مناطق سیاسی، همونطور که از اسمشون پیداست توسط سیاستمدار یا سیاستمدارها اداره میشن؛ این در صورتیه که مناطق نظامی توسط خود فرماندهی بخش مبارزها اداره میشن.
مناطق سیاسی شدیداً به سلسله مراتب و تبعیض طبقاتی معتقدن که این مورد توی مناطق نظامی وجود نداره و درآمدها و جایگاه تمام مردم با هم یکسانه.
مناطق نظامی تمرکزشون روی بالا بردن قدرت دفاعی و نظامیشونه ولی سیاسیها در مقایسه با نظامیها، اهمیت چندانی به بهروزرسانی و ارتقای سطح استحکامات نمیدن.
در مناطق نظامی پوشش زن و مرد به طور ساده و رسمی (پیراهن و شلوار، کت و شلوار، تیشرت و شلوار و یا دامن بلند) و کسی اجازهی استفاده از لباسهای عجیب و غیراز این موارد رو نداره؛ درحالیکه مناطق سیاسی پوشش رو آزاد گذاشتن.
در مناطق نظامی تمام افراد با توجه به سن و مهارتشون شغلی دارن و به کاری مشغولن که نقش مهم و یکسانی در حفظ و ارتقای پایگاه بهشون میده؛ درحالی که در مناطق سیاسی کار کردن و یا نکردن آزاده و مردم در صورت علاقهمندی میتونن سرکار برن. این قانون باعث شده که دولت بهخاطر احتیاج به نیروی کار، رشوهها و وعدههای مختلفی به مردم در صورت کار کردن بده.
این چند مورد از تفاوتهای مهم این دو نوع پایگاه بود. باقی موارد رو در صورت خواندن دقیق داستان خود شما عزیزان متوجه خواهید شد.