آموزشی انشانویسی و پرورش ایده‌ها

[شاهدخت]

انشانویسی و پرورش ایده‌ها​

 

[شاهدخت]

آقای مظفری انگشت سبابه‌ی دست راستش را روی لیست دفتر کلاسی سُر داد و روی یک اسم توقف کرد.

بلند گفت: «آرش مسعودنیا!»

 

[شاهدخت]

قلبم شروع به تپیدن کرد و دستانم به لرزش افتاد. دفترم را برداشتم و به سمت تخته کلاس سکندری‌خوران رفتم. همهمه‌ای در کلاس برپا شده بود و صدای خنده اذیتم می‌کرد.

 

[شاهدخت]

دفترم را باز کردم، زیر چشم نگاهی به آقای مظفری انداختم و آب دهانم را قورت دادم و خواندم: «موضوع انشا: من اگر جای او بودم…»

 

[شاهدخت]

از مزخرفاتی که نوشته بودم خجالت می‌کشیدم ولی چاره‌ای نبود به‌جز تسلیم در برابر اراده آقای مظفری، معلم جدی و سختگیرمان.

 

[شاهدخت]

ادامه دادم: «من اگر جای گراهام بل بودم، تلفن را جوری اختراع می‌کردم که احساسات داشته باشد. بفهمد کسی که عصبانی است تماسش را برقرار نکند؛ زیرا قلبی آن سمت تلفن خواهد شکست. من اگر جای گراهام بل بودم دروغ‌سنج هم کنار تلفن اختراع می‌کردم و اگر کسی دروغ می‌گفت با بوق‌های ممتد به شخصی که آن‌طرف خط بود، اطلاع‌رسانی می‌کردم. راستش من فکر می‌کنم اختراع تلفن آن‌قدر که دردسر و دل‌شکستگی آفریده، مزیت و فایده نداشته است.»

 

[شاهدخت]

صدای خنده‌ی بچه‌ها بلند شد و من خیط و ابلهانه نگاهشان کردم. از چرندیاتی که نوشته بودم خجالت کشیدم و با تردید به سمت آقای مظفری برگشتم. دیدم عینک مستطیل با قاب مشکی‌اش را تا نوک بینی پایین آورده و مرا نگاه می‌کند.

 

[شاهدخت]

از خواندن بقیه انشای چرتی که نوشته بودم منصرف شدم، سرم را پایین انداختم و منتظر رگبار اهانت و تمسخر ماندم.چ

 

[شاهدخت]

هیچ خبری نشد. مجدد و با تردید نگاهی به آقای مظفری انداختم که همان‌طور مرا می‌نگریست. از درون حسابی داغ شده بودم و احساس می‌کردم گوش‌هایم شعله‌ور شده است. باز هم زیرچشمی آقای مظفری را نگاه کردم و آرزو کردم کاش همین لحظه زمین دهان باز کند و مرا ببلعد. آقای مظفری بلند شد و تپش قلب من شدیدتر شد. دو قدم به طرفم آمد و گفت: «مسعودنیا! این انشا رو خودت نوشتی؟» گریه‌ام گرفته بود. با بغض سری به تائید تکان دادم و زمین را نگریستم.

 

[شاهدخت]

آقای مظفری گفت: «مسعودنیا! می‌دانی انشایی که نوشتی پر از ایده‌های ناب بود؟»