آموزشی بازنویسی پس از نقد

[Tara Motlagh]

هر نویسنده موفقی می‌داند که تجدید نظر یکی از بخش‌های بسیار مهم در فرآیند آفرینش است. "ام جی هایلند" توضیح می‌دهد چطور باید رمانتان را تقطیر بکنید تا به اصل کاری برسید.
می‌توانم به جرات بگویم هیچ داستانی در وهله پیش از نقد آن‌قدر کامل نیست که بتوان به آن لقب خوب، برتر یا کامل را داد. با این حال بسیاری از نویسندگانی که تازه حرفه‌شان را شروع کرده‌اند فکر می‌کنند باید وجود داشته باشد. این اسطورۀ مرعوب‌کننده که اسمش استعداد ذاتی است از آن رو دوام آورده که نویسندگان موفق عادت ندارند قبول کنند که پیش‌نویس‌های آنها هم ضعیف است و اشکالاتشان را به ندرت علنی می‌کنند.

 

[Tara Motlagh]

جوزف هلر می‌گوید:
«هر نویسنده‌ای که من می‌شناسم مشکلاتی با نوشتن دارد.»
حقیقت این است که هر داستان زیبا و مهیج و تأثیرگذاری آخرین پیش‌نویس از یک رشتۀ ده دوازده‌تایی است که سخت روی آنها کار شده است. بسیاری از نویسندگان خوب از این رو خوب هستند که مقدار مناسبی از هوش و استعداد برای کار سخت بازنویسی را دارند. اما بسیاری از نویسندگان طاقت این کار طاقت‌فرسا را ندارند، یا بسیار زودرنج هستند و موضع دفاعی دارند، یا کم‌تحمل‌تر از آن هستند که وقتی در دور اول خبر بد را شنیده‌اند، در دورهای بعدی هم بتوانند آن را بشنوند.
قسمت اعظم کاری که نویسنده انجام می‌دهد بازنویسی است. کار حساب‌شده و استادانه‌ای که بعد از بخش سرخوشانه و گاهی ناخودآگاهانه اولین نسخه نوشته شده صورت می‌گیرد. نویسندگان خوب، حتى مغرورها، آن‌قدر متواضع و خودشناس هم هستند که بدانند تجدید نظر همیشه یک چیز ضروری است.

 

[Tara Motlagh]

اینجا هفت تکنیک هست که می‌شود اطمینان داشت کار تجدید نظر کردن شما را آسان‌تر و مؤثرتر می‌کند.
١. اغراق‌ها را بردارید (آنچه حقیقتِ داستانی است، آن را بگویید). جورج اوروِل می‌گوید: «بزرگترین دشمنِ زبانِ روشن، ریاکاری است. وقتی شکافی بین هدف واقعی و هدف ادعایی شخص هست، او به‌طور غریزی به درازگویی و اصطلاحات ناتوان رو می‌آورد. مثل ماهی مرکبی که فقط مرکب است که از دوات بیرون پاشیده.»

٢. کلیشه‌ها را هرس کنید. آنتون چخوف می‌گوید: «به من نگو ماه دارد می‌درخشد، درخشش نور بر شیشۀ شکسته را نشانم بده.» آن‌چه لازم است را توصیف کنید نه آنچه ضرورتی ندارد. توصیفات بی‌رویه مانند علف هرزی‌ست که به دور ریشه رمان شما می‌پیچد.

 

[Tara Motlagh]

۳. تشبیهات ناموفق را بردارید. تشبیه بد، حال خواننده را می‌گیرد. مثل لطیفۀ درازی با پایان ضعیف که کمدینی عصبی آن را تعریف می‌کند. جان اشتاین بک می‌گوید: «او اینج به اینچ رشتۀ افکارش را طی می‌کرد، مثل یک مترِ اندازه‌گیریِ کِرمی.»

۴. سعی نکنید پیش از آن‌که بدانید داستان چطور تمام می‌شود آخرین صورتِ شروعش را بنویسید. (و وقتتان را با لیلی به لالای شروع گذاشتن به هدر ندهید مگر این‌که بقیۀ کار را تمام کرده باشید.) اچ دبليو فالِر می‌گوید: «دقيق، ساده، کوتاه، محکم و روشن بگویید.»

 

[Tara Motlagh]

۵. دست‌کم یکی از کارهای زیر را انجام دهید تا کمکتان کند نثر خود را روشن‌تر ببینید:
* با دست بنویسید.
* از یک فونت زشت استفاده کنید.
* نوشته‌تان را بلند بخوانید، یا بگویید کسی دیگر آن را بلند بخواند.
* پیش‌نویس دوم را بدون مراجعه به پیش‌نویس اول بنویسید.
مَتیو آرنولد می‌گوید: «چیزی برای گفتن داشته باشید، و آن را به روشن‌ترین صورت ممکن بگویید. این تنها رازِ سبک است.»

 

[Tara Motlagh]

۶. کلماتی که به کار می‌برید بیشتر از تعدادی نباشد که به آن احتیاج دارید، از کلمات پر زرق و برق و زینتی حذر کنید. مارک تواین می‌گوید: «من هیچ‌وقت نمی‌آیم به خاطر هفت سِنت بنویسم متروپولیس؛ در حالی که می‌توانم بنویسم شهر و همان مبلغ را بگیرم.»

۷. اطمینان حاصل کنید قیدها و صفت‌هایتان، فعل‌ها و اسم‌های متن‌تان را خاموش نمی‌کند. استیون کینگ می‌گوید: «جاده‌ای که به جهنم می‌رود با قید‌ها مفروش شده است.»