روانشناسی بیش فعالی بزرگسالان (ADHD)؛ علائم، علل و درمان

[مستوره🇮🇷]

اختلال کم توجهی / بیش فعالی بزرگسالان ( ADHD ) شرایط ذهنی است که در آن حفظ توجه بسیار مشکل بوده و رفتارهای بیش فعالی و تکانشی از فرد سر میزند.

 

[مستوره🇮🇷]

علائم این اختلال در بزرگسالان ممکن است با مشکلات مختلفی همچون روابط بی ثبات، کار ضعیف و یا عملکرد نامناسب در مدرسه و عزت نفس پایین همراه باشد. اختلال ADHD همیشه از دوران کودکی آغاز می شود، اما در برخی از موارد ممکن است تا دوران بزرگسالی تشخیص داده نشود.

 

[مستوره🇮🇷]

اختلال کم توجهی / بیش فعالی یا ADHD چیست؟
زمانی که صحبت از بیش فعالی می شود بیشتر افراد فکر می کنند که این مورد محدود به دوران کودکی است در حالیکه اصلا اینگونه نیست. بیش فعالی و کم توجهی در بزرگسالان نیز دیده می شود اما نشانه های آن ریشه در کودکی فرد دارد. برای بیشتر افراد، اختلال ADHD بزرگسالان مشکلات بسیار بزرگی ایجاد می کند که می توان آنها را با درمان های مختلف بهبود بخشید. درمان ADHD بزرگسالان با کودکان یکسان است و شامل داروهای محرک یا سایر داروها، مشاوره روانی (روان درمانی) و درمان برای شرایط سلامت روان است که همراه با این اختلال رخ می دهد.

 

[مستوره🇮🇷]

اختلال کم توجهی/ بیش فعالی، اختلال کم توجهی ( ADD ) و بیش فعالی نیز نامیده می شود. اما ADHD بزرگسالان بهترین واژه برای چنین شرایطی است. این واژه حاوی دو جنبه اصلی از این شرایط است: نبود توجه کافی و رفتارهای بیش فعالی و تکانشی.

 

[مستوره🇮🇷]

اختلال ADHD بزرگسالان علایمی دارد که شامل موارد زیر است:

مشکل در تمرکز و توجه
بی قراری
بیش فعالی
مشکل در اتمام تکالیف
بی نظمی
تحمل بسیار پایین در ناکامی ها
نوسانات خلقی مکرر
زود جوش بودن
مشکل در مواجهه با استرس
روابط بی ثبات و متشنج

 

[مستوره🇮🇷]

بیشتر افراد بزرگسالی که دارای ADHD هستند از وجود این اختلال آگاهی ندارند. آنها تنها فکر می کنند که وظایف روزمره می تواند چالش برانگیز باشد. اینگونه افراد در تمرکز کردن و اولویت قائل شدن در کارهای خود مشکل دارند و همین امر موجب می شود ملاقات ها و یا برنامه های اجتماعی خود را فراموش کنند. ناتوانی در کنترل هیجانات ممکن است به اشکال مختلفی همچون ناتوانی در منتظر ماندن در صف اتوبوس و یا نوسانات خلقی بروز کند.

 

[مستوره🇮🇷]

همه افراد بزرگسالی که از این اختلال رنج می برند در کودکی خود نیز این اختلال را به همراه داشته اند حتی اگر خودشان هرگز در مورد این موضوع هیچ گونه آگاهی نداشته باشند. نشانه های این اختلال در برخی از افراد بزرگسال ممکن است با گذشت زمان و بالا رفتن سن کاهش پیدا کند در حالیکه برخی دیگر همین نشانه ها را در دوران بزرگسالی نیز به همراه خود خواهند داشت و حتی این شرایط ممکن است بدتر شود.