دلنوشته {التیام روح} اثر •هدیه امیری کاربر انجمن رمان بوک•

[هدیه امیری]

نام دلنوشته: التیامِ روح
نام نویسنده: هدیه امیری
ژانر: عاشقانه
عضو دفتر نظارت ادبی دوم
مقدمه:
خودنویسم را بر دست می‌گیرم.
هنوز کلمه‌ای بر کاغذ نکشیدم که لبخند بر لبم می‌نشیند.
آرامش نایابی وجودم را احاطه می‌کند.
امروز برای اوست!
پس باید خاص باشد. هم‌چو خودش، هم‌چو وجودش. یا که نه! کمی بیشتر.​

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانی
در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[هدیه امیری]

قبل از شروع، بخوانید:
دلنوشته روح من در تاریخ سه بهمن ماه هزار چهارصد به نگارش درآمده است و به مناسبت میلاد با سعادت حضرت فاطمه (س) و روز مادر نوشته شده.
بر اساس واقعیت و تقدیم به:
اویی که تکه‌ای از وجودش هستم.
مادر عزیزم.
امیدوارم به دلتون بشینه
تقدیم به نگاه های مهربونتون.


به نام خدایی که زندگی می‌بخشد؛
روز دلنشینی است؛
ولی تو از آن دلنشین‌تری
وجودت و نگاهت خاص‌تر است.
آن‌جایی هستم که نه دقیقاً می‌دانم چه می‌خواهم بگویم و نه به کجا می‌خواهم برسم.​

 

[هدیه امیری]

قلم و کلمات همکاری عجیبی با من دارند.
دلم خوش‌حال است،
حالم خوب است.
همین بس است که به تو فکر کنم.
آن‌وقت است که وجودم سرشار از آرامش وجودت می‌شود.​

 

[هدیه امیری]

قشنگ‌ترین توصیفات و کلمات هم نمی‌توانند تو را توصیف کنند وبسیار در این کار ناتوانند.
خنده‌ام می‌گیرد.
آخر کلمات با عجز نگاهم می‌کنند.
خودشان می‌دانند توصیفاتی هم‌چو:
قشنگ، عشق تو را توصیف نمی‌کنند.
نمی‌دانم!
شاید دل من بتواند تو را توصیف کند.
چشمانم را که می‌بندم تنها یادم میاد:
"روح من"
شاید بشود با آن "م" مالیکت تو را برای خودم کنم
یا مثلاً با آن "من" برای خودم شوی؛
اما آیا دلت از حس من به خودت باخبر می‎‌شود؟​

 

[هدیه امیری]

مادر!
چهار حرف بیش‌تر ندارد و همین چهار حرف دنیایی در خودش دارد.
مادر!
تا به حال آن‌قدر عمیق به آن نگاه نکردم و امروز، تو بهانه‌اش شدی.
مادر!
حس قدرت وجودم را می‌گیرد.
مادر!
با یاد لطف‌هایت بیش از بیش شرمنده‌ می‌شوم.
مادر!
مرا به تشکر و قدر دانی از تو وادار می‌سازد.
مادر!
بهانه‌ای که دلم دوستت دارد.​

 

[هدیه امیری]

مادر؟
نمی‌دانم؛ اما همین چهار حرف بغض گلویم را می‌گیرد.
به گفتن مامان راضی‌ترم.
مامان!
مامانم!
قشنگ‌تر است.
بیشتر دوستش دارم.
آخر من شرمنده مادر بودنت هستم.​

 

[هدیه امیری]

ای تویی که
دریایی بی‌دریغ از مهربانی هستی
ای تویی که
صدایت،
نگاهت،
خنده‌هایت و
حرف‌هایت
جانی دوباره می‌دهد،
می‌دانی که زیاد دوستت دارم؟​

 

[هدیه امیری]

می‌خواهم کمک بگیرم. از کلمات، از کلماتی که خواهش می‌کنند تا کمی بتوانند در خوشحالی من سهیم شوند!
پس:
ای مادر من!
ای زندگی!
ای صفای وجودم!
ای چراغ خانه!
ای عشق و هستی!
ای همدم من و یک ‌صدا!
ای راستی و صداقت!
ای عاشقی و دلدادگی!
ای راز و محرم!
ای شفیقم!
ای حس خوش‌بو!
ای بوستان پر نصب!
دوستت دارم.​

 

[هدیه امیری]

بوسه می‌زنم بر دستانت.
نه برای جبران.
نه برای نشان دادن خوش‌حالیم.
بوسه می‌زنم.
چندیدن‌بار
از عمق دلم
بر دستان تو. دستانی که سرما را چشید؛ اما آخ نگفت
بوسه می‌زنم بر چشمانت. چشمانی که اشک الماسی مانندت را فرو ریخت؛ اما با لبخند پذیرایم شد.
بوسه می‌زنم بر قلبت. قلبی که با تمام بدی‌هایم، بیرونم نینداخت!
بوسه می‌زنم بر سرت. سری که آرامش را از تو گرفت؛ اما آرامش صدایت را نگرفت.
بوسه می‌زنم بر صورتت. صورتی که با لبخندت همیشه آرامم کرد.​