دلنوشته {بریار} اثر •عسل کاربر انجمن رمان بوک•

[AsAl°]

نام: بریار
ژانر: عاشقانه، تراژدی
نویسنده: عسل
ناظر: @Kamtar az hich

مقدمه:
در پس این خیال گزند دیده‌ام، تو را از باختم! تویی که در قلب و روحم عجین شدی! تویی در جانم، نفس بودی! حال نمی‌توانم از تو بگویم! زبانم قاصر نیست زیرا سخن هم از تو متنفر است. تویی که من دردمند را رها کردی! تویی که در ثانیه‌ای آخر بند دلم را پاره کردی. حال چگونه از غربت دیار بگویم؟ چگونه از زخم زبان دیگران بکویم؟ چگونه وقتی تو نیستی و من یک‌جا باختم!

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانی
در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[AsAl°]

مرا به درمانگاه دلت ببر! همان‌جا که تو را برای اولین بار یافتم! روی زخم‌های قلب دردمندم مرهم شو! بگذار نگاهت کنم! برای دل زخم‌دیده‌ام باند بپیچ و قصه‌‌ی عشق پریان را بگو! بگذار صدایت داروی جانم شود!
مغزم در این لحظه خاموش است. قلبم با آخرین پردازش می‌کوبد گویا آخرین تپش اوست. نگذار بی‌قرار تو بروم! نگذار!

 

[AsAl°]

زندگی با آن انتخابش امانم را برید. تو همه‌ی وجودم را بریدی و من از تمام خاطراتمان بریدم. دلم همانند سربازی‌ست که در جنگ شکسته خورده‌ است. هیچ‌کَس حالم را درک نمی‌کند و من مانده‌ام در واپسین خاطرات. در خاطراتی که بوی حتف می‌دهد!

 

[AsAl°]

ای جانان، ببین منِ تعسر نظر را که در کرانه کرب تعیش می‌کنم. من حزین دیده را چه به مشعوف هستی! تو در کدام وهم تفرج می‌کنی که من نمی‌بینمت؟ در شهروا چه کسی هستی که من خفیف را نمی‌بینی؟ در کجایی که کوچه‌ها نبودت را فریاد می‌زنند. کجایی که قدم‌هایم بی‌فروغ گشته است. دستانم یخ زدند در پس دنبال تو گشتم! تو را نیافته و در لحظه ارتحال مانده‌ام.

 

[AsAl°]

شب، بر گلدان‌های خاموش پنجره فرو می‌ریزد و بوی خاک باران‌خورده، خاطراتت را از پسِ دیوارهای زمان بیرون می‌کشد. سایه‌ات هنوز بر شیشه‌های غبارگرفته‌ی دلم جا مانده، اما هر بار که دست می‌برم تا لمسش کنم، چون موجی سرکش، از میان انگشتانم می‌گریزد. واژه‌ها، بی‌آنکه بر زبانم جاری شوند، در گلوی سکوت خفه می‌شوند و این خیابان‌های بی‌رهگذر، هنوز نامت را در باد نجوا می‌کنند. آیا این انتظار، روزی از خویش تهی خواهد شد، یا همچنان چون رودخانه‌ای بی‌ساحل، در دل شب جاری خواهد ماند؟