مجموعه اشعار امیر شاهی

[MHP]

رفت آنکه به وصل تو مرا دسترسی بود
وین دلشده در خیل سگان تو کسی بود


آن غمزه به خون دل ما چشم سیه کرد
ور نه به کمند تو گرفتار بسی بود


آمد گل و هر مرغ هوای چمنی کرد
آزاد نگشت آنکه اسیر قفسی بود


عشق آمد و سودای گل و لاله ز سر رفت
زان شعله به تاراج شد ار خار و خسی بود


در عشق توام اشک به خون داد گواهی
هم ناله، که در واقعه فریادرسی بود


وقتی به هوس خواستمی بوی تو از باد
آنها همه گوئی که هوی و هوسی بود


شاهی که به هجران تو از ناله فرو ماند
بیچاره سگ کوی ترا همنفسی بود

 

[MHP]

عید است و خلقی هر طرف، دامنکشان با یار خود
مسکین من بی صبر و دل، حیران شده در کار خود


هم مرغ نالان در چمن، هم گل دریده پیرهن
هر ک.س به یاری در سخن، من با دل افگار خود


عقلم که بودی رهنمون، خندید بر اهل جنون
من نیز میخندم کنون، بر عقل دعوی وار خود


گر راز دل ننهفتمی، در خاک و خون کی خفتمی
هم با طبیبی گفتمی، حال دل بیمار خود


در جان درون آن تندخو، دایم به دل در گفتگو
بیچاره من محروم از او، چون دیده از دیدار خود


تو همچو گل دامنکشان، رفته به گشت بوستان
پیش تو مسکین باغبان، شرمنده از گلزار خود


شاهی ز خوبان زد نفس، افتاد در دام هوس
چون عندلیبان قفس، درمانده از گفتار خود

 

[MHP]

سوی باغ آن سروبالا می‌رود
باز کار فتنه بالا می‌رود


جان من، هرگه که جایی می‌روی
عاشقان را دل به صد جا می‌رود


چون دلم خون می‌کنی بشتاب از آنک
روزگار از پهلوی ما می‌رود


هست گلگون سرشکم گرم رو
در پِیَت میرانمش تا می‌رود


گفتمش جان داد شاهی بی‌تو، گفت:
بحث در خضر و مسیحا می‌رود

 

[MHP]

بی‌لبت هردم ز چشم درفشان خون می‌رود
پاره‌های دل ز راه دیده بیرون می‌رود


یک شب ای شمع بتان، در کنج تاریک من آی
تا ببینی حال تنها ماندگان چون می‌رود


خون که از زخمی رود، داغش نهی باز ایستد
دل که صد جا داغ کردم، همچنان خون می‌رود


باغبان از گفتگوی غنچه گو لب بسته دار
بلبلان را چون سخن زان لعل میگون می‌رود


گفته‌ای: فریاد شاهی کم نگشت از کوی ما
آری آری، دل به کار عشق اکنون می‌رود

 

[MHP]

گر به عمری ز من دلشده ات یاد آید
جان محنت زده از بند غم آزاد آید


دی صبا بوی تو آورد و بجان زد آتش
ترسم این شعله زیادت شود ار باد آید


روزها رفت و دلت بر من غمدیده نسوخت
گر چه از ناله من سنگ بفریاد آید


جان من، جانب احباب فراموش مکن
زود باشد که سخنهای منت یاد آید


دل نه منزلگه سلطان خیال است، که او
میهمانیست که در کشور آباد آید


بلبل دلشده گر ناله کند، عیب مکن
در دیاری که نسیم گل و شمشاد آید


هیچ شک نیست که از پای درآید شاهی
چشم خونریز تو گر بر سر بیداد آید

 

[MHP]

باغ را چون گل رعنا ز سفر باز آید
عالمی را هوس رفته ز سر باز آید


گفتمش: عاقبت از مهر تو باز آرم دل
زیر لب خنده زنان گفت: اگر باز آید


گل بدینگونه که از شرم تو بگریخت ز باغ
شوخ چشمی بود ار سال دگر باز آید


آخر ای جان که هوس میکندت آن سر کو
باش تا از دل آواره خبر باز آید


یار بگذشت و مرا دیده چو نرگس بر راه
بامیدی که از این راهگذر باز آید


گر از این سوی وزد باد عنایت ناگاه
کشتی بخت ز گرداب خطر باز آید


شاهی، ار باز قدم رنجه کند بخت بلند
ناگهان شاهد مقصود ز در باز آید

 

[MHP]

نصیب من ز تو گر درد و آه می‌آید
خوشم که یاد منت گاهگاه می‌آید


تو می‌روی و ز هر جانبی خلایق شهر
پی نظاره شتابان که: شاه می‌آید


غبار کوی تو در چشم دیده‌ام، زانست
که سرمه در نظرم خاک راه می‌آید


نیاز من به چه در معرض قبول افتد
به ملتی که عبادت گناه می‌آید


ز اشک خویش شکایت کجا برد شاهی
چو آب تیره‌اش از پیشگاه می‌آید

 

[MHP]

زلف تو سراسر شکن و تاب نماید
لعل تو لبالب شکر ناب نماید


چشم تو محالست که بر حال من افتد
بختم مگر این واقعه در خواب نماید


طراری آن طره ز رخسار تو پیداست
هر جا که رود دزد به مهتاب نماید


در شیشه صافی بنگر باده رنگین
چون عکس گل و لاله که در آب نماید


شبها که بغلتد بسر کوی تو شاهی
خار و خسکش بستر سنجاب نماید

 

[MHP]

چو دل چوگان زلفت در نظر دید
پریشان گشت و حال خود دگر دید


غمت صد رخنه در جان کرد ما را
مگر دیوار ما کوتاهتر دید


ترا در رهگذر ناگاه دیدم
دلم چندین بلا زان رهگذر دید


دل از کویت نگردد گرد کعبه
که گر دید آبرو، زین خاک در دید


صبا از چین زلفت شمه ای گفت
وز این غم نافه را خون در جگر دید


دلم زین بوستان با خار از آن ساخت
که از گل بوی کردن دردسر دید


چو لاله داغ بر دل ماند شاهی
ترا تا سبزه بر گلهای تر دید

 

[MHP]

با روی تو از سمن که گوید؟
با کوی تو از چمن که گوید؟


جایی که تو زلف و رخ نمائی
از سنبل و نسترن که گوید؟


با لعل تو غنچه لب فرو بست
پیش تو از آن دهن که گوید؟


درد همه پیش یار گفتند
من خود چه کسم؟ ز من که گوید؟


گر باد صبا نیاید از دوست
رازی به هر انجمن که گوید؟


گفتی: غم او مگوی با دل
این با دل خویشتن که گوید؟


از غم چو زر است روی شاهی
با آن بت سیمتن که گوید؟