مجموعه اشعار امیر شاهی

[MHP]

دل که پیش تو راز می‌گوید
غم دیرینه باز می‌گوید


عقل سودای زلف خوبان را
فکر دور و دراز می‌گوید


مگر استاد جورپیشه ترا
همه تعلیم ناز می‌گوید


شمع می‌گوید از رخت سخنی
سخن جان‌گداز می‌گوید


گفت شاهی به گوش جان بشنو
که ز روی نیاز می‌گوید

 

[MHP]

ای فتنه را دو نرگس شوخ تو رازدار
من بهر محنتم، دگران را بنازدار


جانا تو نازنینی و خلقی نیازمند
چشمی بناز جانب اهل نیاز دار


از نقش کائنات مبین جز خیال دوست
یعنی ز غیر، دیده غیرت فرازدار


تر شد بساط هر چمن از گریه های ابر
با غنچه گو که لب به شکر خنده بازدار


شاهی، به جد جهد چو کاری نساختی
بنشین و دیده بر کرم کارساز دار

 

[MHP]

ای به لطف از آب حیوان پاکتر
قدت از سرو روان چالاکتر


با که گویم درد خود، کز عشق اوست
هر کرا بینم، ز من غمناکتر


بی رخت چون لاله داغم بر دلست
سی*ن*ه ام از دامن گل چاکتر


لعلت از خونم ندارد هیچ باک
نرگس شوخت از آن بیباکتر


هست شاهی در طریقت خاک راه
لیک در کوی تو چیزی خاکتر

 

[MHP]

ای هر دم از جفای تو دل را غمی دگر
عالم ز تو خراب و تو در عالمی دگر


ایندم که در رکاب توام، خون من بریز
ترسم که عمر امان ندهد تا دمی دگر


تیری زدی و ریش دل آسوده شد ز درد
هان! ای طبیب خسته دلان، مرهمی دگر


بلبل ز شوق نعره زنان در حریم باغ
گل هر زمان به مجلس نامحرمی دگر


شاهی، ز گریه سیل براین آب و گل مریز
کاین خانه پست میشود از شبنمی دگر

 

[MHP]

سرو ما را هر زمان دل میکشد سوی دگر
چون گل رعنا که دارد هر طرف روی دگر


هر که دارد روی دل در قبله دیدار او
سهو باشد سجده در محراب ابروی دگر


در طریق دوستی، ثابت قدم چون خاک باش
چون صبا تا چند هر دم بر سر کوی دگر


جان بیمار مرا تاب شکیبایی نماند
ای طبیب، ار عاقلی، جز صبر داروی دگر


پند گویا، بیش از اینم در صف طاعت مخوان
زشت باشد روی در محراب و دل سوی دگر


موسم نوروز و من در کنج تنهایی اسیر
هر کسی در سایه سرو و لب جوی دگر


گر دل شاهی به دشنامی بجوئی دور نیست
زانکه همچون او نمی بینم دعا گوی دگر

 

[MHP]

نه کنج وصل تمنا کنم نه گنج حضور
خوشم به خواری هجر و نگاه دورادور


بگرد کوی تو گشتن هلاک جان منست
چو پر گشودن پروانه در حوالی نور


تنم چو موی شده، زرد و زار و نالانم
ز تاب حادثه، همچون بریشم طنبور


به سعی پیش تو قدری نیافتم، چکنم
که شرمسارم از این گفتگوی نامقدور


سروش غیب به شاهی خطاب کرد مرا
به بندگی تو در شهر تا شدم مشهور

 

[MHP]

ای سر زلف ترا دلهای مشتاقان اسیر
هرگزت نگذشت یاد دردمندان در ضمیر


من گرفتارم، به جرم عشق بر دارم کنید
تا به کوی دوست، دشمن بیندم با دار و گیر


گر مه روی تو روزی بنگرد بالای بام
دیگر از خجلت نیاید شاه انجم بر سریر


عالمی بی دل شدند از تیر مژگانت، چنانک
در همه شهر این زمان یک دل نمی یابد به تیر


گر بریزی خون شاهی ور ببخشی، حاکمی
توشه فرمانروا، من بنده فرمان پذیر

 

[MHP]

سفر گزیدم و داغ تو بر دلست هنوز
جهان بگشتم و کوی تو منزلست هنوز


چه سود همچو صبا عرصه جهان گشتن
چو دل به سرو بلند تو مایلست هنوز


تو ای رفیق که آسوده‌ای، قدم بردار
کز آب دیده مرا پای در گلست هنوز


به گریه گفتمش: از حال من مشو غافل
به خنده گفت که: بیچاره غافلست هنوز


طریق عشق، به ناموس می‌رود شاهی
پیاله‌ای دو سه دیگر، که عاقلست هنوز

 

[MHP]

عید شد، ما را دل دیوانه زندانی هنوز
گل شکفت از گریه، چشمم ابر نیسانی هنوز


سبزه تر خاست زان لب‌ها و من رفتم ز هوش
ناچشیده جرعه‌ای زان راح ریحانی هنوز


گر بدانی سوز من، رحم آیدت بر روز من
جان من، آگه نه‌ای زین محنت جانی هنوز


گریه‌های گرم بین ابر بهاری را به باغ
گل به رویش خنده‌ای ناکرده پنهانی هنوز


گفته‌ای: دانسته‌ام شاهی گدای کوی ماست
عمر اگر باقی بود زین بهترش دانی هنوز

 

[MHP]

غم روی تو دارد دل، همین بس
نخواهد کرد از فکر چنین بس


دل و جان و خرد بردی و اکنون
سری مانده است ما را بر زمین بس


اگر بیند ترا با زلف پرچین
کند صورتگری نقاش چین بس


سگ کوی خودم خواندی، عفاالله
اگر من آدمی باشم، همین بس


دلی کز دولت وصل است مغرور
چو هجرانش بلایی در کمین بس


برای جیب گل، از گرد راهش
صبا را شمه ای در آستین بس


تو با گل جام گیر و شاد بنشین
که شاهی را غم آن نازنین بس