واژه برخی واژه‌های قدیمی ایرانی

[؛)Lunika]

بسم‌الله الرحمن الرحیم

 

[؛)Lunika]

واژه آجیده:
گیوه‌ای با زیره‌ی چرم که چرم آن را با نخ تابیده‌ی کلفت آج داده، به‌طوری که تختی بر روی تخت به وجود می‌آوردند و پاشنه‌ی آن را نعل می‌کوبیدند. آجیده گیوه‌ای بسیار با دوام و راحت بود.

 

[؛)Lunika]

واژه آزنده: به معنی جیب‌بر یا اخاذ بوده‌است.

 

[؛)Lunika]

آش گل‌گیوه: آشی که از مقداری خرده‌برنج پاک‌ نکرده، همراه صدها آشغال و خاک و فضله‌ی موش و اندکی سبزی شسته نشده و کشک درست می‌کردند و به آن آش کشک می‌گفتند. علت نام گرفتن این آش به خاطر این است که گل‌گیوه، خاک سفید سفتی بود که با خیساندن شبیه کشک می‌شد و با آن گیوه را پس از شستن سفید می‌کردند.

 

[؛)Lunika]

واژه آشورمه: به معنی تسمه نواری که حلقه‌های دهانه‌ی حیوان را به پیشانی بند او وصل می‌کند.

 

[؛)Lunika]

آفتابه لگن: ظرفی از مس یا برنج با لبه‌ای پهن و میانی گود شبیه کلاه اسپانیایی، برای شستن دست و دهان سر سفره. برای اشراف، آفتابه لگن را از جنس طلا یا نقره می‌ساختند.

 

[؛)Lunika]

آفتابه وضو: آفتابه‌ای شبیه آفتابه‌های معمولی اما کوچکتر که زمستان‌ها هم آن را جهت آب گرم کنار پایه‌ی کرسی قرار می‌دادند.

 

[؛)Lunika]

واژه آلاگارسون: به معنی نوعی از اصلاح موی سر، به این صورت که موها را از اطراف، شانه کرده و زیادی آن را از زیر لاله‌ی گوش زده و صاف می‌کردند. پشت گردن را می‌تراشیدند و موهای جلوی سر را از پیشانی یک‌ور می‌زدند.

 

[؛)Lunika]

واژه آلامد: به معنی مد تازه، نوظهور، شیک، خوش ظاهر

 

[؛)Lunika]

واژه ارخلاق: ارخالق، نیم‌تنه‌ای یقه‌هفت با یراق دوزی و ملیله دوزی که از ترمه و شال دوخته می‌شد.