مجموعه اشعار بیدل دهلوی؛

[mobina01]

گر دلی داری تو هم خون ساز و صاحب نشئه باش
مِی شدن مخصوص نبود دانهٔ انگور را

بر اميد وصل مشکل نيست قطع زندگی
شوق منزل میکند نزديک راه دور را

 

[mobina01]

ای جگرها داغدار شوق پیکان شما
چاک‌های دل، نیام تیغ مژگان شما

تا قیامت جوهر و آیینه می‌جوشد به هم
از غبارم پاک نتوان کرد دامان شما

 

[mobina01]

ندانم با که می باید در این ویرانه جوشیدن

به هر محفل که ره بردم،
چو شمعم سوخت، تنهایی...

 

[mobina01]

موج ِ گل بی تو خار را ماند
صبح، شبهای تار را ماند

چشم ِ آیینه از تماشایش
نسخه‌ی نوبهار راماند

زندگانی و گیر و دار ِ نفس
عرصه‌ی کارزار را ماند

محو یاریم
ارزو باقیست
وصل ِ ما
انتظار را ماند

 

[mobina01]

بي مغزي و داري بمن سوخته جان بحث
ای پنبه مکن بآتش نفسان بحث

از يک نفس است اينهمه شور من و مايت
بريک رگ گردن چقدر چيده دکان بحث

با چرخ دليري بود اسباب ندامت
اي ديده وران صرفه ندارد بدخان بحث

در ترک تامل الم شور و شري نيست
بلبل ننمايد به چمن فصل خزان بحث

از مدرسه دم نازده بگريز وگرنه
برخاست رگ گردن و آمد به ميان بحث

در نسخه مرگ است گر انصاف توان يافت
تا علم فنا نيست همان بحث و همان بحث

از عاجزي من جگر خصم کباب است
با آب کند آتش سوزنده چسان بحث

زير و بم اين انجمن آفات خروشست
هر دم زدن اينجا دم تيغست و فسان بحث

با سنگ جنون ميکند انداز شرارم
عمريست که دارد به نگه خواب گران بحث

در معرکه هوش که خون باد بساطش
تا رنگ نگرديد نگرداند عنان بحث

گر درس خموشي سبق حال تو باشد
(بيدل) نرسد بر تو ز ابناي زمان بحث

 

[mobina01]

باز از جهان...
حسرت دیدار می‌رسم...
آیینه در بغل به در یار می‌رسم...

 

[mobina01]

دل
به زبان
نمیرسد
لب
به فغان
نمیرسد!

ک.س
به نشان
نمیرسد
تیر خطاست
زندگی!

 

[mobina01]

گر دلی داری تو هم خون ساز و صاحب نشئه باش
مِی شدن مخصوص نبود دانهٔ انگور را

بر اميد وصل مشکل نيست قطع زندگی
شوق منزل می‌کند نزديک راه دور را

 

[mobina01]

تا نفس باقی است دردل ر‌نگ‌کلفت مضمراست
آب این آیینه‌ها یکسرکدورت‌پرور است

فکر آسودن به شور آورده است این بحر را
در دل هر قطره جوش آرزوی‌گوهر است

ساز آزادی همان گرد شکست آرزوست
هرقدر افسرده گردد رنگ سامان پر است

ای حباب بیخبر از لاف هستی دم مزن
صرف‌کم دارد نفس را آنکه آبش بر سر است

دستگاه‌کلفت دل نیست جز عرض‌کمال
چشمهٔ آیینه‌گر خاشاک درد جوهر است

اهل دنیا عاشق جاهند از بی‌دانشی
آتش سوزان به چشم‌کودک نادان زر است

مرگ ظالم نیست غیر از ترک سودای غرور
شعله ازگردنکشی‌کر بگذرد خاکستر است

راز ما صافی‌دلان پوشیده نتوان یافتن
هرچه دارد خانهٔ آیینه بیرون در است

می‌ کند زاهد تلاش صحبت میخوارگان
این هیولای جنون امروز دانش پیکر است

درطلسم حیرت ما هیچ‌ک.س را بارنیست
چشم قربانی‌کمینگاه خیال دیگر است

گاه‌گاهی گریه منع انفعالم می‌کند
جبهه‌کم دارد عرق روزی‌که مژگانم تر است

بیدل از حال دل‌کلفت نصیب ما مپرس
وای برآیینه‌ای‌کان رانفس

 

[mobina01]

سایه‌ام را می‌توان چون زلفِ خوبان شانه کرد
بس که طبعِ من به صد فکرِ پریشان آشناست