انشاء انشا درمورد صحبت مترسک و گنجشک‌ها

[Mahi.otred]

زندگینامه کامل امام حسین (ع):
امام حسین(ع) در سوم شعبان سال چهارم هجرت در شهر مدينه به دنيا آمد. پدر بزرگوار ايشان امير المؤمنين على(عليه السلام) و مادر ايشان حضرت فاطمه(عليها السلام) سيد زنان اهل عالم است.

در روز میلاد امام حسین (ع)، ایشان را به محضر رسول اکرم (ص) آوردند. پیامبر (ص) هم به امر الهی او را به نام فرزند هارون، «حسین» خواند؛ نامی که معرب نام عبری «شَبیر»، نام پسر کوچک‌تر هارون، جانشین موسی (ع) بود.

سالیان خوش کودکی حسین (ع) به زودی به پایان رسید. حدوداً هفت ساله بود که رسول خدا (ص) از دنیا رفت.

هنوز مراسم دفن پیامبر (ص) انجام نشده بود که فتنه‌ها برای دستبرد به «ولایت امر»، ظهور کرد. حتی فدک به وسیله حکومت وقت به زور گرفته شد.

امام حسین (ع) همچنین هفت ساله بود که مادر خود را نیز بر اثر جراحات و صدمات وارده از غائله بیعت، از دست داد. این دوران مصادف با زمان حکومت خلفای سه گانه بود.

امام حسین شجاعترین امت حضرت محمد (ص) بود و شجاعت حضرت محمد (ص) و حضرت على (ع) در ایشان جمع بود.

پس از شهادت امام حسن (ع) در سال 50 هجرى، امام حسین (ع) عهده دار امر امامت گردید. معاویه پس از بیست سال حکومت ظالمانه و قتل و کشتار شیعیان به ویژه، در سال 60 هجرى مرد و بر خلاف قرارداد صلح با امام حسن(ع)، پسرش یزید را به جاى خود قرار داد. یزید فردى فاسد و شرابخوار و مخالف با اسلام بود. او علناً مقدسات اسلامى را زیر پا مى گذاشت و آشکارا شراب مى خورد. امام حسین علیه السلام از همان آغاز کار با او به مخالفت برخاست.

یزید نامه اى به حاکم مدینه نوشت و به او دستور داد که از امام حسین (ع) براى یزید بیعت بگیرد و اگر حاضر نشد او را به قتل برساند. امام (ع ) که حاضر به بیعت کردن با یزید نبود با خانواده خود از مدینه به مکه رفتند. در این هنگام مردم کوفه که از مرگ معاویه با خبر شده بودند نامه هاى زیادى براى امام حسین (ع ) نوشتند و از او خواستند تا به عراق و کوفه بیاید. امام حسین (ع ) نیز مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد. ابتدا هزاران نفر از مردم کوفه با مسلم بن عقیل همراه شدند. اما با ورود عبیداللّه بن زیاد که از طرف یزید به حکومت کوفه گمارده شده بود و بسیار حیله گر و بى رحم بود، مردم کوفه فریب اقدامات او را خورده و پیمان شکنى کردند و مسلم را تنها گذاشتند.


در نتیجه عبیداللّه، مسلم بن عقیل را دستگیر نموده و به شهادت رسانید. هنگامى که در ابتدا مردم کوفه با مسلم بیعت کردند، مسلم نامه اى به امام حسین (ع) نوشت و به ایشان اطلاع داد که به کوفه بیاید. امام حسین (ع) با خانواده و یاران خود به طرف کوفه حرکت کرد و در نزدیکى کوفه بود که خبر پیمان شکنى مردم کوفه و شهادت مسلم را آوردند. عبیداللّه بن زیاد که با شهادت مسلم بر اوضاع کوفه تسلط پیدا کرده بود حر بن یزید ریاحى را براى زیر نظر گرفتن امام حسین (ع ) و همراهانش فرستاد. و سپس عمر بن سعد را با سى هزار نفر به کربلا اعزام نمود. او به عمر بن سعد وعده داده بود که اگر امام حسین (ع ) را به شهادت برساند او را حاکم رى خواهد کرد.


عمر بن سعد که به طمع حکومت رى به کربلا آمده بود از هیچ ستمى فروگذار نکرد. دستور داد امام حسین (ع ) و یارانش را محاصره کنند و آب را بر روى آنان ببندند. یاران امام حسین (ع) که از شجاع ترین افراد بودند روز دهم محرم (عاشورا) در حالى که بیش از 72 تن نبودند یکى پس از دیگرى در دفاع از امام زمان خود یعنى امام حسین (ع ) با عزت و آزادگى به شهادت رسیدند. حر بن یزید ریاحى نیز که ستمگرى سپاه عمر سعد و حقانیت امام حسین (ع ) را مشاهده کرد به سپاه امام پیوست و به شهادت رسید.

واقعه کربلا گرچه از نظر زمان کوتاه بود و تنها یکروز از صبح تا عصر به طول انجامید اما لحظه لحظه آن درس شهامت و ایثار و فدا کارى، ایمان و اعتقاد و اخلاص بود. واقعه کربلا دانشگاهى است که از طفل شیرخوار تا پیرمرد محاسن سفیدش به بشریت درس آزادگى مى آموزد. خون هاى مطهر امام حسین (ع ) و یارانش به اسلام حیات تازه بخشید و زمینه سرنگون شدن دودمان فاسد اموى را فراهم آورد.


امام حسین علیه السلام روز دهم محرم سال 61 هجرى ، در سن 57 سالگى در کربلا به شهادت رسید. مرقد ایشان و برادر فداکارش ابوالفضل و فرزندان و یارانش در شهر کربلا در عراق قرار دارد.


خداوند در تربت ایشان شفا، و در داخل حرم امام حسین (ع) استجابت دعا را قرار داده است. پیامبر (ص ) در حقش فرمود: احب اللّه مَن احب حسینا یعنى: خداوند دوست میدارد کسى را که حسین را دوست بدارد. پیامبر(ص ) در حق او و برادر گرامى اش امام حسن (ع ) فرمود: دو فرزند من حسن و حسین پیشوایان امت مى باشند خواه زمام امور به دست بگیرند و یا نگیرند.

 

[Mahi.otred]

انشا درمورد عاشورا به زبان کودکان​

دشمنان امام حسین آدم های بدی بودند که حتی به به بچه خیلی کوچک امام حسین (ع) که ۶ ماهش بود رحم نکردند و او را شهید کردند. ولی یاران امام حسین خیلی شجاع بودند و از دشمن نمی ترسیدند و دوست داشتند به خاطر امام حسین جانشان را فدا کنند. به همین خاطر است که ما آنها را خیلی دوست داریم و خدا هم آنها را خیلی دوست دارد.

ما حضرت ابوالفضل (ع) را هم خیلی دوست داریم . حضرت ابوالفضل برادر امام حسین است . وقتی بچه های امام حسین خیلی تشنه بودن حضرت ابوالفضل رفت تا برای آنها آب بیاورد ولی وقتی به کنار نهر آب رسید با اینکه خودش خیلی تشنه بود از آن آب نخورد چون دوست داشت اول امام حسین و بچه های امام حسین آب بخورند . وقتی حضرت ابوالفضل داشت برای بچه ها آب میاورد در راه شهید شد . با این که او خیلی قوی و شجاع و مهربان بود ولی جانش را به خاطر بچه های امام حسین فدا کرد.

به همین خاطر مردم هر سال روز عاشورا و تاسوعا به یاد امام حسین و حضرت ابوالفضل و ۷۲ یار شجاع امام حسین و بچه های امام حسین مراسم عزاداری میگیرند و به روضه و هیات میروند .

ما باید سعی کنم از زندگی امام حسین و یارانش درس شجاعت بگیریم و آدم های خوبی باشیم تاامام حسین ( ع ) ما را دوست داشته باشد.

 

[Mahi.otred]

انشا در مورد توصیف امام امام حسین​

🔸مقدمه:

امام حسین کشتی نجات برای اهل دنیا است و هرکس رهرو امام حسین باشد عاقبتی جز رستگاری ندارد، با نام خدا انشایم را دربارهتوصیف امام حسین ع آغاز میکنم

🔸بدنه انشا:

کلمات و جملات و تمامی کتاب ها از توصیف امام حسین علیه السلام عاجز هستند و نمی توان با کلمات و جملات دنیوی سالار شهیدان را توصیف کرد. امام حسین علیه السلام امام سوم ما شیعیان، فرزند گرامی حضرت علی علیه السلام و حضرت فاطمه زهرا س، از سلاله پیغمبر اسلام است.

حسین ع سوم شعبان سال چهارم هجری، در خانه‌ی فاطمه‌ (س) و علی (ع) چشم به جهان گشود. او دومین فرزند خانواده‌ای است که پیامبر اکرم (ص) پس از نزول آیه‌ی تطهیر، بارها آن‌ها را با عنوان اهل بیت نبوّت مورد خطاب قرار داده و بر آن‌ها سلام کرده بود. مادر او فاطمه (س)، دختر پیامبر (ص) است.

و پدرش بزرگوارش، علی (ع) امام اول ما شیعیان و اوّلین مسلمانی که به اسلام گروید و وصی پیامبر بعد از رحلت ایشان است.
امام حسین به دلیل حضور در روز عاشورا و نینوا و شهادت در در جنگ با یزیدیان به القابی چون: عطشان، مظلوم، قتیل العبرات، سیدالشهدا، ثار الله، قتیل الله، وتر الله، خامس اصحاب کسا، وارث، موضع سرّالله، لدلیل علی ‌الله، مجاهد، شهید، رشید، غریب الغرباء، شاهد، حجت الله، خازن الکتاب المسطور، سفیر الله، عابد، سید شباب اهل جنه، سفینه النجات، امام مقتول، زکی، عبدالله، وصی الله، قتیل الکفره، ولی الله، سبط پیامبر آل الله، ابوالشهداء، ابوالاحرار، ابوالمجاهدین، خامس آل عبا، خون خدا، سلطان کربلا، وترالموتور، سریع العبره، قتیل اشقیاء. مزین هستند

امام حسین (ع) دارای شأن و منزلتی بسیار والا و بالا در پیشگاه مقدس الهی می باشد.

بسياري از كتب تفسير و حديث و تاريخ هم حضرت سیدالشهداء (ع) را از مصاديق بارز آيات تطهير (احزاب/ ۳۳)، مباهله (آل عمران/ ۶۱)، مودت (شوري/ ۲۳)، اطعام (انسان/ ۸) و كلمات (بقره/ ۳۷) و آيات پاياني سورة مبارکه فجر بیان می کنند.

نام حسین (ع) در چندین آیه‌ قرآن قرار گرفت. در روز مباهله‌ی پیامبر (ص) با مسیحیان نجران، امام حسین (ع) و خانواده‌اش، تنها همراهان رسول خدا (ص) بودند. پیامبر اکرم (ص) بنا به دستور الهی در آیه‌ی مباهله، حسن و حسین (ع) را به عنوان فرزندان خویش با خود برای مباهله همراه کرد.

هنگامی که آیه‌ی تطهیر نازل شد، یکی از پنج تنی که این آیه در مورد آن‌ها نازل شده بود، حسین (ع) بود. او به همراه پدر، مادر و برادر خود زیر روانداز پیامبر(ص) قرار گرفتند و خداوند این آیه را درباره‌ی آن‌ها نازل کرد: “همانا خداوند می‌خواهد پلیدی را تنها از شما اهل بیت دور گرداند و اراده کرده است شما را پاکیزه سازد”. این خود گواهی روشن و سندی گویا بر عصمت این خانواده و دوری ایشان از هر گونه گناه، خطا و پلیدی است.

در سوره‌ی شورا نیز خداوند دوستی و محبّت نزدیکان پیامبر (ص) را به تمام مسلمانان سفارش می‌کند و به پیامبرش می‌فرماید: “به مردم بگو: هیچ پاداشی به عنوان مزد رسالت و پیامبری از شما نمی‌خواهم، مگر این که اهل بیت مرا در کانون محبّت و دوستی خود قرار دهید”. هنگامی که از پیامبر (ص) درمورد مقصود خداوند از این نزدیکان سؤال شد، فرمود: “آن‌ها علی (ع) و فاطمه (س) و دو فرزند آن‌هایند”. این بدان معناست که نه تنها آن‌ها را دوست داشته باشید؛ بلکه آن‌ها را ملاک و معیار دوستی و دشمنی، در کلّ زندگی خود قرار دهید.

🔸نتیجه:
ما باید سعی کنم از زندگی امام حسین و یارانش درس شجاعت بگیریم و آدم های خوبی باشیم تا امام حسین ( ع ) ما را دوست داشته باشد.

 

[Mahi.otred]

انشا ادبی در مورد امام حسین​

جز به یکی از سه نفر حاجت مبر: به دیندار، یا صاحب مروت، یا کسی که اصالت خانوادگی داشته باشد. (امام حسین ع)

من آمده ام به دنیا

آمده ام که تو را دوست بدارم، آمده ام که تو را بستایم

تو را بسرایم و تو را زمزمه کنم

و دستانم را در شبکه های ضریحت گره کنم و چشمانم را به نم اشک عزایت آبیاری…

مرا با دنیای دنیایی ها کاری نیست.

من در تاریخ تو مانده ام

با آن که با تو نبودم اما دل که به مهر تو داده ام!

و برای من هر روز عاشوراست و همه جا کربلا

انگار همه روضه ی تو را می خوانند

حسین…

به من بیاموز چگونه دوستت بدارم و چگونه با تو باشم و چگونه در تو ذوب شوم

یا لیتنی کنت معک

ای کاش آن روز با تو بودم …

یا امام حسین عاشقی کرده ای و میدانی رسیدن به معشوق چه حسی دارد.

در راه خدا حاضر شدی جانت را بدهی و این کار را کردی یعنی برای عشقت جانت را دادی.

تو میفهمی درد دل عاشقی را که با تو سخن می گوید،

درک میکنی حال دل عاشقی را که از نرسیدن به معشوق می گوید.

نمی گویم دستم را بگیر، نمی گویم راهم را هموار کن اما درد دلم را بشنو،

صحبت هایی که مدت ها سر دلم بوده را گوش بده، شاید مرهمی بر حل مشکلم نباشد اما قلبم را آرام میکند،

قلبی که بعد از صحبت با تو می داند که درک شده، می داند که فهمیده شده، می داند با عاشقی سخن گفته که خود قلبی عاشق بر خدای خویش دارد.

 

[Mahi.otred]

انشا در مورد قیام امام حسین​

🔸مقدمه:

قیام امام حسین در روز عاشورا انقلاب بزرگی است که اسلام را نجات داد و اکنون قرن ها از محرم سال ۶۱ می گذرد اما اسلام و خون امام حسین همچنان می جوشد و رشد میکند

🔸بدنه انشا:

نهضت عاشورا در سال ۶۱ ه به رهبری حسین بن علی (ع) به وقوع پیوست و ایشان به همراه یاران اندک ولی باایمان خود، به مبارزه با یزید و سپاه سنگ دل او برخاست و کربلا را در روز دهم محرم سال ۶۱ هجر قمری به صحنه درگیری حق و باطل و روز جان بازی و فداکاری در راه دین و عقیده تبدیل ساخت؛

در خصوص علت قیام امام حسین(ع) و وقوع حادثه عاشورا و چرا امام حسین علیه السلام قیام کردند؟ چرا نهضتی را شروع کردند؟ آیا به دلیل دعوت مردم کوفه از امام (ع) بود و یا به دلیل امر به معروف و نهی از منکر و یا درخواست بیعت یزد، در ذهن ما وجود دارد. باید گفت همه این‌ها دلایل ظاهری امام حسین(ع) برای قیام بود و دلیل اصلی نمی‌باشد.
امام حسین(ع) و همه معصومان علیهم السلام وظیفه اقامه دین و حفظ آن از تحریف و تعرض و مبارزه با افرادی که درصدد از بین بردن دین هستند را دارند.
اقامه دین و جلوگیری کردن از تحریف دین از وظایف امام (ع) است

یکی از این مسائل اقامه دین و پیاده شدن دین در جامعه به عبارتی دیگر اجرای احکام و حدود الهی و عدالت در جامعه است.

وظیفه امام شیعیان جلوگیری از تحریف دین است و مراقب باشد حقیقت دین منقلب نشود

زنده نگه داشتن جامعه در مسیر دین از اهداف فلسفه امامت است و وجود امام برای تحقق این ویژگی است.

اگر امام معصوم احساس کند دین در جامعه اقامه نمی‌شود، حدود الهی و عدل الهی به درستی اجرا نمی‌شود، ظلم و ستم و فسق و فجور جامعه را فراگرفته و شبهات علیه دین در جامعه زیاد شده در این زمان برای آنچه وظیفه اصلی دارد قیام می‌کند و امام حسین (ع) این عمل را در هر شرایطی انجام می‌دادند حتی اگر مردم کوفه از امام دعوت نمی‌کردند ایشان وظیفه خود را فراموش نمی‌کردند.

یزید درخواست بیعت با امام حسین(ع) کرده بود و این‌ها زمینه‌ای شد تا امام(ع) به قیام خود سرعت دهد.
دعوت کوفیان از امام حسین(ع) سبب ایجاد این تصور شد که کوفیان آمادگی پذیرش حق و اجرای احکام الهی را دارند.

اباعبدالله الحسین(ع) در این زمان از همه ظرفیت‌های عنوان شده استفاده و حج را نیمه تمام گذاشتند و قیام خود را شروع کردند.

در جامعه‌ای که حاکمیت دست طاغوت بود همراهی با امام زمان بسیار سخت بود زیرا در هر صورت افراد با دشمن درگیر می‌شدند و جان خود را فدا می‌کردند و به همین دلیل بسیاری شانه خالی کردند.
عده زیادی در مسیر همراهی امام حسین علیه السلام تا کربلا زمانی که متوجه شدند هدف اباعبدالله الحسین علیه السلام اقامه حق برای تقویت نظام توحیدی و برپایی حاکمیت اسلامی است و نه رسیدن به تاج و تخت دنیایی، برای دستیابی به مال و منال از امام حسین (ع) فاصله گرفتند زیرا فهمیدند کربلا محل ایثار و از خود گذشتگی است.

هر اندازه به کربلا نزدیک می‌شدند افراد زیادی از همراهی دوری کردند تا زمانی که تاسوعا و شب عاشورا فرارسید و امام حسین(ع) آن خطبه را خواندند و فرمودند «هدف دشمن کشتن من است و شما از تاریکی شب استفاده کنید و ترک کنید». در این زمان برخی افراد رفتند.

اما عده‌ای از افراد که همه چیز خود را در مسیر ولایت قرار داده بودند با شوق فراوان ابراز علاقه به امام حسین(ع) کردند و در کنار امام ماندند. سخنان برخی یاران همچون حبیب بن مظاهر در آن شب بسیار ارزشمند است و شیعیان باید به سخنان آن بزرگواران تأمل داشته باشند.
🔸نتیجه:

جنبش حسین یکی از بی‌نظیرترین جنبش‌های تاریخی است که تاکنون در زمینه دعوت‌های دینی یا نهضت‌های سیاسی پایدار گشته است

 

[Mahi.otred]

انشا کودکانه درباره ولادت امام حسین​

ای رهبر عاشقان و دلدادگان، ای حسین (ع) آمدی تا با یمن وجود تو جهان از تاریکی نجات پیدا کند. سلام بر تو ای نزدیک‌ترین نام به خدا، سلام بر تو ای سفینه عشق، مدینه را شور حضور تو پر کرده است.

شمیم لبخند پنجره‌ها، فضا را عطرآگین نموده و آسمان، خیره به نور افشانی مُنزل وحی، نام زیبای تو را زمزمه می‌کند و زمین چه سعادتمند در گهواره حضور تو پیدا شده است.

وقتی خبر ولادت امام حسین (ع) به پيامبر (ص) رسيد، به خانه حضرت على (ع) و فاطمه (س) آمد و به اسماء فرمود تا كودك را بياورد. اسماء او را در پارچه اى سپيد پيچيد و خدمت رسول اكرم (ص) برد، آن حضرت (ص) هم به دستور خدای متعال و براساس پیامی که جبرئیل امین وحی الهی آورد، این مولود مبارک و نورانی را به نام پسر كوچك هارون (شُبِیر) كه به عربى (حسين ) خوانده مي شود، نام نهاد.

حضرت امام حسین علیه السلام یکی از بزرگ مردان آزاده است که سراسر پراز شهامت و راستگویی و وفا و عدالت اسا مانند پدر بزرگوارشان و جد گرامیشان حضرت محمد ص
او دوستِ دوستان حق و عدالت و دشمنِ دشمنان حق و حقیقت بود. از جمله کسانی که امامِ آزادگان را بسیار آزرد و در تمام مدت برای به شهادت رساندنش تلاش کرد مردی بود به نام معاویه. اما تا زنده بود موفق نشد.

حسین، زیباترین نامی است که در شناسنامه بشر نوشته‌اند و میزان سنجش صداقت آدمی است که به ما یک درس بزرگ‌تر از شهادتش داد

حسین (علیه السلام) حماسی‌ترین شاهنامه جهان است
نام حسین را مشعل راهمان می‌کنیم
خون حسین و یارانش، قبله نمای کمال و سعادتمان
خون حسین همچون خورشیدی قرن‌ها است که هر روز می‌درخشد
تا در بیراهه‌های پرپیچ و خم گمراهی گم نشویم

 

[Mahi.otred]

انشا در مورد عشق به امام حسین​

🔸مقدمه:

آبروی حسین به کهکشان می‌ارزد
یک موی حسین بر دو جهان می‌ارزد
گفتم که بگو بهشت را قیمت چیست
گفتا که حسین بیش از آن می‌ارزد

🔸بدنه انشا:
هیچ نمونه‌ای از شجاعت بهتر از این که حسین از لحاظ فداکاری و شهامت نشان داد در عالم پیدا نمی‌شود
حتی غیر مسلمانان نیز نمی‌توانند پاکی روحی را که این جنگ اسلامی تحت لوای آن انجام گرفت، انکار کنند
و این واقعیت دارد که محبت و عزاداری برای امام حسین (ع) انسان را زود به مقصد می‌رساند

در طول تاریخ، بشر همیشه جرأت و پردلی، عظمت روح و بزرگی قلب و شهامت روانی را دوست داشته‌است و به خاطر همین‌هاست که آزادی و عدالت هرگز در برابر نیروی ظلم و فساد تسلیم نمی‌شود؛ و این بود عظمت امام حسین!

من عاشق امام حسین و اهل بیتش هستم ..هر وقت کسی اسم امام حسین به زبان میاره، من اشکم در اومده….هر وقت صداشون زدم جوابم دادن کمکم کردن ….عشق به حسین در جان و دل ما آغشته و با خون ما عجین شده است.

السلام الیک یا ابا عبد الله سلام بر شما ای سرور آزادگان سلام بر شما ای سید الشهدا.
امام حسین شما گفتید هر کی از شما چیزی بخواد شما اونو دسته خالی راهی نمیکنین من شما رو خیلی دوست دارم. امام حسین جانم قول بده که هم این اون دنیا و هم این دنیا هوامو داشته باشی

 

[Mahi.otred]

مقاله و تحقیق درباره زندگینامه امام حسین​

حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) سومین امام شیعیان جهان، در سوم شعبان سال چهارم هجری قمری در مدینه منوره به دنیا آمد و در عاشورای سال ۶۱ هجری در کربلا به شهادت رسید.

تاریخ ولادت​

حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) سومین امام شیعیان جهان؛ دومين فرزند برومند و گرانقدر حضرت امام علی (ع) و حضرت فاطمه زهرا (س)، پس از امام حسن مجتبی (ع) است.
حضرت امام حسین (ع)، گوهری الهی و تابناک، چراغ درخشان و جاودان هدایت، و کشتی نجاتی است که هماره بر تارک تاریخ می درخشد و خواهد درخشید (إنَّ الحُسَینَ مِصباحُ الهُدی و سَفینَةُ النَّجاةِ) و طالبان هدایت و انسان‏هاى خسته از ظلم و ذلت را بیدار و به حق رهنمون می سازد.
وقتی خبر ولادت امام حسین (ع) به پيامبر عظیم الشأن اسلام (ص) رسيد، به خانه حضرت على (ع) و فاطمه (س) آمد و این مولود مبارک و نورانی را به نام پسر كوچك هارون (شُبِیر) كه به عربى (حسين ) خوانده مي شود، نام نهاد.

به اين ترتيب بود که نام پر عظمت «حسين» از جانب پروردگار جهانیان، براى دومين فرزند امام علی (ع) و فاطمه زهرا (س) در خانه ولایت انتخاب شد.
در روز هفتم ولادتش نیز مادرش فاطمه زهرا (س) گوسفندى را براى فرزند خود، عقيقه كرد و سر مبارک این نوزاد را تراشيد و هم وزن موى سرش، نقره صدقه داد.

کنیه و القاب​

کنیه حضرت امام حسین (ع) هم «اباعبد الله» است و «سیدالشهداء»، «ثار الله»، «شهید»، «سبط»، «وفى»، «زکى»، «ابالشهداء» و «خامس آل عبا» از القاب امام سوم شیعیان می باشد.

امام حسین (ع) در آغوش پیامبر خدا (ص) بزرگ شد و مانند برادرش امام حسن (ع)، مورد علاقه شدید آن حضرت بود که درباره اش فرمود: «حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنٍ …»
ابراز علاقه و توجه رسول خدا (ص) به امام حسن و امام حسین (ع) که نشان از مقام شامخ این دو بزرگوار داشت، چنان بود که همه اصحاب، از آن آگاه بودند.

ایمان، علم، بخشش، بزرگواری، فصاحت، شجاعت، تواضع، دستگیری از بینوایان، عفو و حلم از صفات برجسته این حجت الهی به شمار می‌رفت.
شش سال و چند ماه از عمر گرانقدر امام حسین (ع) در زمان حیات مبارک رسول خدا (ص) بود و پس از رحلت ایشان، ۳۰ سال هم با پدر بزرگوارش امام علی (ع) زیست که در این زمان هم از موقعیت بسیار والایی برخوردار بود.

در دوران امامت پدر ارجمندش (ع)، همچون برادر عزیزش و همچون سربازی فداكار در کنار آن حضرت بود و در سه جنگ جمل، صفین و نهروان شرکت داشت. پس از شهادت امام علی (ع) که امامت به برادرش امام حسن بن علی (ع) رسید هم مانند یک سرباز، مطیع کامل رهبر و مولای خویش و همراه برادر بود و در اطاعت اوامر ایشان، ذره‌ای سستی نمی‌کرد.
حضرت سیدالشهدا (ع) پس از انعقاد پیمان صلح (صلح امام حسن (ع) با معاویه)، همراه با برادر گرامی و بقیه اهل بیت (ع) از کوفه به مدینه آمدند و پس از شهادت امام حسن مجتبی (ع) در سال ۵۰ هجری قمری (که با توطئه معاویه و به دست همسرش جعده، دختر اشعث بن قیس الکندی مسموم و به شهادت رسید.)، بار امامت را به دوش گرفت.

در تمام طول مدتى كه معاويه براى ولايتعهدى فرزندش يزيد از مردم بيعت مي گرفت، امام حسین (ع) به شدت با اومخالفت كرد و تن به بيعت يزيد نداد و وليعهدى او را نپذيرفت و البته معاويه هم در اصرارى برای این موضوع به امام (ع) نكرد.

شهادت سیدالشهدا​

با مرگ معاویه در سال ۶۰ هجری، یزید هم به ناحق بر مسند حكومت اسلامى نشست و خود را اميرالمؤمنين خواند، و به والی مدینه نوشت که از امام حسین (ع) به نفع او بیعت بگیرد (و اگر مخالفت کرد، او را به شهادت برساند)، اما سیدالشهداء (ع) که فساد یزید و بی لیاقتی او را می‌دانست، از بیعت امتناع کرد و برای نجات اسلام از سلطه یزید که به زوال و محو دین می‌انجامید، راه مبارزه را در پیش گرفت.

آن حضرت (ع)، شبانه و مخفىانه از مدینه به سوى مکه هجرت کرد. این خبر در بين مردم مكه و مدينه منتشر شد و به كوفه هم رسيد. آن حضرت (ع) در پی نامه نگاری‌ها و دعوت کوفیان و شیعیان عراق، ابتدا مسلم بن عقیل (ع) پسر عموى خويش را برای بررسی اوضاع به كوفه فرستاد و نامه‌هایی برای شیعیان کوفه و بصره نوشت. با ورود مسلم بن عقیل (ع) به كوفه، مورد استقبال گرم و بي سابقه اى قرار گرفت و هزاران نفر به عنوان نايب و سفیر امام (ع) با وی بيعت كردند. او هم در نامه اى این مسائل را به محضر امام حسين (ع) نوشت.
حضرت سیدالشهداء (ع) تا روز هشتم ذي الحجه سال ۶۰ هجری قمری يعنى روزى كه مردم مكه عازم رفتن به منى بودند، در مكه ماند و در چنين روزى با اهل بيت و ياران خود، از مكه به طرف عراق حرکت کرد، اما پیمان شکنی کوفیان و شهادت مسلم بن عقیل (ع)، اوضاع عراق را نامطلوب ساخت.

مسلم نیز به تنهايى با عمال ابن زياد به نبرد پرداخت و نهایتاً پس از جنگى دلاورانه و شجاعانه، دستگیر شد و به شهادت رسید.

ابن زیاد، حر بن یزید ریاحى را براى زیر نظر گرفتن امام حسین (ع) و همراهانش فرستاد و عمر بن سعد را هم با سپاهیانش به کربلا اعزام نمود. او به عمر بن سعد وعده داده بود که اگر امام حسین (ع) را به شهادت برساند او را حاکم رى خواهد کرد.
کاروان حضرت سیدالشهدا (ع) که همراه خانواده، فرزندان و یاران به سوی کوفه می‌رفت، در دوم ماه محرم الحرام سال ۶۱ هجری و پیش از رسیدن به کوفه، وارد سرزمین «کربلا» که منطقه اى خشک و غیر آباد بود. حُرّ بْن یَزید ریاحی بر اساس دستور عمر بن سعد در این سرزمین، راه را بر امام حسین (ع) بست و ایشان را مجبور به توقف کرد.

امام سوم شیعیان (ع) به ناچار در همان جا توقف کرد و آن جا را خیمه گاه خویش قرار داد. آن حضرت (ع) پس از رسیدن به کربلا، پرسید این سرزمین چه نام دارد؟ گفتند: کربلا است. امام حسین (ع) همین که نام کربلا را شنید، فرمود: «اَللّهُمَ اِنّى اَعُوذُ بِکَ مِنَ الْکَربِ وَ الْبَلاء» سپس فرمود: «این موضع کرب و بلا و محل محنت و عنا (رنج) است، فرود آیید که اینجا منزل و محل خیمه ‏های ما و این زمین، جای ریختن خون ماست و در این مکان، قبر‌های ما واقع خواهد شد …»
پس در آن جا فرود آمدند و خیمه‌ها را برپا نمودند و در طرف دیگر، حُرّ بْن یَزید با یاران و سپاهیان خویش فرود آمد و خیمه هاى دشمنى و قتال با آل رسول (صلى الله علیه و آله و سلم) را برپا نمود و چون روز دیگر شد، عمر بن سعد ملعون با چهار هزار سوار به کربلا رسید و در برابر لشکر آن امام مظلوم (ع) فرود آمدند. ایشان در این سرزمین در محاصره سپاهیان دشمن که هر روز بر تعدادشان افزوده می‌شد، قرار گرفت، ولی تسلیم نیرو‌های یزید نشد.

عمر بن سعد ملعون حتی دستور داد آب را بر روى امام حسین (ع) و یاران و همراهانشان ببندند و آنها و حتی زنان و کودکان را در آن بیابان گرم و سوزان، در فشار تشنگی و عطش قرار دادند.

سرور و سالار شهیدان (ع) سرانجام در روز عاشورا و در سن ۵۷ سالگی، مظلومانه و تشنه کام، همراه اصحابش که بیش از ۷۲ تن نبودند اما از شجاع ترین افراد به شمار می رفتند، در آن سرزمین به شهادت رسید.

قیام حضرت امام حسین (ع) از روز امتناع از بیعت با یزید تا روز عاشورا، ۱۷۵ روز به طول انجامید که شامل ۱۲ روز در مدینه، ۴ ماه و ۱۰ روز در مکه، ۲۳ روز در بین راه مکه تا کربلا و ۸ روز در کربلا از ۲ تا ۱۰ محرم است.

 

[Mahi.otred]

انشا درباره امام حسین و یارانش​

یاران شهادت طلب و با وفای سیدالشهدا (ع) بویژه حضرت باب الحوائج قمر بنی هاشم ابوالفضل العباس (ع) نمونه بارز آگاهی، ایمان، شجاعت و فداکاری بودند که در رکاب آن حضرت (ع) به فیض شهادت رسیدند.

یاران امام حسین جمعی از بنی هاشم بودند. جمعی از مدینه با آن حضرت (ع) آمده بودند، برخی در مکه و در طول راه به ایشان پیوستند. برخی هم از کوفه توانستند به جمع آن حماسه سازان شهید بپیوندند. کسانی هم در راه نهضت حسینی، پیش از عاشورا شهید شدند (مانند مسلم بن عقیل، هانی بن عروة و قِیس بن مُسَهَّر صیداوی) که آنان نیز جزو اصحاب امام حسین (ع) به شمار می‌آیند.
دشمنان خدا پس از شهادت جانگداز و حماسه آفرين اباعبدالله الحسین (ع)، سر مقدس آن حضرت (ع) و جمعی از یاران ایشان را از بدن ها جدا کردند و بر بالای نیزه زدند و اهل بیت و فرزندان داغدیده آنان را همراه با حضرت امام سجاد (ع) و حضرت زینب کبری (س) به اسارت کوفه و شام بردند، در حالی که شهرها را چراغانی و آذین بندی می کردند و در این راه، مصائب بسیاری بر این عزیزان به عنوان فرزندان و جگرگوشه های رسول خدا (ص) وارد شد.

انس با قرآن، اخلاص و توجه به رضایت الهی، اخلاق کریمانه همراه با گذشت، تواضع و فروتنى، سخاوت و ‏احسان، امر به معروف و نهی از منکر، ایثار، توکّل، توجه به عبادت و حق تلاوت قرآن، حق‏گویى، حضور در محضر الهى، ذکر، خوف و خشیت الهى، صبر و تسلیم و رضا، عزت‏ طلبى و ذلّت ستیزى را می‌توان از بارزترین نکات و صفات قابل توجه در حرکت و قیام امام حسین (ع) به عنوان انسانی قرآنى برشمرد.
از جمله یارانش امام حسین که تعدادی نیز از فرزندان و بستگان نزدیک ایشان بودند عبارتند:

خضرت علي اكبر که بزرگترين فرزند امام حسين ( ع ) است در اوايل خلافت عثمان متولد شد كينه حضرت علي اكبر ( ع ) ابوالحسن و در حادثه كربلا ، بيست و هفت ساله بود . آن حضرت با دختري از نوادگان ‹‹ ام ولد ›› ازدواج كرده ولي فرزندي نداشت ۱ . آن حضرت اولين شهيد از بني هاشم

بود . او جواني خوش چهره ، زيبا ، با وقار ، شجاع ، سخاوتمند و در عين حال خويشتن دار بود ۲ . هنگام شهادتش امام حسين ( ع ) خود را به بالين علي اكبر رساند و او را به سينه اش چسباند چهره ي مباركش را بر چهره فرزند نهاد و كلماتي زير لب زمزمه كرد و پس از لحظاتي علي اكبر شهيد شد .

علي اصغر : علي اصغر در مدينه متولد شد و مشهور است كه هنگام شهادت ۶ ماهه بود و تنها خواهر علي اصغر حضرت سكينه مي باشد .

ابوالفضل العباس، چهارمين پسر حضرت علي بود . حضرت ابوالفضل در سال بيست و شش هجري متولد و مادرش حضرت ۱ ام النبين ( فاطمه ) بود . پدرش امام علي ( ع ) به پيشنهاد برادرش حضرت عقيل با حضرت ام النبين ازدواج كرد تا صاحب پسراني شجاع و رشيد گردد كه حضرت ابوالفضل حاصل اين ازدواج بود و در سي و چهار سالگي در كربلا به شهادت رسيد . حضرت عباس آخرين سخنانش را اينگونه به برادرش گفت : ‹‹ برادر مرا به خيمه گاه كودكان مبر از آنها خجالت مي كشم كه نتوانستم برايشان آب بياورم آنگاه چشمانش را براي هميشه بست .

عبدالله بن امام علي ( ع )، عبدالله كه كينه اش ‹‹ ابو محمد ›› بود در سال ۳۶ هجري به دنيا آمد و پنجمين پسر حضرت امام علي ( ع )، عثمان بن امام علي ( ع )، كينه اش‹‹ ابو عمرو ›› متولد سال چهلم هجري بود . سومين پسر ام النبين ( ع ) هنگام شهادت بيست و يك ساله بود و فرزندي نداشت ،عثمان بن مظمون ، جعفر بن امام علي ( ع ) برادر حضرت ابوالفضل ( ع ) محمد بن امام علي، ايشان معروف به محمد اصغر و از محمد حنفيه كوچكتر
ابوبكر بن امام حسن ( ع )، نامش احمد ، كينه اش ابوبكر ، مادر او وقاسم رمله نام داشت، قاسم بن حسن ( ع )، عون بن عبدالله جعفر ( ع )، محمد بن عبدالله جعفر ( ع )، عبدالله بن حسن ( ع )، جعفر بن عقيل، عبدالرحمان بن عقيل، عثمان بن فاسد و بشير بن، عبدالله بن مسلم بن عقيل، محمد بن ابي سعيد بن عقيل ( ع )، بشر بن عمرو حضرمي، يزيد بن حسين، حر رياحي، نافع بن هلال، حبيب بن مظاهر، قارب، يزيد بن زياد كندي، اسلم :
سويد بن عمرو ، عبدالله بن عميد كلبي، سالم بن عمرو، جابرين عروه غفاري، جون غفاري، عبدالله و عبدالرحمن پسران عروه غفاري، كنانه بن عقيق
فنر عامه بن مالك، حلاس بن عمر ور اسبي، قاسم بن حبيب از دمي، مسلم بن كثير ازدي، يزيد بن مغفل، عميد بن عبدالله مذحجي، حجاج بن مسروق
جناده بن حرث، عباس بن ابي شبيب، شوذب بن عبدالله، شبيب بن عبدالله، برير بن خضير و … بودند

«شهادت امام حسین علیه السلام را در دل‎های مومنان شراره‎ای است که هیچگاه خاموش نشود.

 

[Mahi.otred]

۳ انشا در مورد امام حسن مجتبی علیه السلام برای مدرسه​