ایده ایده داستان نویسی | شکار ایده ها

[-pariya-]

اگر حوصله کرده و تمرین شماره 2 رو انجام بدید، می‌بینین که پس از چند دقیقه برگه شما پر از ایده‌های بکر برای داستان نویسی هست که اطلاعات اولیه‌اش فقط حاصل تجربیات خودتونه. این یک تمرین بود برای ورزش دادن ذهن. اگه دوست داشتید نوشته‌هاتون رو از طریق کامنت عمومی یا تیکت اختصاصی با ما در میون بذارید.

 

[-pariya-]

دوربین دیجیتال، چشم سوم نویسنده
همیشه یک دوربین دیجیتال همراهتون داشته باشید. گرونه؟ دوربین موبایل هم کارِتون رو راه میندازه. این کار در بسیاری از مواقع الهام بخش شماست. ایده‌ هایی که در حافظه دوربین ثبت میشن بسیار متنوع هستن. تجربه‌های زندگی‌ خودتون (مثل تمرین قبلی) که ممکنه به فراخور زمان از ذهنتون پاک بشه، وظیفه ضبطش رو دوربین به عهده داره.

 

[-pariya-]

مثلا از جمله مواردی که مدتی دست خودِ من رو به دوربین بند کرده بود، ثبت چهره‌های خاص از مردم کوچه و بازار بود. چهره هایی که صدها داستان از پشت چشم‌ها، چروک پیشانی‌ها و لبخند اون‌ها تراوش می‌کرد. صورت‌هایی که حتی در ترکیبشون، کمدی پنهانی دیده میشد که هر کدوم داستنی برای گفتن داره یا بهتر بگم هرکدوم ایده ایه برای داستان نویسی.

 

[-pariya-]

البته این که از چه چیزی عکس‌برداری می‌کنین به خودتون مربوطه، اما یادتون باشه چیزهایی ارزش نگهداری دارن که تونسته باشن ذره‌ای چشم و ذهنتون را درگیر خودشون کنن. این سوژه‌ها می‌تونه یک طبیعت بکر، یک تصادف وحشتناک، دقایقی از زندگی حیوانات، حشرات و هر تجربه‌ی ساده‌ی شخصی‌تون باشه. خلاصه کلام اینکه دوربین رو چشم سوم‌‌تون فرض کنید.

 

[-pariya-]

تمرین 3: از آرشیو عکس هایی که تاکنون گرفته اید سه عکس نامرتبط را انتخاب کنید. سپس سعی کرده تا با خلق یک رابطه خیالی میان آن‌ سه تصویر، داستانی کوتاه بنویسید.

 

[-pariya-]

از چیزهایی که نمی‌دونید بنویسید
به اتفاقات زندگی میشه از دو منظر نگاه کرد:

اول اینکه، اونچه که هست و اتفاق افتاده رو می‌بینیم و سپس عین اون واقعه رو بازگو می‌کنیم. این شبیه مورد قبلیه که در بالا بهش اشاره کردیم.

اما منظر دوم این می‌تونه باشه که شما شاهد اتفاقی بودید که به هر دلیلی ممکنه مناسب موضوع نمایشی نباشه. در این صورت میشه در اون‌ها تجدیدنظر کرد و از خومون بپرسیم: «اگه به جای فلان حرف، حرف دیگه‌ای زده‌ می‌شد

 

[-pariya-]

چی پیش می‌اومد و چه عکس العمل‌هایی بروز می‌کرد؟» یا میگین: «درسته که اتفاق رو اینطوری دیدم، ولی اگه طور دیگه‌ای رخ می‌داد بهتر بود». این “اگر اگر”ها و “بهتر بود”ها غالبا از اعتقادات و آرزوهای ما سرچشمه می‌گیرن و ممکنه بدون اینکه متوجه بشیم در روز بارها تکرارشون کنیم. قسمت اعظم کار یک هنرمند اینه که دیدگاه مدّنظرش رو نسبت به مسائل با اعتقادات و آرزوهایش ترکیب کنه؛ یعنی بتونه از چیزهایی که نمی‌دونه هم بنویسه. در نوشتن، همونقدر که نوشتن از دانسته‌هامون اهمیت داره، بافتن از چیزهایی که نمی‌دونیم هم بااهمیته.

 

[-pariya-]

تمرین 4: کرنومتر زمان رو روی 5 دقیقه تنظیم و شروع کنین. بدون اینکه لحظه‌ای مکث کنید، زندگی‌نامه‌تون رو یادداشت کنید. منتها فقط اجازه دارین از 90 کلمه – نه یک کلمه بیشتر و نه یک کلمه کمتر- استفاده کنید. زندگی‌نامه‌تون رو که خودتون می‌دونین، هنر این تمرین اینه که علاوه بر زندگی‌نامه باید چندتا دروغ هنرمندانه هم اون لابه‌لا اضافه کنید.

 

[-pariya-]

دوم- کاراکتر رو خلق کنیم و سپس در موردش داستان آفرینی کنیم.
مورد دوم از روش مهندسی ایده اینه که کاراکتر رو ابتدا با تمرین و تکرار و ایده‌یابی خلق کنیم و بعد در مورد اون داستان‌سرایی کنیم. در خصوص روش‌های ایده‌یابی برای طراحی کاراکتر حرف بسیاره و در مقاله طراحی کاراکتر مختصرا به اون می‌پردازیم. چیزی که در این مقاله مهمه، ایده‌یابی برای داستان نویسی و فیلمنامه نویسیه.

 

[-pariya-]

روش تداعی آزاد، که در انتهای همین مقاله بهش اشاره خواهیم کرد، یکی از روش‌های مناسب ایده‌یابی برای شروع طراحی کاراکتر، انتخاب اسم و شعار، طراحی لوگو یا نشانه بصری هست.