۳
اول از همه باید کاری انجام بدهید که ذهنتان را برای نوشتن تحریک کند. چند وقت پیش گذرم به محله‌ای افتاد که سال‌های ابتدایی نوجوانی‌ام در آن گذشته بود؛ جد و آبادم آمد جلوی چشمم؛ البته نه به آن شیوه‌ای که انتظار دارید. گوشه به گوشۀ کوچه و خیابان یک کرور خاطره را در ذهنم تداعی کرد. بعد که برگشتم مانده بودم با نوشتن کدام‌یک از خاطراتم شروع کنم. پس اگر می‌توانید سری به محله‌های قدیمی‌تان بزنید.
علاوه بر کار بالا، رفتن سراغ آلبوم عکس هم مفید است. شاید با خواندن داستان «آلبوم» از مجموعه داستان «کوچۀ بن بست» از مهشید امیرشاهی نگاه متفاوتی به عکس‌های قدیمی پیدا کنید. در هر صورت مرور هر عکسی می‌تواند جرقۀ زنده شدن چند خاطره را بزند و مقدمات نوشتن را فراهم کند.
۴
گیف‌نویسی
یک لحظه به یکی از خاطراتتان فکر کنید. آیا چیزی که در ذهن شما می‌گذرد مانند یک عکس تخت و ثابت است، یا نه عین فیلم جریانی به هم پیوسته و منسجم است؟ احتمالا هیچ کدام نیست.
به احتمال قوی شما هم مثل من خاطرات خودتان را مانند «گیف» می‌بینید. گیف‌ها همان چیزهایی‌اند که توی تلگرام برای هم می‌فرستیم. به این چند تا گیف نگاه کنید:
انگار تصاویر ذهنی از چنگ ما می‌گریزند و ما پشت سر هم فقط گیف می‌بینم. البته که با تمرکز بیشتر شاید بتوانیم خاطره‌ای را کمی پیوسته‌تر در ذهن خودمان بازسازی کنیم؛ اما حالا ببایید ببینم ربط گیف‌های توی کلۀ ما با نوشتن زندگی‌نامه و خاطرات چیست:
نوشتن متن منسجم و دقیق شاید در ابتدای پروژۀ نوشتن زندگی‌نامه دشوار باشد؛ شاید انبوهی از خاطرات به ذهن ما هجوم بیاورند و اصلاً ندانیم که باید کدام را بنویسیم. برای رفع این مشکل بهترین کار
گیف‌نویسی است: تصاویر و خاطراتی که توی ذهنتان می‌گذرد در دو سه جمله بنویسید. همین.
این می‌تواند اولین و مناسب‌ترین گام برای شروع نوشتن زندگی‌نامۀ شما باشد؛ بعد می‌توانید دربارۀ گسترش برخی از این گیف‌ها تصمیم بگیرید و به آن‌ها نظم و ترتیب بدهید.
شاید الان حس کنید به نمونه نیاز دارید تا موضوع را بهتر درک کنید. بخشی از رمان یک شب دو را برایتان نقل می‌کنم که فکر می‌کنم شیوۀ نگارش آن تا حدی مقصود من از گیف‌نویسی را منتقل می‌کند:
