پایان می‌داد ...

 

[mobina01]

من صدای نفسِ
باغچه را می شنوم
و صدای صافِ
باز و بسته شدنِ
پنجره ی تنهایی
و صدای پاکِ پوست انداختنِ
مبهمِ عشق

 

[mobina01]

درها به طنین های تو وا کردم
هر تکه نگاهم را
جایی افکندم
پر کردم هستی ز نگاه!
در بُن خاری یاد تو پنهان بود
برچیدم
پاشیدم به جهان
و دویدم تا هیچ... !

 

[mobina01]

به تماشا سوگند
و به آغاز کلام
و به پرواز کبوتر از ذهن
واژهای در قفس است
حرفهایم مثل یک تکه چمن روشن بود
من به آنان گفتم
آفتابی لب
درگاه شماست
که اگر در بگشایید به رفتار شما می‌تابد

و به آنان گفتم
سنگ آرایش کوهستان نیست
همچنانی که فلز زیوری نیست به اندام کلنگ
در کف دست زمین گوهر ناپیدایی است
که رسولان همه از تابش آن خیره شدند
پی گوهر باشید
لحظه ها را به چراگاه رسالت ببرید

و من آنان را
به صدای قدم پیک بشارت دادم
و به نزدیکی روز و به افزایش رنگ
به طنین گل سرخ
پشتِ پرچین سخن‌های درشت ...