نقد و بررسی بازی‌ها بررسی بازی Destiny 2

[شیر کاکائو]

 

[شیر کاکائو]

روشنایی منشاء قدرت است و تاریکی دشمن آن، بازی دستینی 2 (Destiny 2) ترکیبی از زیبایی و البته داستانی سطحی است که سعی دارد تا بازیکن را به همراه دوستانش درگیر روایتی احساسی کند که هرچند با میان‌پرده‌های زیبا، قدرت خلق انیمشین‌ها را به نمایش می‌گذارد، اما به غیر از چند صحنه‌ی انگشت‌شمار نمی‌تواند روایتی قوی را ارائه دهد. داستان بازی، وقایع بعد از بسته‌الحاقی Destiny: Rise of Iron را روایت می‌کند، جایی که به دنبال حمله لژیون‌های سرخ، آخرین شهر به تسخیر آنها در آمده و با مسدود شدن نور یا Light، گاردین‌ها قدرت خود را از دست داده و پا به فرار گذاشته‌اند. چند سکانس آغازین بازی Destiny 2 پر هیجان است و به ویژه برای طرفداران مجموعه درگیر کننده؛ جایی که اوج ناامیدی را در کلمات گاست می‌شنوید و با موسیقی فوق‌العاده‌ای به دنبال راهی برای نجات خود می‌گردید. تکه تکه شدن اتحادی دیرینه و پخش شدن گاردین‌هایی که اکنون دیگر نور در وجود آنها نیست، تا قدرت بگیرند، عصاره‌ی اصلی داستان دستینی 2 را تشکیل می‌دهد. برخلاف شروعی خوب، حقیقت این است که Destiny 2 به مرور پیوستگی لازم برای داستانی منسجم را از دست می‌دهد و بیشتر به فیلم‌های سینمایی سطحی شباهت پیدا می‌کند. یکی از مسائلی که بازی با آن دست و پنجه نرم می‌کند و در ادامه بازیکن را نیز در گیر خود می‌کند، صفحات بارگذاری طولانی‌ای است که زمان مفید اوقات فراغت شما را به گروگان گرفته و تا جایی پیش می‌رود که گاهی حتی لودینگ‌های عادی چند دقیقه به طول می‌انجامد.

 

[شیر کاکائو]

یکی از دلایل این لودینگ‌های طولانی مربوط به تماما آنلاین بودن بازی Destiny 2 می‌شود که حتی در روز ابتدای انتشار به دلیل مشکلات موجود در سرورها مانع انجام بازی توسط ما و بازیکنان مشتاق شد. این لودینگ‌ها خود دلیلی هستند تا بازیکن نتواند به دلیل وقفه‌ ایجاد شده، ارتباط لازم را با خط داستانی داشته باشد. بانجی نتوانسته داستانی عمیق را برای دومین شماره Destiny به بازیکنان ارائه دهد و اگر هم موفقیتی را در بخش داستانی شاهد باشیم، به دلیل همراه شدن آن با صداگذاری، تصاویر پرهیجان و به ویژه موسیقی فوق‌العاده آن است. دومین Destiny گاهی بیشتر شبیه به فیلم‌های هالیوودی ابر قهرمانانه می‌شود و تنها قصد دارد با ارائه صحنه‌هایی به اصطلاح هیجان‌انگیز و عظیم، آدرنالین بازیکن را افزایش دهد که حتی در این رابطه نیز موفق نبوده و زمانی که انتظار یک نبرد بزرگ دیگر را با سایر گاردین‌ها دارید، شاهد نمایش تیتراژ پایانی خواهید بود. بخش داستانی در صورتی که ماموریت‌های جانبی و رویدادهای عمومی را فاکتور بگیریم، کوتاه است و سطح پایین قدرت شما، تنها مانع‌تان برای تمام کردن زودهنگام بازی است.

 

[شیر کاکائو]

البته نباید فراموش کرد که دستینی ۲، یک شوتر تمام عیار با المان‌های لازم برای درگیر کردن بازیکنان است. وجود رگه‌هایی از نقش‌آفرینی در این بازی و ترکیب آن با ویژگی‌های آنلاین باعث شده تا در طول تجربه دستینی ۲ هیچگاه احساس خستگی نکنید. دستینی ۲ همچنان گیم‌پلی شلوغی دارد و از آسمان و زمین شاهد بارش دشمنان روی سر خود خواهید بود. دشمنان هرچند تنوع زیادی دارند و در حقیقت زمانی که وارد هر یک از قمر یا سیاره‌ها می‌شوید با دشمنی جدید با ظاهر متفاوت روبرو می‌شوید، اما حقیقت این است که به شخصه زمانی که از شوق تماشای گرافیک زیبا و محیط‌های متنوعی بازی عبور کردم، ظاهر و رفتار دشمنان -اگر بخواهیم اولین Destiny را فاکتور بگیریم- من را به یاد بازی‌هایی مانند سری Infamous، به ویژه نسخه اول و دوم انداخت. در سری اینفیموس نیز دشمنان تنوع زیادی دارند و از آسمان به ناگاه در مقابل شما ظاهر می‌شدند و تا دلتان بخواهد شما را نوازش ‌می‌کردند. اما آنچه وجود این دشمنان متنوع را در انحصاری پلی‌استیشن خام و بی‌معنا می‌کرد، تغییر نکردن رفتار و نوع حمله کردن آنها بود. دشمنان Destiny 2 از نظر ظاهر تفاوت زیادی با یکدیگر دارند، اما زمانی که به رفتار آنها توجه می‌کنید، خالی از هوش هستند و تنها به رها کردن چند تیر به سمت شما فکر می‌کنند. موضوع اینجاست که این به اصطلاح خنگ بودن دشمنان به ویژه از میانه بازی خودنمایی می‌کند و تنها و بدون هدف باید سلاح‌های متنوع و البته شیک بازی را بردارید و سعی کنید تا تک تک آنها را از دم تیغ بگذرانید.

 

[شیر کاکائو]

نباید فراموش کرد که ذات بازی‌هایی مانند Destiny 2 با بازی‌های شوتری مانند Battlefied یا Call of Duty متفاوت است و وجود دشمنانی با ظاهر‌های متفاوت در بازی هایی مانند Destiny 2 امری طبیعی محسوب می‌شود. هر یک از نژادها، نیرویی منحصر به فرد دارند که نمونه مشابه آن را می‌توانید در نژاد دیگر پیدا کنید و همین موضوع است که هیچ یک از نژادها را آنچنان که باید منحصر به فرد نمی‌کند. البته نمی‌خواهم این شباهت‌ها را به عنوان نکته‌ای منفی برای بازی قلمداد کنم و حتی تنوع دشمنان را علی‌رغم رفتارهای مشابه‌شان مثبت می‌دانم، زیرا همین تفاوت‌های جزئی مانند پرش لژیون‌ها یا منفجر شدن Vex‌ها و نامرئی شدن برخی از دشمنان باعث می‌شود تا به ویژه در حالت‌های PvE یا همان بازیکن در مقابل محیط، دشمنان زیادی را برای رویارویی شاهد باشیم.