مجموعه اشعار اشعار غاده السمان.

[VIXEN]

چرا مي‌نويسم؟
شايد تا الفبايم انتقامش را از ظالماني بگيرد
كه سعي دارند با دواتم،
كفش‌هايشان را برق بيندازند...
و اين شراب آبی رنگ كه بر كاغذم روان شد،
به چشمم خون الفباست
پس بگير و بنوشش؛
چون جوهر شراب بيداری‌ست... .

#غاده_السمان

 

[VIXEN]

آنگاه که درباره ی تو می نویسم
با پریشانی دل نگران دواتم هستم
و باران گرمی که درونش فرو می بارد …
و می بینم که مرکب به دریا بدل می شود
و انگشتانم، به رنگین کمان
و غم هایم، به گنجشکان
و قلم، به شاخه ی زیتون
و کاغذم، به فضا
و جسم، به ابر!
خویشتن را در غیابت از حضورت آزاد می کنم
و بیهوده با تبرم بر سایه های تو بر دیوار عمرم حمله می کنم .
زیرا غیاب تو ، خود حضور است
چه بسا که برای اعتیاد من به تو
درمانی نباشد به جز جرعه های بزرگی از دیدار تو
در شریان من!

 

[VIXEN]

دوست می‌ دارم خــ ـیانـت‌ هایت را
که به من روا می‌ داری
زیرا تایید می‌ کند که زنده‌ ای
و از دروغ و نقاب پوشیدن
ناتوان
مرا نقاب‌ها به درد می‌ آورد
بیش از به درد آوردن خــ ـیانـت؛

 

[VIXEN]

هنگامی که با تو روبه‎ رو شدم،
سنگ‎ پشتی بودم،
که خزیدن در لاکِ خود را خوب می‎ داند،
و در هنرِ پنهان ‎شدن،
بدعت‎گر است.
آنگاه که تو را بدرود گفتم،
پرستویی شده بودم،
که بال ‎هایش تو را همواره
به یادش می ‎آورد...

 

[VIXEN]

دوستت دارم
اما نمى‌ توانى مرا در بند کنى
همچنان که آبشار نتوانست
همچنان که دریاچه و ابر نتوانستند
و بند آب نتوانست
پس‏ مرا دوست بدار
آنچنان که هستم
و در به بند کشیدن روح و نگاه من
مکوش‏
مرا بپذیر آنچنان که هستم

 

[VIXEN]

سر آخر اگر پولی برایت ماند
برایم یک پلاکارد بخر به شکل گردنبند،
بیاویزم به گردنم ...
و رویش با حروف درشت بنویسم:
من یک انسانم
من هنوز یک انسانم
من هر روز یک انسانم.

 

[VIXEN]

شب من
با نوشتن نامه های عاشقانه
برای تو
می گذرد؛
و سپس
روز من
با محو کردن هرکدام ،
سپری می شود؛
کلمه به کلمه!
و در این میان
قطب نمای زرین من
چشم های تو است ؛
که به سمت دریای جدایی
اشاره می کند!

 

[VIXEN]

هزار سال است که دوست‌ات می‌دارم!
من، چونان تو،
از نخستین گزش، به عشق ایمان نمی‌آورم،
اما می‌دانم که ما پیش‌تر،
یک‌دیگر را دیدار کرده‌ایم،
به روزگاران، در میان افسانه‌ای راستین.
و ما دو چهره، یک‌دیگر را در آغوش فشردیم،
بر گستره‌ی آب‌های ابدی.
سایه‌ات، پیوسته، به سایه‌ی من می‌پیوندد

 

[VIXEN]

آن‌جا مردی است کولی،
که چراغ‌دان‌های اشتیاق را می‌افروزد،
و با سازش می‌خواند:
اشعاری را
که بر اوراق بادها می‌نویسی،
برای من.
آن‌جا زنی است کولی،
که در بیشه‌های اعصار
گم شده است،
و ریزه‌های نان خاطرات آینده‌اش را با تو،
پی می‌گیرد،
تا گذرگاهِ کُمایِ روحی را
گم نکند.

 

[VIXEN]

آهسته
آرام، دست‌ات را بر من بگذار
و همچون روزگارت
مرا سخت مفشار
که در میان انگشتان‌ات درهم می‌شکنم
بیش از این نزدیک میا
بیش از این دور مرو.