مجموعه اشعار اشعار فرهاد صفاریان

[اولدوز]

هنوز از لب مردم ، فریب می ریزد

هزار تهمت و حرف عجیب می ریزد

چقدر اهالی اینجا به فکر خود هستند

کسی ندیده که باران غریب می ریزد

نخند! عابر عاشق! میان اين کوچه

که صد نفر به سرت نانجیب می ریزد

در این برودت مطلق کسی چه می فهمد

بهارِ آدم و حوّا ز سیب می ریزد؟

به ختم غائله گیرم مسیح هم آمد

دوباره گرد و غبار از صلیب می ریزد

 

[اولدوز]

بهار هم سر حالم نمی کند

چیزی شبیه گریه زلالم نمی کند

پاییز زرد هم که خجالت نمی کشد‎

رحمی به باغ رو به زوالم نمی کند

آه ای خدا مرا به کبوتر شدن چه کار؟

وقتی که سنگ،رحم به بالم نمی کند

مبهوت مانده ام که چرا چشمهای شب

دیگر اسیر خواب و خیالم نمـی کند

این اولین شب است که بوی خیال تو

درگیر فكرهای محالم نمی کند

حالا که روزگار قشنگ و مدرنتان

جز انفعال شامل حالم نمی کند

باید به دستهای مسلح نشان دهم

حتی سکوت آینه لالم نمی کند

 

[اولدوز]

می‌خواستم عزیز تو باشم، خدا نخواست

همراه و هم‌گریز تو باشم، خدا نخواست

می‌خواستم که ماهی غمگین برکه ‌ای

در دست‌های لیزِ تو باشم، خدا نخواست

گفتم در این زمانه کج فهمِ کند ذهن

مجنون چشم تیز تو باشم، خدا نخواست

می‌خواستم که مجلس ختمی برای این

پاییز برگ ریز تو باشم، خدا نخواست

آه‌، ای پری هرچه غزل گریه خواستم

بیت ترانه‌ ای ز تو باشم، خدا نخواست

مظلوم و ساکتم! به خدا دوست داشتم

یار ستم ستیز تو باشم، خدا نخواست

نفرین به من که پوچی دستم بزرگ بود

می‌خواستم عزیز تو باشم، خدا نخواست

 

[اولدوز]

در نوبتی دوباره دلت را مرور کن

از غم به هر بهانه‌ی ممکن عبور کن

رحمی کن ای عزیز به آبادی خودت

فکری برای کشتن این بوف کور کن

ای خیس گریه‌ های کدورت، کمی بخند

این ابرهای مملو تب را صبور کن

گیرم تمام راه تو مسدود شد، بگرد

یک آسمان تازه و یک جاده جور کن

با انجمادِ ظلمتِ شب بی شباهتی

با شعله در برودت ذهنم خطور کن

یاغی! هبوط فرصت تقسیم سیب نیست

در نوبتی دوباره دلت را مرور کن

 

[اولدوز]

با چتر آبی ات به خیابان که آمدی

حتماً بگو به ابر، به باران که آمدی

نم نم بیا به سمت قراری که در من است

از امتداد خیس درختان که آمدی

امروز روز خوب من و روز خوب توست

با خنده روئیت بنمایان که آمدی

فواره های یخ زده یک باره وا شدند

تا خورد بر مشام زمستان که آمدی

شب مانده بود و هیبتی از ناگهان تو

مانند ماه تا لب ایوان که آمدی

زیبایی رها شده در شعرهای من!

شعرم رسیده بود به پایان که آمدی

پیش از شما خلاصه بگویم ادامه ام

نه احتمال داشت نه امکان که آمدی

گنجشک ها ورود تو را جار می زنند

آه ای بهار گمشده... ای آن که آمدی

 

[mobina01]

می خواستم عزيز تو باشم خدا نخواست
همراه و همگريز تو باشم خدا نخواست

می خواستم كه ماهی غمگين بركه ای
در دست های ليز تو باشم خدا نخواست

گفتم در اين زمانه كج فهمِ كند ذهن
مجنون چشم تيز تو باشم خدا نخواست

مي خواستم كه مجلس ختمی برای اين
پائيز برگريز تو باشم خدا نخواست

آه اي پریِ هر چه غزلگريه! خواستم
بيت ترانه‏ای ز تو باشم خدا نخواست

مظلوم ساكتم! به خدا دوست داشتم
يار ستم ستيز تو باشم خدا نخواست

نفرين به من كه پوچی دستم بزرگ بود
می خواستم عزيز تو باشم خدا نخواست .

 

[mobina01]

پيش از اين‌ها نفسم ســرد نبود
سايه‌ام اين همه نامـــرد نبود.

دل من حادثه را می فهميــــد
غافل از آنچه كه می‌كرد نبود،

لااقـــل رخوت خود را مي‌ديد
روی اين مسئله خونسرد نبود،

يا كه در بيشهء اين جنگل گرگ
مثل يك بــــــره‌ی ولگرد نبود…

رنگ اگــــــــر بود فقط آبی بود
صفــــحه‌ی ذهن زمين زرد نبود.

دردسر داشت غم عشق، ولي
سهم من اين همه سردرد نبود.