همگانی اورک

[شاهدخت]

اورک (یا ارک) ‎/ɔːrk/‎ (انگلیسی: Orc یا Ork) یک هیولای انسان‌نمای خیالی مانند یک گابلین است. اورک‌ها توسط نوشته های فانتزی جی. آر. آر. تالکین، به ویژه ارباب حلقه‌ها، وارد استفاده مدرن شدند. در آثار تالکین، اورک‌ها نژادی بی‌رحم، تهاجمی، زشت و بدخواه از هیولاها هستند که در تضاد با الف‌های خیرخواه و در خدمت به یک قدرت شیطانی هستند، هرچند که در حس انسانی اخلاق مشترک هستند. در میان چندین داستان که تا حدودی متناقض هستند، پیشنهادی وجود دارد که آنها یک نژاد فاسد از الف‌ها هستند.

 

[شاهدخت]

هیولاهای اساطیری با نام‌هایی شبیه به "اورک" را می‌توان در شعر انگلیسی باستان بیوولف، در اشعار عصر جدید اولیه، و در داستان‌های عامیانه و افسانه‌های اروپای شمالی یافت. تالکین اظهار داشت که این نام را از بیوولف گرفته است. اورک در فهرست موجودات خیالی در دو رمان اواسط دههٔ 1860 چارلز کینگزلی ظاهر می‌شود.

مفهوم تالکین از اورک‌ها در داستان‌های تخیلی نویسندگان دیگر و در بازی‌های ژانرهای مختلف مانند سیاه‌چال‌ها و اژدهایان، سحر و جادو: گردهمایی و وارکرفت اقتباس شده‌است.

 

[شاهدخت]

کلمه لاتین Orcus به عنوان "Orc, þyrs, oððe hel-deofol"[الف] ("گابلین، شبح، یا شیطان جهنمی") در واژه‌نامه‌های انگلیسی باستان قرن دهم کلئوپاترا تفسیر شده‌است، که توماس رایت درباره آن نوشت، «اورکوس نام پلوتون، خدای مناطق جهنمی بود، از این رو می‌توانیم به راحتی معنای hel-deofol را بفهمیم. اورک، در آنگلوساکسون، مانند ثرز، به معنای شبح، یا گابلین است». فرهنگ لغت زبان هلندی ork را در زبان هلندی باستان که به هم بسیار نزدیک و مرتبط اند به عنوان هیولای verslindend ("هیولا بلعنده") تعریف می‌کند، و به nork ("آدم متعصب، کج‌خلق، شرور") به عنوان یک ریشهٔ احتمالی در هلندی باستان اشاره می‌کند.

 

[شاهدخت]

از هیولایی به نام Orcus در کتاب ملکه پریان ۱۵۹۰ اثر ادموند اسپنسر نام برده شده‌است. فرهنگ انگلیسی آکسفورد یک orke عصر جدید اولیه را، به معنی "Ogre" ثبت کرده‌است، در افسانهٔ ۱۶۵۶ دون زارا دل فوگو نوشتهٔ ساموئل هلند، یک پاستیش از عاشقانه‌های اسپانیایی مانند دن کیشوت. فرض بر این است که 'orke'/'ogre' از طریق افسانه‌های قاره‌ای به انگلیسی آمده‌است، به ویژه از نویسندهٔ فرانسوی قرن هفدهم، شارل پرو، که بیشتر داستان‌های خود را به عاریت گرفت و "ogre" خود را از نویسندگان ایتالیایی قرن شانزدهم، جیووانی فرانچسکو استراپارولا (معتبر با معرفی فرم ادبی قصهٔ پریان) و جیامباتیستا باسیل، که به گویش ناپلی می‌نوشت و اظهار داشت که در حال انتقال داستان‌های شفاهی از منطقه خود است، توسعه داد. باسیل در داستان‌ها از huorco ،huerco یا uerco، شکل ناپلی از orco ایتالیایی، ت.ت. 'Ogre'، برای توصیف یک جانور بزرگ، پشمالو، عاج دار و آدم‌نما که می‌توانست صحبت کند، در یک جنگل یا باغ تاریک زندگی می کرد و ممکن بود انسان ها را بگیرد و بخورد، استفاده می‌کرد.