بیوگرافی بازیگر | پوری بنایی

[Leila Moradi]

در فیلم "جهنم به اضافه من" شخصیت بنایی فراتر از یک قهرمان معمولی به نمادی از جسارت و پایداری در برابر موانع اجتماعی تبدیل می شود. در " کوچه مردها" نه تنها به زیبایی عواطف و احساسات را به تصویر می‌کشد بلکه بازتابی از زنانی است که گویی از انفعال خسته‌اند و در "خداحافظ تهران" زنی عاشق و مقاوم است که برای حفظ ارز‌ش‌هایش می‌کوشد تا سرانجام به هدف خود می‌رسد.

 

[Leila Moradi]

در یک تحلیل کلان، پوری بنایی با اجراهای قوی و نگاهی عمیق به کاراکترها، نوعی دلبستگی در تماشاگر ایجاد می‌کرد و آنان را وادار می‌ساخت تا ورای ظاهر شخصیت‌ها به عمق احساسات و کشمکش‌ها توجه کنند.

 

[Leila Moradi]

بنایی همچنین با نقش‌هایش به شکلی ناگفته، مسائلی از قبیل قدرت زنانه، عشق و جست‌و‌جوی هویت را در سینمای آن دوران نمایان ساخت. او با هنرش به نسلی از بازیگران زن، شجاعت و الهام بخشید تا در نقش های پیچیده‌تر ظاهر شوند و نقشی فعال‌تر در روایت‌های سینمایی ایفا کنند.

 

[Leila Moradi]

تاثیر بنایی بر سینمای ایران نه تنها از طریق بازی‌هایش، بلکه از طریق حضور قدرتمندش به عنوان یکی از نمادهای زنانه سینمای ایران نیز به یادگار مانده است.

 

[Leila Moradi]

پوری بنایی را به سبب شباهت با اوا گاردنر هنرپیشه آمریکایی، اوا گاردنر ایران نامیده‌اند. طبق منابع رسمی آخرین فیلمی که بنایی در آن نقش‌آفرینی داشت فیلم مریم و مانی به کارگردانی هنرمند جسور و مظلوم ایرانی، کبری سعیدی ( شهرزاد ) به سال ۱۳۵۷ می باشد، اما در گفت‌و‌گوی نگارنده با پوری بنایی ایشان فیلم تلوزیونی " هزارمین " را آخرین فیلمی می‌داند که در آن بازی داشته است.

 

[Leila Moradi]

پوری بنایی پس از ۵۷ هرگز جلوی دوربین نرفت تا اینکه در سال ۱۳۸۷ عباس کیارستمی برای ساخت فیلم " شیرین " از او درخواست شرکت در فیلمش را می‌کند. بنایی هم به علت احترام و مهری که به کیارستمی داشت می‌پذیرد.

 

[Leila Moradi]

لازم به یادآوری است که این فیلم تصویرگر ۱۱۳ هنرپیشه زن، بدون هیچ سخنی رو به دوربین فیلم‌برداری است. در توصیف این فیلم پوری بنایی می‌گوید:
- کیارستمی از من خواست تا رو به دوربین گریه کنم! من هم مقابل دوربین فقط و فقط اشک ریختم و اشک... .

بعداً کیارستمی از این صحنه به عنوان بهترین و تاثیرگذارترین صحنه فیلم یاد می‌کند.

 

[Leila Moradi]

پوری بنایی پس از سال ۱۳۵۷ برعکس بسیاری از هنرمندان آن زمان ایران را ترک نکرد و از جمله کسانی بود که ماندن در وطن را برگزید و ماند. بنایی در گفت‌و‌گوهای متعدد در پاسخ به پرسش: چرا ایران را ترک نکردی و همچنان در اینجا ماندی؟
پاسخ می دهد:
- من وطنم و مردم کشورم را دوست دارم و در کنار آنها راضی و خشنودم. بودن در کنار آنها به من انگیزه و امید و سرزندگی می‌بخشد.

 

[Leila Moradi]

نکته قابل تامل اینکه بنایی می گوید:
- بعدها بازی من در فیلم‌ها بلامانع اعلام شد ولی هیچ وقت نتوانستم خود را راضی به بازی مجدد در سینمای ایران کنم!


آنچه که از گفته او می‌توان فهم کرد پایبندی و باور بنایی به معیارها و اصولی در زندگی می‌باشد که او نمی‌تواند در فقدان آنها تن به حضور در سینمای ایران بدهد!

نگاهی به بنایی و نوع زندگی‌اش حاکی از پایبندی به مبانی بنیادینی است که هیچ‌گونه تلاطم سیاسی و اجتماعی و یا وزش طوفان‌های ایدئولوژیک سیاسی و اعتقادی نتوانست او را از مسیر روشن ایران‌خواهی و مردم دوستی منحرف سازد.

 

[Leila Moradi]

بیش از نیم قرن است که پوری بنایی گام در راهی گذاشته است که جز ایمان و عشق به وطن تفسیر دیگری ندارد. او تنها و مستقل این راه را تا به امروز پیموده است. امدادرسانی و یاری به هموطنان در هر حادثه و اتفاق ناگوار، پیشه و مرام او شده است. از کمک و دستگیری از سیل‌زدگان خوزستان و زلزله‌زدگان خوی و هموطنان سیستان و بلوچستانی گرفته تا همکاری و شرکت در برنامه های موسسه خیریه محک، موسسه و آسایشگاه خیریه کهریزک، بنیاد خیریه زینب کبری، خیریه بهنام دهش‌پور‌ و موسسات خیریه بیماران تالاسمی، ام اس، کر و لال ها، نابینایان و کودکان عقب مانده ذهنی و ... نمونه‌ای از تلاش‌های سترگ او در این چند دهه به دور از هیاهو و تفاخر و شهرت‌طلبی می‌باشد.
او می گوید که بیشترین وقتش را در خانه‌های سالمندان کهریزک، محک و مرکز نگهداری کودکان عقب مانده می‌گذراند و نجات جان انسان‌ها او را جوان نگه می‌دارد.

او به فوتبال علاقه دارد و از طرفداران تیم استقلال است.