مجموعه اشعار اشعار سهراب سپهری

[mobina01]

در کفِ دستِ زمین
گوهر ناپیدایی است
که رسولان همه از تابش آن
خیره شدند
پی گوهر باشید
لحظه ها را به
چراگاهِ رسالت ببرید...

 

[mobina01]

و دویدم تا هیچ!
و دویدم تا چهرهٔ مرگ،
تا هستهٔ هوش.
و فتادم بر صخرهٔ درد.
از شبنم دیدار تو تر شد انگشتم،
لرزیدم.
وزشی می رفت از دامنه ای،
گامی همره او رفتم...

 

[mobina01]

گاه گاهی قفسی می ‌سازم
با رنگ ، می‌فروشم به شما
تا به آواز شقايق كه در آن زندانی است
دل تنهايي تان تازه شود.
چه خيالی، چه خيالی، ...
می دانم
پرده ام بی جان است.
خوب می دانم ،
حوض نقاشی من بی‌ماهی است...

 

[mobina01]

گاه باید روئید ، از پسِ آن باران ،
گاه باید خندید ، بر غمی بی‌ پایان

 

[mobina01]

در این کشاکش رنگین،
کسی چه می داند
که سنگ عزلت من در کدام
نقطه‌ی فصل است.
هنوز جنگل ، ابعاد بی شمار خودش را
نمی شناسد.
هنوز برگ
سوار حرف اول باد است!
هنوز انسان چیزی به آب می گوید
و در ضمیر چمن جوی یک مجادله
جاری است،
و در مدار درخت
طنین بال کبوتر،
حضور مبهم رفتار آدمی زاد است

 

[mobina01]

دستی افشان تا
ز سر انگشتانت صد قطره چکد هر قطره
شود خورشیدی
باشد که به صد سوزن نور شب ما را بکند
روزن روزن

ما بی‌تاب و نیایش بی‌رنگ
از مهرت لبخندی کن
بنشان بر لب ما
باشد که سرودی خیزد در خور نیوشیدن تو

 

[RPR"]

تو مرا آزردی...
که خودم کوچ کنم از شهرت،
تو خیالت راحت!
میروم از قلبت،
میشوم دورترین خاطره در شب‌هایت
تو به من میخندی!
و به خود میگویی: باز می‌آید و میسوزد از این عشق ولی...
برنمی‌گردم، نه!
میروم آنجا که دلی بهر دلی تب دارد...
عشق زیباست و حرمت دارد...

- سهراب سپهری |

 

[RPR"]

چه کسی می‌فهمد در دلم رازی هست؟
می‌سپارم آن را، به خیال شب و تنهایی خود...

- سهراب سپهری |