مجموعه اشعار امیر شاهی

[MHP]

اشک چو پرده میدرد، خلوتیان راز را
چند بدل فرو خورم، ناله جانگداز را


هر سحری ز خون دل، آب زنم براه تو
رفته بدامن مژه، سجده گه نیاز را


دیده شب نخفته را، وصف دو زلف او مکن
با دل پاسبان مگو، حال شب دراز را


میطلبم بآرزو، صحبت عافیت، ولی
تهمت عقل چون نهم، این دل عشقباز را؟


شاهی از این سرود غم، طرز جنون گرفت دل
رخصت گفتگو مده، طبع سخن طراز را​

 

[MHP]

خطت که درد و داغ تو نو میکند مرا
جان در بلای عشق گرو میکند مرا


عمری براه عشق ز سر داشتم قدم
باز آرزوی آن تک و دو میکند مرا


من کشته از جواب سلامی و لطف یار
امیدوار گفت و شنو میکند مرا


شرمنده خیال توام در غمی چنین
کو پرسشی به آمد و رو میکند مرا


دید ابروی تو شاهی و دیوانه گشت باز
آری خراب آن مه نو میکند مرا​

 

[MHP]

تلخ است بی تو صبر، دل غم فزوده را
نتوان چشید داروی نا آزموده را


ای ناله همدمی کن و از آب چشم من
بیدار ساز دیده بخت غنوده را


دل شد رمیده سر زلف تو، وز کمند
نتوان بکوی عقل کشید آن ربوده را


با باغبان مگو که دل غنچه خون چراست
خواندن نمیتوان ورق ناگشوده را​

 

[MHP]

مشاطه زلف یار بانگشت میکشد
زانرو که نسبتی بقلم هست دوده را


ناگفته از دهان تو رمزی مرا مکش
نتوان قصاص کرد گناه نبوده را


شاهی خیال خاص بگو از دهان دوست
چون نیست لذتی سخنان شنوده را​

 

[MHP]

بسوخت آتش عشق تو بیگناه مرا
بدوخت ناوک چشمت بیک نگاه مرا


به شمع نسبت بالای دلکشت کردم
روا بود که بسوزی بدین گناه مرا


فتاده بر سر راه تو روی از آن مالم
که پیر عشق چنین کرد رو براه مرا


به سایه که گریزم در این بلا که منم
چو اهتمام تو نگرفت در پناه مرا؟


خطای شاهی بیچاره را قلم درکش
که هست لطف عمیم تو عذر خواه مرا​

 

[MHP]

خرابیم، از دل ای بیرحم گه گه یاد کن ما را
سگ کوی توایم، آخر بسنگی شاد کن ما را


دلم بار دگر لاف علامی میزند جایی
بیا ای غم بمرگ تو مبارکباد کن ما را


درت کعبه است و ما ارباب حاجت، رحمتی فرما
رخت عید است و ما زندانیان، آزاد کن ما را


بتنهایی بسی خون جگر خوردیم با یادت
تو هم چون با حریفان باده نوشی، یاد کن ما را


نمیدانم چو شاهی غیر عشق این پارسا کاری
خدا را گر تو میدانی بیا ارشاد کن ما را​

 

[MHP]

زلف تو در کمند جنون میکشد مرا
خوش خوش بکوی عشق درون میکشد مرا


هر جا که میگریزم ازاین فتنه، ناگهان
عشقت عنان گرفته برون میکشد مرا


من دل نمیدهم به لب و چشم او، که یار
گاه از فسانه گه به فسون میکشد مرا


بر خاک آستان تو گریم بخون دل
چون خاک میدواند و خون میکشد مرا


شاهی بکوی عشق مکن بعد از این قرار
کاین دل بگوشه های جنون میکشد مرا​

 

[MHP]

ای در بهار حسن تو گلها و لاله ها
وی لاله را ز رشک تو پر خون پیاله ها


بی چاشنی درد تو هست آب زندگی
زهری که دهر میدهدم در نواله ها


شب با سگان کوی تو گفتیم درد خویش
فریادهای ما نشنیدی و ناله ها


پر شد صحیفه دلم از داغ شاهدان
یک یک چو نام های کسان بر قباله ها


حرفی اگر ز نامه شاهی فتد قبول
از عشق بر رسول تو خواند رساله ها​

 

[MHP]

دلم گر داشت وقتی خرمیها
چو عشق آمد گذشت آن بیغمیها


خزان غم کنون تاراج فرمود
ز گلزار امیدم خرمیها


شب هجرم فکند از همدمان دور
خوشا صبح وصال و همدمیها


مه نو را گر ابروی تو گفتیم
کرمها از تو و از ما کمیها


از آن در شاهی درمانده محروم
رقیبان را بر آن در محرمیها​

 

[MHP]

کجایی ای ز رویت لاله را ناب
بهار خرمی بگذشت، دریاب


لبت با آن دو زلف و رخ چه نیکوست
خوش آید باده در شبهای مهتاب


دلا احرام آن در بسته ای، چیست؟
قدم ننهاده فکری کن در این باب


بصد چندان لطافت، چشمه خضر
نیارد ریختن بر دست او آب​