مجموعه اشعار اشعار فریدون مشیری

[mobina01]

كدام نشانه دویده است از تو در تن من؟
كه ذره های وجودم تو را كه می بینند
به رقص می آیند.
سرود میخوانند

#فریدون_مشیری

 

[mobina01]

به خواب می ماند،
تنها، به خواب می ماند
چراغ، آینه، دیوار بی تو غمگینند
تو نیستی که ببینی
چگونه با دیوار
به مهربانی یک دوست از تو می گویم
تو نیستی که ببینی، چگونه از دیوار
جواب می شنوم

 

[mobina01]

بگذار سر به سی*ن*ه من تا که بشنوی
آهنگ اشتیاق دلی دردمند را
شاید که پیش ازین نپسندی به کار عشق
آزار این رمیده سر در کمند را
بگذار سر به سی*ن*ه من تا بگویمت
اندوه چیست عشق کدامست غم کجاست
بگذار تا بگویمت این مرغ خسته جان
عمری است در هوای تو از آشیان جداست
دلتنگم آن چنان که اگر ببینمت به کام
خواهم که جاودانه بنالم به دامنت
شاید که جاودانه بمانی کنار من
ای نازنین که هیچ وفا نیست با منت
تو آسمان آبی آرام و روشنی
من چون کبوتری که پرم در هوای تو
یک شب ستاره‌های ترا دانه چین کنم
با اشک شرم خویش بریزم به پای تو
بگذار تا ببوسمت ای نوشخند صبح
بگذار تا بنوشمت ای چشمه شراب
بیمار خنده‌های توام بیشتر بخند
خورشید آرزوی منی گرم‌تر بتاب

 

[mobina01]

غریبی بودم و گم‌کرده راهی
مرا با خود به هر سویی کشاندند

شنیدم بارها از رهگذاران
که زیر لب مرا «دیوانه» خواندند...

 

[mobina01]

تو نیستی که ببینی
چگونه عطر تو
در عمق لحظه‌ها جاری‌ست !
چگونه عکس تو
در برق شیشه‌ها پیداست !
چگونه جای تو
در جان زندگی سبز است

 

[mobina01]

نه غزل نوشته بودم نه ترانه ای سرودم
که به حرمت سکوتم، تو به دیدنم بیائی

نه سراغ من گرفتی، نه سخن به نامه گفتی
به همان بهـانه ای که، نشنیده ای ندائــی

 

[mobina01]

تا ابد در اوج قدرت زیستن
ملک هستی را مسخّر داشتن
بر تو ارزانی
که ما را خوش‌تر است
لذت یک لحظه مادر داشتن …!

 

[mobina01]

ای تو با روح من از روز ازل یارترین
کودک شعر مرا مهر تو غمخوارترین

گر یکی هست سزاوار پرستش به خدا
تو سزاوارترینی تو سزاوارترین

عطر نام تو که در پرده جان پیچیده ست
سی*ن*ه را ساخته از یاد تو سرشارترین

ای تو روشنگر ایام مه آلوده عمر
بی تماشای تو روز و شب من تارترین

در گذرگاه نگاه تو گرفتارانند
من به سرپنجه مهر تو گرفتارترین

می توان بادل توحرف غمی گفت وشنید
گر بود چون دل من راز نگهدارترین

 

[mobina01]

گفته بودی که چرا محوِ تماشای منی
آن‌چنان مات که حتی مژه بر‌هم نزنی

مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود
نازِ چشمِ تو به قدرِ مژه‌ برهم‌زدنی

 

[mobina01]

می‌خواهم و می‌خواستمت، تا نفسم بود
می‌سوختم از حسرت و عشق تو بسم بود

عشق تو بسم بود، که این شعله‌ی بیدار
روشن‌گر شب‌های بلند قفسم بود

آن بخت‌گریزنده دمی آمد و بگذشت
غم بود، که پیوسته نفس در نفسم بود

دست من و آغوش تو، هیهات که یک عمر
تنها نفسی با تو نشستن هوسم بود

بالله، که بجز یاد تو، گر هیچ کسم هست
حاشا، که بجز عشق تو، گر هیچ کسم بود

سیمای مسیحائی اندوه تو، ای عشق!
در غربت این مهلکه فریادرسم بود...