نقد و بررسی بازی‌ها بررسی بازی Resident Evil 7 Biohazard

[ممد صنوبر]

این حرف‌ها به این معنی نیست که من کاملا با اکشن مخالفم. اتفاقا در لحظاتی از بخش اول بازی با درگیری‌های پر زد و خورد و شلوغی با اعضای خانواده‌ی بیکر طرفیم که یکی از یکی دیوانه‌وارتر، ترسناک‌تر و هیجان‌انگیزتر هستند. اما بازی به جایی می‌رسد که خشاب نیمه‌پر و دشمنان چالش‌برانگیز و غیرقابل‌پیش‌بینی جای خودشان را به خشاب پر و آن دشمنان سیاه بی‌خاصیت می‌دهند که واقعا در مقایسه با دشمنانی که این مجموعه تاکنون طراحی کرده در رده‌های آخر قرار می‌گیرند.

 

[ممد صنوبر]

بخش دوم بازی شاید زمان کوتاه‌تری را به خودش اختصاص داده باشد، اما ضربه‌ی بدی به بدنه‌ی کل بازی وارد کرده است. بازی که تمام می‌شود احساس می‌کنید هنوز سیراب نشده‌اید. آرزو می‌کنید کاش بازی هنوز ادامه داشت. نه به خاطر اینکه با بازی خیلی خوبی طرفیم که دوست نداریم تمام شود، بلکه به خاطر اینکه بازی با یک جمع‌بندی رضایت‌بخش تمام نمی‌شود و دوست دارید هنوز ادامه داشته باشد تا به آن جمع‌بندی به‌یادماندنی برسید.

 

[ممد صنوبر]

یکی از ویژگی‌های جدید بازی که به سرعت به یکی از بخش‌های محبوبم تبدیل شد، نوارهای وی‌اچ‌اسی هستند که در طول مراحل پیدا می‌کنید. این نوارها نقش فلش‌بک‌ها را دارند و با قرار دادن آنها در پخش‌کننده‌ی وی‌اچ‌اس، می‌توانید اتفاقات گذشته‌ را به جای «دیدن»، «بازی» کنید. مثلا ناگهان در قالب گروه فیلمبرداری‌ای قرار می‌گیرد که در حال بررسی و تهیه گزارش از خانه‌ی بیکرها هستند. بزرگ‌ترین ویژگی این فصل‌های کوتاه این است که پاساژهای خوبی در میان اتفاقات اصلی بازی ایجاد می‌کنند و به‌طور خلاقانه‌ای تنوع خوبی به روند گیم‌پلی تزریق می‌کنند. مثلا بارها اتفاق می‌افتاد که در جستجوی یک کلید در خانه‌ی پرپیچ و خم بیکرها مغزم قفل کرده بود. در حالت عادی یا باید از بازی بیرون بیایید و استراحت کنید.

 

[ممد صنوبر]

یا به سرگردانی ادامه بدهید. برای رسیدن به مرحله‌ی بعدی هم هیچ راهی به جز پیدا کردن آن کلید وجود ندارد. اما در «رزیدنت اویل 7» پخش کردن این نوارهای وی‌اچ‌اس برای مدت کوتاهی شما را از وضعیت فعلی‌تان جدا می‌کنند و در موقعیت دیگری قرار می‌دهند. این‌طوری وقتی به روند اصلی بازی برگشتید، احساس می‌کنید مغزتان در حین بازی کردن، استراحت کرده است و می‌تو‌انید با حواس جمع‌تری به جستجو برای آن کلید ادامه بدهید. تنها نکته‌ی افسوس‌آور این بخش از بازی این است که تعداد این وی‌اچ‌اس‌ها خیلی کم است!

 

[ممد صنوبر]

اما نمی‌توان این بررسی را بدون اشاره به بزرگ‌ترین تغییر بازی یعنی دوربینش به اتمام رساند. اول شخص شدن بازی خوشبختانه به این معنا نیست که با یک شوتر اول شخص طرفیم که در آن می‌توان دشمنان را از صد متری هدشات کرد. سیستم مبارزات به‌طور درستی خشک و کند است و قلق خودش را دارد. این یعنی هدف‌گیری دشمنانی که به سمت‌تان می‌خزند، خیلی رزیدنت ا‌ویلی است و مهم نیست چقدر در بازی‌های اول شخص شوتر حرفه‌ای هستید، همیشه احتمال به خطا رفتن گلوله‌هایتان وجود دارد و اول شخص بودن دوربین کاری می‌کند تا بعضی‌وقت‌ها متوجه‌ی دشمنانی که از پشت بهتان نزدیک می‌شوند نیز نشوید. این در حالی است که طراحی واقع‌گرایانه‌تر مبارزات در مقایسه با بازی‌های قبلی باعث شده سنگینی ضربات تبر که به روی گردن دشمنان پیاده می‌شوند یا لگد شات‌گان بهتر احساس شود. اول شخص بودن بازی البته صرفا بهتر یا بدتر از بازی‌های قبلی مجموعه که دوربین ساکن یا دوربین سوم شخص روی شانه داشتند نیست. هرکدام ویژگی‌های منحصربه‌فرد خودشان را دارند و کپکام در اینجا به بهترین شکل ممکن از نوع زاویه‌ی دید استفاده کرده است.

 

[ممد صنوبر]

«رزیدنت اویل 7» به هیچ‌وجه به اندازه‌ی شاهکار شینجی میکامی بی‌نقص و نوآورانه نیست و به نهایت پتانسیلش هم دست پیدا نمی‌کند، اما در یک چیز مطمئن هستم و آن هم این است که این بازی یک قدم درست و قوی در فاصله گرفتن از مسیر اشتباه‌ دو قسمت قبلی محسوب می‌شود. «رزیدنت اویل 7» همان بازی‌ای است که در میان فاجعه‌ی قسمت ششم و تحول احتمالا اساسی قسمت هشتم قرار می‌گیرد و به خاطر این باید تصمیم کپکام را تحسین کرد. «رزیدنت ا‌ویل 6» با وجود تمام نقدهای منفی‌ای که دریافت کرد، آن‌قدر بهتر از قسمت‌های قبلی فروخت که اگر کپکام برای قسمت هفتم نیز همان مسیر قبلی را پیش می‌گرفت نمی‌شد به آنها خرده گرفت. اما کپکامی‌ها تصمیم گرفتند تا به جای دنبال کردن آن مسیر، به یکی از اولین استخراج‌کنندگان معدنی که توسط هیدئو کوجیما و دموی PTاش حفر شد بدل شوند و با یک تیر دو نشان بزنند.

 

[ممد صنوبر]

از یک طرف با بازگرداندن عناصر قدیمی مجموعه با استفاده از طراحی و تکنولوژی جدید دل طرفداران را به دست بیاورند و از طرف دیگر تولد بیست سالگی «رزیدنت ا‌ویل» را با نوسازی همراه کنند. «رزیدنت اویل 7» در رسیدن به این دو هدف نه همیشه، اما بیشتر اوقات موفق است. این بازی چنان ضرباهنگ دقیق و حساب‌شده‌ای دارد که هر چه نباشد، تقریبا همیشه مفرح باقی می‌ماند. کپکام با این بازی بخشی از اعتبار از دست رفته‌اش را پس می‌گیرد و اگر می‌خواهد قسمت هشتم به بازی بهتری بدل شود، بهتر است دست از گوش دادن به درخواست و نظراتِ طرفداران نکشد.