معرفی کتاب باغچه‌ای کوچک برای زن‌های ناپیدا | مکان در داستان‌های مارگریت دوراس

[-pariya-]

لُل‌ در پرسه‌‌های‌ طولانی‌اش کوچه‌های آشنای منتهی به دریا و خاطرهٔ رقصیدن خود را به یاد می‌آورد. هر روز اول به باغچه‌اش سر می‌زند و از بالکن خانه‌اش نقطهٔ دوردستِ تلاقی آسمان و سپیدی آب‌ها را تماشا می‌کند و سپس راهی کوچه‌ها می‌شود. او شوریدگی‌اش را این‌چنین درمی‌یابد و به‌آرامی آن را می‌پذیرد، میان پیاده‌روی‌های بی‌هدف‌ و تماشای هر روز شهر.‌

 

[-pariya-]

خود دوراس هم در گفت‌وگو با میشل پُرت می‌گوید «لُل همیشه در حوالی دریاست» و «لل و‌.اشتاین زنی است که هر روز، طوری که انگار بار اول باشد، به یاد همه‌چیز می‌افتد، همه‌چیز که هر روز تکرار می‌شود، و هر روز گمان می‌کند بار اول است، انگار بین روزهاش حفره‌های عمیق فراموشی باشد.

 

[-pariya-]

نمی‌تواند به یادهاش عادت کند، به فراموشی هم همین‌طور.» شاید همان‌طور که دوراس می‌گوید، خودش هم هیچ‌وقت ندانسته این زن کیست. در آثار دوراس، مکان‌ است که قصه‌ را می‌آفریند. «در غیاب لُل، خانه آیا در ساعات بعدازظهر منظر صحنه‌ای خالی را به خود می‌گرفته‌ با نمایشی از حدیث شوریدگی ناب که مفهومش دور از ذهن بوده؟»