ویندوز بررسی لپ‌تاپ ایسوس Zenbook 14 OLED

[سپیدخون؛]

لپ‌تاپ ZenBook 14 OLED ایسوس به‌لطف پردازنده‌ی Core Ultra اینتل همان حس‌وحالی را دارد که سه‌سال پیش با مک‌بوک ایر M1 تجربه کردیم.
ذن‌بوک ۱۴ اینچی ایسوس یکی از مهم‌ترین لپ‌تاپ‌های چندسال اخیر است؛ نه به‌خاطر ذن‌بوک بودنش یا صفحه‌نمایش ۱۲۰ هرتزی OLED و وزن ۱٫۲ کیلوگرمی‌اش، به‌ این خاطر که همان حس‌وحالی را در ما به‌وجود می‌آورد که بیش‌از ۳ سال پیش با بررسی مک بوک پرو M1 تجربه کردیم؛ پس با من همراه باشید تا با بررسی Zenbook 14 OLED، عملکرد نخستین لپ‌تاپ بازار ایران با پردازنده‌ی نسل چهاردهمی Meteor Lake را زیر ذره‌بین قرار دهیم.
اگر چندسال گذشته را از دنیای فناوری دور نبوده باشید، احتمالا می‌دانید که اپل سال ۲۰۲۰ نخستین قدمش را برای مستقل‌شدن از اینتل برداشت و مک‌بوک پرو و مک‌بوک ایر ۱۳ اینچی را با تراشه‌ی اختصاصی M1 وارد بازار کرد؛ لپ‌تاپ‌هایی که از همان ابتدا با عملکرد بسیار خوب و شارژدهی عالی و بهره‌وری خیره‌کننده‌شان حسابی سروصدا به‌پا کردند و اینتل را نیز به دردسر بزرگی انداختند.

 

[سپیدخون؛]

اینتل سه‌سال دست‌وپا زد تا بتواند سطح بهره‌وری پردازنده‌هایش را به سری M اپل برساند؛ از اواخر سال ۲۰۲۰ تا همین یکی دو ماه پیش، نسل‌های ۱۱، ۱۲ و ۱۳ یکی پس از دیگری روانه‌ی بازار شدند؛ اما هیچ‌کدام نتوانستند از نظر نسبت عملکرد به توان مصرفی، حتی با M1 رقابت کنند، چه رسد به نسل‌های بعدی این تراشه؛ اما به‌نظر می‌رسد که بالاخره بعد از سه‌سال قرار است تا آب خوشی از گلوی کاربران ویندوز پایین برود!

پردازنده‌های نسل چهاردهمی Core Ultra اینتل آغازگر جریانی در دنیای لپ‌تاپ‌های ویندوزی هستند که بیش‌از سه‌سال پیش برای نخستین‌بار اپل با تراشه‌های اختصاصی خود در لپ‌تاپ‌های مک به راه انداخت. اینتل می‌گوید پردازنده‌های میتیورلیک، بزرگ‌ترین تغییر در تاریخچه‌های ۴۰ ساله‌ی معماری پردازنده‌های این شرکت به‌حساب می‌آید.

 

[سپیدخون؛]

پیش‌تر در مقاله‌ی «همه‌چیز درباره میتیور لیک؛ انقلاب اینتل در پردازنده‌های لپ‌تاپ با کاشی‌ها!» به‌طور مفصل راجع‌به معماری پردازنده‌های میتیورلیک صحبت کردیم؛ اما به‌صورت خلاصه باید یادآور شوم که مواردی مثل طراحی جزیره‌ای با کاشی‌های مجزای CPU و GPU، اضافه‌شدن واحد پردازش عصبی برای پردازش‌های AI، تمرکز روی بهبود عملکرد گرافیک یکپارچه، ارتقای بهره‌وری و صدالبته فرمت نام‌گذاری جدید، جزو مهم‌ترین تغییرات میتیورلیک درمقایسه‌با رپتورلیک به‌شمار می‌آیند.

عملکرد سریع و شارژدهی عالی با میتیورلیک​

ایسوس لپ‌تاپ Zenbook 14 OLED را با سه مدل از پردازنده‌های میتیورلیک شامل Core Ultra 5 125H و Core Ultra 155H و Core Ultra 185H عرضه می‌کند. این پردازنده‌ها در زمینه‌ی تعداد هسته‌های پرقدرت CPU، تعداد هسته‌های واحد پردازش گرافیکی (GPU) و فرکانس‌های پایه و بیشینه‌ی هسته‌ها، تفاوت‌هایی با هم‌دیگر دارند. ما مدل Core Ultra 7 را برای بررسی در اختیار داشتیم که به‌نوعی رقیب تراشه‌های پایه‌ی M1 و M2 و حتی M3 اپل به‌حساب می‌آید.

 

[سپیدخون؛]

گرافیک یکپارچه‌ی اینتل حالا از نظر توان محاسباتی گرافیک با اختلاف چشم‌گیر ۶۰ درصدی، گرافیک یکپارچه‌ی M1 را از پیش‌رو برمی‌دارد و درمقایسه‌با تراشه‌ی M2 نیز با اختلاف ۲۰ درصدی، پیروز میدان می‌شود؛ اما در تست‌های شبیه‌ساز بازی، برتریِ Core Ultra 155H بر M1 به حدود ۱۵ درصد محدود می‌شود و در برابرِ M2 نیز شاهد ۱۵ درصد عملکرد ضعیف‌تر تراشه‌ی اینتل هستیم؛ هرچند که کماکان برای مک‌بوک بازی‌ها زیادی در دسترس نیستند.

اگر تصور می‌کنید که عملکرد بسیار خوب گرافیک یکپارچه‌ی Core Ultra 7 صرفا به بنچمارک‌ها محدود می‌شوند، باید بگویم که در اشتباه هستید. پردازنده‌ی گرافیک یکپارچه‌ی اینتل اکنون در وضوح Full HD و تنظیمات گرافیکی مدیوم از پس اجرای بازی‌های AAA نیز برمی‌آید. تصور اینکه روزی با اولترابوک باریک و سبکی مثل ذن‌بوک و گرافیک یکپارچه‌ی اینتل بتوان بازی‌هایی همچون Forza Horizon 5 یا Cyberpunk 2077 را بازی کرد، تا همین پارسال بسیار بعید به‌نظر می‌رسید.

 

[سپیدخون؛]

پردازنده‌ی مرکزی (CPU) در دلِ Core Ultra 7 155H حین انجام پردازش‌های چندهسته‌ای در بازه‌های زمانی بسیار کوتاه، به توان مصرفی حدود ۶۵ وات نیز می‌رسد؛ اما توان مصرفی آن به‌صورت پایدار در محدوده‌ی ۲۶ تا ۲۹ وات نوسان می‌کند. همین موضوع باعث می‌شود تا بهره‌وری آن ارتقای چشم‌گیری درمقایسه با نسل گذشته داشته باشد و حتی با M1 و M2 نیز برابری کند.

تراشه‌ی اینتل هرچه در پردازش‌های چندهسته‌ای، خیره‌کننده ظاهر می‌شود، در پردازش‌های تک‌هسته‌ای کماکان فاصله‌ی چشم‌گیری با تراشه‌های اپل دارد. در این شرایط، توان مصرفی Core Ultra 7 155H در محدوده‌ی ۲۲ تا ۲۴ وات قرار می‌گیرد؛ درحالی‌که توان مصرفی تراشه‌ی اپل حدود ۶ تا ۸ وات است و اختلاف عملکرد دو تراشه نیز چندان متفاوت نیست؛ بنابراین شاهد ضعف ۷۰ درصدی بهره‌وری تراشه‌ی اینتل در پردازش‌های تک‌هسته‌ای نسبت به تراشه‌های اپل هستیم.