دلنوشته {بوی سبز} اثر •بهاره بانو کاربر انجمن رمان بوک•

[بهاره بانو]

بخدا که مردن، شرف دارد به پژمردگی.
شرف دارد به در خاطرات ماندن.
شرف دارد به خماری عشق.
شرف دارد به بی کسی.
شرف دارد... .
***​

 

[بهاره بانو]

حال من، همان گیاه ام.
در آتش عشق ات پژمرده شدم،
سوختم،
از ریشه کنده شدم،
و سپس گلبرگ هایم همراه با باد مرا ترک کردند.
***​

 

[بهاره بانو]

اسطوره ام،
چرا شکوفه تازه جوانه زده،
از عشق مرا،
زیر پایت له کردی؟
*** ​

 

[بهاره بانو]

چرا،
نور خود را،
از دشت رز های قرمز قلبم،
محروم کردی؟
***​

 

[بهاره بانو]

خاک، هست.
آب، هست.
امّا، خورشید، نیست.
***​

 

[بهاره بانو]

حال، اَبَر ابرِ سیاه،
جایت را در دشت گل رزم گرفته.
قلبم، تیره و تاریک شده.
یاد نور روشن تو،
اسطوره ام،
تکرار می‌کنم،
فقط یاد نور روشن تو،
در خاطره رز هایم مانده است.
***​

 

[بهاره بانو]

رز هایم،
از شاخه خم شده اند.
دشت قلبم، هوای سنگینی دارد.
حتی آب هم دیگر دشت رزم را شاداب نمی‌کند.
***
​

 

[بهاره بانو]

اسطوره ام،
میبینی دیگر؟
تنها یادگاری ام از تو،
دشتی‌ست پر از گل های سر خم کرده رز.
***​

 

[بهاره بانو]

آری،
رزهایم شکستند.
تو،
این دشت شکننده زیبا رو از عشقم را،
سرشکسته کرده ای.
کاری کردی که، رز هایم سر خم کنند.
***​

 

[بهاره بانو]

این‌گونه است،
اسطوره قلب،
روح و تمام جانم!
***​