بزرگان تاریخ بزرگان تاریخ ادبیات ایران

[DELVIN]

جلال الدین محمد بلخی که با عنوان "مولانا یا مولوی" شناخته می شود، شاعر ایرانی قرن سیزدهم است. مولوی در سال ۶۰۴ هجری قمری در شهر بلخ استان خراسان (شمال شرق ایران) به دنیا آمد. نام مولوی به "شکوه ایمان" ترجمه می شود. پدر او، بهاءالدین ولد، معروف به "سلطان محققان"، حکیم، عارف و حقوق دان بود.

 

[DELVIN]

مولوی در سال ۱۲۴۴ میلادی، با درویشی ملقب به شمس ‌الدین یا شمس تبریزی آشنا شد. اعتقاد بر این است که این آشنایی نقطه عطناپدید شدن دوست صمیمی اش، مولوی حدود ۴۰۰۰۰۰ بیت شعر نوشت. این مجموعه اشعار بعداً به عنوان دیوان شمس، یکی از مشهورترین شاهکارهای مولوی شناخته شد

 

[DELVIN]

اشعار مولوی غالباً به دسته های مختلفی تقسیم می شود: رباعیات و غزلیات دیوان مولوی و شش کتاب مثنوی.

 

[DELVIN]

حافظ

 

[DELVIN]

خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی که به حافظ نیز مشهور است، شاعری پارسی بود که در سال ۱۳۱۵ (۷۲۷ هجری قمری) در شیراز در استان فارس ایران متولد و بزرگ شد

 

[DELVIN]

پس از حفظ قرآن در سنین پایین، لقب حافظ به او داده شد. صرف نظر از زندگی نامه های معاصر که درباره او نوشته شده، در مورد زندگی پیشین او اطلاعات کمی وجود دارد. ما می دانیم که او تمام زندگی خود را در شیراز ماند و از آنجایی که شهر زادگاهش را دوست داشت، به جایی دیگر نقل مکان نکرد.

 

[DELVIN]

حافظ به غزل هایش، که نوعی شعر کهن در مورد عشق است، معروف است. اشعار وی در مجموعه ای به نام دیوان حافظ که حاوی غزل های عاشقانه، انتقادات اجتماعی و قصیده های او است، گردآوری شده است

 

[DELVIN]

حافظ در سال ۱۳۹۰ (۷۹۲ هجری قمری) درگذشت و به آرامگاهش در شیراز به خاک سپرده شد. اشعار او بر روی آیتم‌ های یافت‌ شده در اطراف باغ اطراف آرامگاه وی حکاکی شده‌اند. فال حافظ یکی از کتاب هایی است که در خانه هر ایرانی یافت می شود. کارهای او مورد تحسین چهره های سرشناسی چون نیچه و رالف والدو امرسون قرار گرفت.

 

[DELVIN]

سعدی

 

[DELVIN]

سعدی شیرازی یا معروف تر به "سعدی" در سال ۱۲۱۰ (۶۰۶ هجری قمری) در شیراز متولد شد. وی یک شاعر ایرانی بود که به دلیل عمق افکار اخلاقی و اجتماعی خود مشهور بود. وی برای ادامه تحصیل در دانشگاه نظامیه به بغداد عزیمت کرد. سعدی در سال ۱۲۵۷ میلادی پس از فرار از شهرهای جنگ زده، اردوگاه های پناهندگی، و به دنبال مکانی امن برای پنهان شدن همراه سایر بازماندگان جنگ در هنگام حمله مغول، به شیراز بازگشت.