هر گونه تشویق و ترغیب اعضا به متشنج کردن انجمن و اطلاع ندادن، بدون تذکر = حذف نام کاربری
از کاربران خواستاریم زین پس، از فرستادن هر گونه فایل با حجم بیش از 10MB خودداری کرده و در صورتی که فایل‌هایی بیش از این حجم را قبلا ارسال کرده‌اند حذف کنند.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly. You should upgrade or use an alternative browser.
کتابْ رمانی تاریخی و داستان آن مربوط به زمان جنگ جهانی دوم و بمباران هیروشیما و ناکازاکی است؛ یعنی دوره‌ای که ژاپن وادار به تسلیم شده و آمریکا این کشور را اشغال کرده است. موضوع این رمان، قضاوت در باب عدالت در زمانه‌ی جنگ است. شخصیت اصلی رمان، افسر ارتش امپراتوری به نام تاکویا است که وقتی به روستای زادگاهش بازمی‌گردد، متوجه می‌شود نیروهای آمریکایی در آنجا مشغول شناسایی سربازان مرتکب جنایت جنگی هستند. تاکویا از ترس جان خود فراری می‌شود. این موضوع باعث می‌شود تا در طول رمان به مفهوم عدالت بیندیشد. او خود را افسری وظیفه‌شناس می‌داند که تنها دستورها را اجرا کرده است و کسانی که خود مرتکب جنایت جنگی شده‌اند چگونه صلاحیت برقراری عدالت را دارند. آکیرا یوشیمورا یکی از نویسندگان معاصر و در دوره‌ای رئیس انجمن نویسندگان در ژاپن بود. از او بیش از بیست رمان منتشر شده که به چندین زبان ترجمه شده‌اند و شهرت بینالمللی برای او به ارمغان آورده‌اند.
کتابْ رمانی فانتزی درباره‌ی کافه‌ای در شهر توکیو است که آدم‌ها با رفتن به آنجا می‌توانند طبق شرایط خاصی در زمان سفر کنند و کسی را که خودشان می‌خواهند ببینند؛ مثلاً فردی را که از دست داده‌اند تا آخرین حرف‌هایی را که فرصت نشده بود بیان کنند، به او بگویند. اما این سفر در شرایط خاصی امکان‌پذیر است؛ یکی اینکه نمی‌توانند جلوی وقوع اتفاق‌ها را بگیرند. دوم اینکه سفر محدودیت زمانی دارد؛ یعنی تا پیش از سردشدن قهوه باید برگردند. آن‌ها در این سفر نمی‌توانند هیچ تغییری در آنچه رخ داده بود به وجود آورند و اگر این قانون به هم بخورد عواقب ناگواری برایشان خواهد داشت. توشیکازو کاواگوچی نمایشنامه‌نویس، کارگردان و تهیه‌کننده‌ی تئاتر عمده‌ی شهرتش در جهان را با نوشتن این مجموعه کتاب به دست آورد.
این رمانْ داستانی جنایی و معمایی دارد. جسد زوج جوانی در ساحل صخره‌های جزیره‌ی کیوشو پیدا می‌شود. مردْ یکی از مقامات وزارت و زن جوانْ پیشخدمت رستوران بوده‌اند. وضعیت جنازه‌هایشان نشان از «خودکشی عاشقانه» دارد و به‌همین دلیل پلیس به‌سرعت پرونده را مختومه اعلام می‌کند؛ اما بازرس محلی باتجربه‌ای به نام جوتارو توریگای کاملاً متقاعد نشده که این خودکشی بوده است. نقاط مبهم زیادی در این پرونده هست؛ به‌ویژه رفتارهای متناقض دو قربانی پیش از مرگ که هیچ‌ک.س هم از رابطه‌ی آن‌ها اطلاعی نداشته است. سیچو ماتسوموتو، نویسنده‌ی داستان‌های پلیسی و معمایی و در دوره‌ای، رئیس انجمن معمایی‌نویسان ژاپن، رمان‌های زیادی با این موضوعات نوشته که او را به‌عنوان نویسنده‌ای در سطح بینالمللی تثبیت کرده است.
کتاب داستانی عاشقانه دارد؛ اما نه عاشقانه‌ای میان دو جوان که بین دو میان‌سال با موقعیت اجتماعی بالا. کازو فوکوزاوا، زنی است که رستوران مجللی به نام ستسوگون دارد. داستان از اینجا شروع می‌شود که او عاشق یکی از مشتریانش به نام یوکن نگوچی می‌شود. او نیز میان‌سال، سیاستمدار بازنشسته و ثروتمند است. این دلدادگی زندگی خودساخته‌ی کازو را دگرگون می‌سازد. کازو باید تصمیم بگیرد که از کسب‌وکار خود چشم‌پوشی کند تا همسرِ معشوقش شود. موضوع کتابْ عصیان علیه عرف و باورهای اشتباه است. یوکیو میشیما، نویسنده‌ی مشهور ژاپنی که پیش از هرچیز به‌واسطه‌ی خودکشی اعتراضی‌اش معروف شد، در رمان‌هایی که نوشت تلاشش را بر توجه به ارزش‌های کهن و سنت‌های دیرینه‌ی ژاپنی متمرکز کرد.
این کتاب را می‌توان گونه‌ای رمان معمایی و جادویی دانست؛ اما نه آن‌گونه که می‌شناسیم. در این رمان، معماها قرار است با جادوی کتاب حل شوند. شخصیت اصلی رمان، کتابداری به نام سایوری کوماچی است. او جمله‌ی معروفی دارد که از مراجعانش می‌پرسد: دنبال چی می‌گردی؟ سایوری کتابداری معمولی نیست، بلکه می‌تواند حدس بزند که هرکسی که به او مراجعه می‌کند در زندگی به‌دنبال چه چیزی است. او با معرفی کتاب‌هایی غافلگیر‌کننده که قدرت دگرگون‌کردن دارند به آدم‌ها کمک می‌کند تا چیزی را که به دنبالش هستند، راحت‌تر پیدا کنند. دمیچیکو آئویاما، نویسنده‌ی ژاپنی و متولد ۱۹۷۰ با انتشار این کتاب، عنوان پرفروش‌ترین کتاب سال ژاپن را دریافت کرد. کتاب بعد از ترجمه به زبان‌های دیگر نیز در فهرست کتاب‌های برتر و پرفروش مجله‌ی تایم قرار گفت.
این ناداستانْ بر اساس خاطرات تتسوکو کورویاناگی، نویسنده‌ی کتاب، از دوران کودکی و مدرسه‌اش نوشته شده است. مدرسه‌ای به نام توموئه که در آن شیوه‌ی آموزش و پرورش آزاد را در پیش گرفته بودند. ابتکار این شیوه با معلم آنجا، آقای کوبایاشی بود که اعتقاد داشت همه‌ی کودکان ذاتاً با طبیعت و سرشت خوبی به دنیا می‌آیند؛ اما محیط و رفتار غلط بزرگ‌سالان به آنان آسیب می‌رساند. آموزش و یادگیری در این مدرسه با سرگرمی، آزادی و توجه آمیخته شده بود. در این مدرسه، دانش‌آموزان مجاز بودند روی هر موضوعی که به آن علاقه دارند متمرکز باشند بی‌آنکه به آنچه اطرافشان می‌گذرد توجهی کنند. در کنار این شیوه‌ی آموزشی، کورویاناگی به موضوع جنگ جهانی دوم و وضعیت دانش‌آموزان در آن دوران نیز توجه کرده است. اصل داستان این است که دختری به نام توتو چان (اسمی که کورویاناگی در کودکی خطاب می‌شد) از مدرسه‌اش اخراج می‌شود. مادرش بی‌آنکه این موضوع را فاش کند او را به مدرسه‌ای خاص می‌برد. شیوه‌ی تعلیم و تربیت آن مدرسه، بعدها توتو چان را به شخصیتی جهانی تبدیل می‌کند.
این کتابْ خود‌زندگینامه‌ای در قالب داستان است که اوسامو دازای پیش از خودکشی‌اش نوشت. دازای زندگی پرتلاطمی داشت و در این کتاب، صادقانه به آن‌ها اعتراف می‌کند. در این داستان، با شخصیتی آشنا می‌شویم که زندگی‌اش را شراب، رابطه‌ی جنسی، تنهایی و ناامیدی تشکیل داده‌اند. داستان از دوره‌ی کودکی عجیب او آغاز می‌شود. حدیث نفس رمان، فضایی مالیخولیایی را به تصویر می‌کشد که در آن مردی آشفته‌حال از زمان کودکی تا بزرگ‌سالی با اطرافیان خود غریبه بوده و هیچ‌گاه نتوانسته خویشتن واقعی‌اش را نشان بدهد. او برای مقابله با این حال، ظاهر شوخ و خوش‌گذرانی را برای خودش برمی‌گزیند و با این تاکتیک همیشه محبوب جمع‌هایی است که در آن‌ها حضور دارد. این رمان توانست در رده‌بندی پرفروش‌ترین کتاب‌های ادبی تاریخ ژاپن، در رتبه‌ی دوم قرار بگیرد. اوسامو دازای یکی از نویسندگان برجسته و تأثیرگذار قرن بیستم بود که در سال‌های ۱۹۰۹ تا ۱۹۴۸ زیست.
این کتابْ داستانی فانتزی دارد و درباره‌ی بیماری روانی و تنها با نام «شماره‌ی ۲۳» است که راه خود را در کوه‌های هوتاکاداکه گم کرده و گروهی از موجودات عجیب‌و‌غریب احاطه‌اش می‌کنند. داستان الهام‌گرفته از افسانه‌های ژاپن و درباره‌ی مخلوقاتی به نام «کاپا» است. شماره ۲۳ وقتی به سرزمین کاپاها می‌رسد، با زندگی آن‌ها آشنا می‌شود و آن را روایت می‌کند. هرکدام از کاپاها داستان عجیب و غریبی دارد که به‌کلی با دنیای انسان‌ها متفاوت است. ریونوسوکه آکوتاگاوا، نویسنده‌ی داستان کوتاه ژاپنی در قرن بیستم بود که بیشتر با داستان درخشان راشومون شناخته می‌شود. او را پدر داستان کوتاه ژاپن نامیده‌اند، کسی که قصه‌های فولکلور ژاپنی را وارد ادبیات مدرن کرد. در ژاپن جایزه‌ی ادبی سالانه‌ای به نام آکوتاگاوا وجود دارد که برگرفته از نام اوست. گاهی سال‌مرگ او را به‌افتخار این رمان، کاپاکی می‌نامند.
رمان درباره‌ی زنی ۳۶ساله، ساکن توکیو به نام کیکو فوروکاوا است که از کودکی، اطرافیان و خانواده‌اش او را به‌سبب رفتارهایش، غیرعادی می‌انگاشتند. واکنش کیکو به این مسئله سکوت و گوشه‌گیری بود، تا اینکه در هجده‌سالگی کارش را در یک فروشگاه آغاز می‌کند. این اقدام تغییراتی را در زندگی‌اش به وجود می‌آورد. کیکو آنجا یاد می‌گیرد که چگونه مثل انسان عادی رفتار کند و قوانین تعامل اجتماعی را می‌فهمد. اما بالا رفتن سنش، نداشتن فرزند، مجرد بودن و داشتن شغلی نه‌چندان مناسب، سرزنش اطرافیان را باز هم به طرف او سرازیر می‌کند و او مجبور می‌شود تحت این همه فشار اقدامی بکند. این رمان، پس از انتشار، جایزه‌ی آکوتاگاوا، مهم‌ترین جایزه‌ی ادبی کشور ژاپن را برد. سایاکا موراتا، نویسنده‌ی موفق ژاپنی نیز به‌واسطه‌ی همین کتاب، جایزه‌ی چهره‌ی جدید ادبیات ژاپن را دریافت کرد.
این رمان تاریخی در دوره‌ی جنگ جهانی دوم روایت می‌شود، زمانی که ژاپن تحت حملات شدید هوایی بود. داستان آن در بیمارستان فوکوئوکا می‌گذرد. این رمان که در ۱۹۵۸ منتشر شد، روایتی واکاوانه از سه شخصیت و مضمون آن، اخلاق و مسائل مرتبط با آن است. این سه شخصیت، کارورز پزشکی، اسیر آمریکایی و فرزند یک پزشک هستند. سراسر داستان، توصیف زندگی روزمره در این بیمارستان در میانه‌ی جنگ است، جایی که به مجروحان جنگی رسیدگی می‌کنند و نیز وضعیت افراد حاضر در آن که در بی‌معنایی عمیقی به‌ویژه در ارتباط با اسیر آمریکایی گرفتار هستند. این کتاب یکی از آثار ضدجنگ جهان است. شوساکو اِندو، رمان‌نویس تحسین‌شده‌ی ژاپن، جزو نسل نویسندگان پس از جنگ دوم جهانی و مشهور در سطح بینالمللی است که علاوه بر جوایز زیاد در ژاپن، چندین بار نیز نامزد جایزه‌ی نوبل بوده است.
