فایل شده بگذار همه بدانند اثر MahsaMHP

[MHP]

***

قانون نحس دنیا، قلب چرکین و قاب عکس منفورش همه به‌پیش صاحب‌ بی‌رحم‌شان رفتند.
بگذار همه بدادند این کار‌های لذت بخش هم نمکی بر زخم عاشقیم بودند.
بگذار همه بدانند... .
آن‌ها که دیدند و حسرت این تعشق را خوردند،
آن‌ها که لبخند زدند و آن‌ها که دست به دست هم دادند تا با من چنین کنی.
آن‌ها که باعث شدند ترجیح دهی به
خاطراتِ ثانیه‌ها دقیقه‌ها و ساعت‌ها با هم بودن‌مان،
خاطرات هفته‌ها و ماه‌ها و سال‌‌ها ثبت خاطرات منفور!
بگذار همه بدانند که تمام شد و به آرزو‌شان رسیده‌اند.
***​

 

[MHP]

***

سرنگ را بر می‌دارم،
تزریق‌شان می‌کنم.
سرد، خشک، بی‌احساس، خنثی!
حسی سرشار از بی‌حسی را به درون رگ‌های خود تزریق می‌کنم.
کسی بی‌دلیل به عاطفه و خشن نخواهد شد،
کسی را هم به دروغ به خنثی بودن تشبیه نکنید!
نکند از معتاد بودن و دست به سرنگ بودن خوش‌تان می‌آید؟
​

 

[MHP]

***
رعد برق می‌زند و طنینش با غرش من یکسان می‌شود.
بگذار همه بدانند که دستانت چه زود از دست من جدا شد،
بگذار همه بدانند از آن همه عشق سیرابت کردم و ‌بی‌ارزش شدم.
بگذار بدانند لیاقت خوب است،
آن ک.س که دست می‌کشد از آرزو‌هایش و به لیاقت تو توجه چندانی نمی‌کند من بودم.
بگذار همه بدانند قرار است نفرین شوم چرا که در برابر یک قلب، قلب‌ها می‌شکنم.
​

 

[MHP]

***
نفرین کنید و سجاده‌تان را به‌خاطر نفرین کردن من بی‌اندازید.
پیشانی به مهر بگذارید و اشک بریزید،
به حال خودتان که چندی از جمله نگذشته و خوی انتقام را دیدید و حال با انزجار گوش می‌سپارید.
نه! من خنثی می‌شوم تعشق یک طرفه را هدیه به اطرافیانم خواهم کرد،
حالا باز سجده زنید و طلب بخشش کنید که خنثی ساختید یک کالبد را!
از پله‌های اولین طبقه برج بی‌شعوری پایین می‌آیم و در گوش رعد و برق و باران زمزمه می‌کنم:
- گویی قرار است به قلب آسمان چنگ بزنید و خون گریه کنید!
نه! معتاد مجرم نیست و یک بیمار است.
من به این بیماری لذت بخش و به تزریق حس سرشار از بی‌حسی درون رگ‌های یخ زده‌ام افتخار می‌کنم.


​

 

[MHP]

***
به صدای دستگاه گوش می‌سپارم،
گویا صدایش نحس‌تر از هر صدایی است!
صدای بوق‌های ممتد،
کشیده شدن لاستیک بر روی زمین و برخورد ماشین با جسم بی‌روحم، همه در ذهنم تداعی می‌شوند.
چشمانم را باز می‌کنم و با برخورد نور عذاب‌آور لب‌هایم را تکان می‌دهم تا بگویم لامپ‌ها را خاموش کنند.
در کسری از ثانیه صدای شعف پرستار را می‌شنوم،
همان اندک آرامش را به هم می‌ریزد و دکتر را صدا می‌زند.
سرم را می‌چرخانم و بی‌توجه به سوزش سِرٌم درون دستم، ماسک اکسیژن را از بر می‌دارم.
تنها یک چیز چشمانم را می‌سوزاند،
تنهایی!


به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقی*** به صد دفتر نشاید گفت حسب الحال مشتاقی... .
​

 

[- گیتی -]