مجموعه اشعار امیر شاهی

[MHP]

بزنجیر زلفت دل ماست در بند
ز سر رشته عقل بگسسته پیوند


رقیبا، مران از در دوست ما را
که بینند سگ را بروی خداوند


به توبه مکن دعوت ای شیخ ما را
که ما اول از عهد خوردیم سوگند


شناسیم قدر سگان درش را
که ما هم در آن کو دویدیم یکچند


رقیب ستمکاره بر جان شاهی
جفا می پسندد، خدایا تو مپسند

 

[MHP]

پیکان غمزه را چو بتان آب می‌دهند
اول نشان به سی*ن*ه احباب می‌دهند


خاک رهش به مردم آسوده کی رسد
کاین توتیا به دیده بی‌خواب می‌دهند


سیلی میان هر مژه ما را ز روی تست
صد خار را ز بهر گلی آب می‌دهند


مژگان تو که یاری آن چشم می‌کنند
تیغی کشیده در کف قصاب می‌دهند


شاهی به مجلس غم از آن می‌رود ز دست
کش ساقیان دیده می ناب می‌دهند

 

[MHP]

وقت گل، خوبان چو بزم عیش در صحرا نهند
عاشقان را تازه داغی بر دل شیدا نهند


نازنین را عشق ورزیدن نزیبد، جان من
شیر مردان بلاکش پا در این غوغا نهند


دیده نا اهل باشد بر چنان رویی دریغ
آه اگر آئینه پیش چشم نابینا نهند


با چنان لبهای میگون، پای در میخانه نه
تا ز بیهوشی حریفان سر بجای پا نهند


از ملامت سوخت شاهی، کاین ستمگر دوستان
هر که را زخمی رسد، داغیش بر بالا نهند

 

[MHP]

خوبرویان چو خدنگ نظری بگشایند
بسر هر مژه خون از جگری بگشایند


پرده دار حرم از دردکشان فارغ و ما
چشم بنهاده که از غیب دری بگشایند


نا امیدی بر ارباب طریقت کفر است
گر دری بسته شد ای دل، دگری بگشایند


گر نه از نسخه حسنت ورقی میطلبند
دفتر گل ز چه رو هر سحری بگشایند؟


شاهی اندیشه آن زلف مکن بیش، که آن
نیست رازی که به هر بیخبری بگشایند

 

[MHP]

سرو تو مگر ز پا نشیند
کاین دل نفسی بجا نشیند


من بودم و دل، تو بردی آن نیز
خود گو که غمت کجا نشیند؟


هر ک.س که شبی نشست با تو
بسیار به روز ما نشیند


گردی که ز کوی دوست خیزد
بر دیده چو توتیا نشیند


شاهی سگ یار با تو ننشست
ک.س با چو تویی چرا نشیند؟

 

[MHP]

بتان که شیوه جور و ستیز می‌جویند
ز بهر کشتن ما تیغ تیز می‌جویند


دلی که می‌شود از درد عشق سرگردان
در آن دو سلسله مشک‌بیز می‌جویند


چو تو کرشمه‌کنان می‌رسی، دگر خوبان
ز شرم روی تو راه گریز می‌جویند


کسان که طره شمشاد می‌زنند گره
هلاک فاخته صبح‌خیز می‌جویند


به تیغ هجر تو شاهی نه آن شهید بلاست
که خون او به گه رستخیز می‌جویند

 

[MHP]

رفتیم، اگر چه دل به غمت دردمند بود
در چین طره تو اسیر کمند بود


بلبل به آه و ناله چمن را وداع کرد
کان بزم را ترانه او ناپسند بود


دشوار مینمود سفر با فراغ بال
چون مرغ دل به دام کسی پای بند بود


القصه، در فراق سرآمد شمار عمر
سرمایه وصال که داند که چند بود


راضی نشد که تکیه زند بر سریر ملک
درویش را که پایه همت بلند بود


خوش کردی ای رقیب، که آتش زدی بدل
کاین داغ بر جراحت ما سودمند بود


شاهی بهیچ روی ز تاب غمت نجست
عمری اگر چه بر سر آتش سپند بود

 

[MHP]

شبی که کوی تو ما را مقام خواهد بود
زمانه تابع و گردون بکام خواهد بود


زوال دولت پیر مغان مجو ای شیخ
که ظل عالی او مستدام خواهد بود


همه بضاعت خود عرضه میکنند آنجا
قبول حضرت او تا کدام خواهد بود


کنون که جان جهانی، کرشمه ای میکن
مگو که دولت خوبی مدام خواهد بود


سریر سلطنت ار جا دهند شاهی را
سگان آن سر کو را غلام خواهد بود

 

[MHP]

آن یار خشم رفته که با ما بجنگ بود
دی سنبلش ز تاب می آشفته رنگ بود


ای واعظ، ار حدیث تو ننشست در ضمیر
عیبم مکن، که گوش بر آواز چنگ بود


عمری چو خاک، بر سر کویت شدم مقیم
آخر ز رهگذار تو بادم بچنگ بود


فرهاد را ز میوه شیرین، حلاوتی
روزی نشد که لایق دیوانه سنگ بود


تیغ از چه بود بر صف دلها کشیدنت؟
با لشکر شکسته چه حاجت به جنگ بود؟


شاهی سیاه نامه شد و رند و عشقباز
بگذاشت نام زهد ریایی، که ننگ بود

 

[MHP]

عمری دهان تنگ توام در خیال بود
جان رمیده را همه فکر محال بود


رفت آنکه در مسائل عشق و رموز شوق
ز ابرو و غمزه با تو جواب و سؤال بود


گفتم: رسد میان توام باز در کنار
گفتا: برو که آنچه تو دیدی خیال بود


شرم آیدم که سجده برد پیش پای ک.س
آن سر که سالها برهت پایمال بود


آشفته رفت گفته شاهی در این غزل
آری، بفکر زلف تو شوریده حال بود