دلنوشته {بریار} اثر •عسل کاربر انجمن رمان بوک•

[STARLET]

کوه‌ها سر خم کردند، رودها مسیرشان را عوض کردند، اما تو حتی یک قدم هم به سمت من نیامدی. جهان برای اندوه من، جامه‌ی سیاه دوخت، اما تو در جشن فراموشی‌ات، چراغانی به پا کردی. من، پرنده‌ای بودم که با پای خودم به قفس آمدم، و تو با دستان مهربانت در را قفل کردی.

 

[STARLET]

پنجره‌ها، رو به هیچ، گشوده مانده‌اند؛ باد، پرده‌ها را به رقصی بی‌مخاطب می‌کشد و من، در میانه‌ی این نمایشِ بی‌تماشاچی، هنوز چشم به راه حضورت ایستاده‌ام. نامت را بر پوست درختان نوشتم، اما باران آمد و آن را به اشک بدل کرد. صدایت را در گلوگاه کوه فریاد زدم، اما پژواکش هم از تو خالی بود. گاهی، حس می‌کنم نبودنت، نه یک اتفاق، که آئینی‌ست مقدر، همچون طلوعی که هرگز قرار نبود به زمین برسد. بگو، تا کی باید با خاطره‌ای زندگی کنم که خود، دیگر باورش ندارم؟