آموزشی اصول اولیه نمایشنامه‌نویسی

[ASHOB]

دیالوگ( گفتگو)

معنی لغوی آن گفتگو است ولی در نمایشنامه به معنی بحث و جدل است. در واقع به حرف‌هایی می‌گویند که بین دونفر رد و بدل می‌شود. مراد ما از دیالوگ در نمایشنامه بحث و جدلی است که در انتها منجر به کشف حقایق می‌شود.

کلمات را در دیالوگ می‌توان به سه‌گروه تقسیم کرد:

1- عالی و فاخر: در گفتگوهای روزانه استفاده نمی‌شوند و فاقد بار عاطفی هستند.

2- کلمات پست و سخیف: کلماتی هستند که معنی باطنی آنها حالت توهین، خشم و یا شوخی دارد.

 

[ASHOB]

3- کلمات ساده و روزمره: این‌دسته از کلمات که به‌طور معمول هر روز از آن استفاده می‌کنید، دارای معنی باطنی دوستی، احترام، صمیمیت، خشم، ترحم و… است.

لحن، قدری در بیان کلمات مهم است که می‌تواند معنی عبارتی را معکوس کند. در هنگام نوشتن نمایشنامه، برای طبیعی و زنده‌تر شدن گفتگوها، خود را به‌جای هر کدام از اشخاص بازی بگذارید و متناسب با شخصیت آنها گفتارشان را تکرار کنید.

در گفتگوی نمایشی، ابتدا از طرف یکی از شخصیت‌ها، مطلبی گفته می‌شود و سپس از طرف شخص مخالف، ضد آن بیان می‌شود. در انتها باید یکی از طرفین بر دیگری غلبه کند تا این گفتگوها بی‌نتیجه نماند.

 

[ASHOB]

در نمایش دو نوع تصویر وجود دارد:

الف- تصویر عینی: تصویر عینی در واقع همان اعمالی است که اشخاص بازی در روی صحنه انجام می‌دهند.

ب- تصویر ذهنی: منظور تصاویر یا صحنه‌هایی است که شخصیت‌ها بوسیله گفتگو در ذهن بیننده ایجاد می‌کنند. در واقع تصاویر ذهنی همان اطلاعاتی است که تماشاگر کسب می‌کند.

وظایف گفتگو در نمایشنامه:

- بوسیله گفتگو می‌توان سن، جایگاه اجتماعی و نسبت شخصیت‌ها را با هم، برای بیننده یا شنونده معلوم ساخت.

- بوسیله گفتگو می‌توان داستان نمایش را جلو برد.

- با استفاده از گفتگو می‌توان حال و هوای نمایش را به تماشاگر القاء کرد.