دانستنی بیمارهای روانشناختی برای استفاده در داستانتان

[F.S.Ka]

«سندروم هاکلبری فین»



این سندروم اغلب برای اشاره به کودکانی به کار می رود که به «مدرسه گریزی» گرایش دارند و بدون دلیل موجه، از حضور در کلاس های درس امتناع می کنند. اما «سندروم هاکلبری فین» در کتاب های روانشناسی، به عنوان یک «عقده روان‌پویشی» نیز معرفی شده است. «جِی سی سِگِن» در کتاب «لغت نامه ی پزشکی مدرن» توضیح می دهد که این سندروم با سرکشی در دوران نوجوانی آغاز می شود اما به تدریج به «تغییرات شغلی مکرر و مسئولیت گریزی در بزرگسالی» می انجامد. گمان می رود «سندروم هاکلبری فین» در واکنش به طرد شدن توسط والدین، و یا احساساتی عمیق از خودکم‌بینی و افسردگی در فرد بروز می کند.

 

[F.S.Ka]

«عقده سیندرلا»



نویسنده و روانشناس آمریکایی «کولِت داولینگ» در سال 1981، عبارت «عقده سیندرلا» را در کتابی به همین نام در مرکز توجهات قرار داد. این عبارت به وضعیتی مختص به زنان اشاره دارد که در آن، افراد به شکل ناخودآگاه از مفهوم استقلال و عدم وابستگی هراس دارند.

 

[F.S.Ka]

«عقده سوپرمن»



«مکس کری» در کتاب «عقده سوپرمن» تلاش می کند شیوه ی رفتار افرادی را توصیف کند که رویاها و اهداف بیش از اندازه بلندپروازانه‌شان، آن ها را در معرض آسیب های روانی و جسمانی قرار می دهد. طبق گفته های «کری»، افرادی که به این وضعیت دچار هستند، معمولا فکر می کنند توانایی غلبه بر هر مشکلی را دارند و برای رسیدن به هدف خود حاضرند هر میزان از خواب، غذا و سلامتی را فدا کنند. همچنین این افراد معمولا حیله گر و خودخواه هستند و کار کردن در کنارشان چندان آسان نیست.

 

[F.S.Ka]

«سندروم اتللو»



در سال 1955 دو روانشناس به نام «جان تاد» و «کنث دوهرست»، در مقاله ای به توضیح وضعیتی پرداختند که با نام «سندروم اتللو» شناخته می شود. این نامِ «شکسپیری»، به گونه ای خطرناک از روان پریشی اشاره می کند که مشخصه ی اصلی آن، باوری نادرست مبنی بر خ*یانت و بی وفاییِ همسر است. اگر این اثر از «ویلیام شکسپیر» را به خاطر داشته باشید، می دانید که «اتللو» همسرش «دِزدِمونا» را به قتل می رساند چون به شکلی غیرمنطقی باور پیدا کرده که همسرش در حال خ*یانت به او بوده است. برخی پژوهش ها بیان می کنند این وضعیت بیشتر در مردان سالخورده با اختلالی عصب شناختی—و نه اختلالی روانشناختی—اتفاق می افتد. «سندروم اتللو» ممکن است در حادترین شرایط به قتل بینجامد و در نمونه های کم خطرتر، مشکلاتی در رابطه ی عاشقانه ی افراد ایجاد کند.

 

[F.S.Ka]

سندروم زیبای خفته»



«سندروم زیبای خفته» نامی عامه پسندتر برای یک اختلال عصب شناختیِ کمیاب است که با نام «سندروم کلاین-لوین» شناخته می شود. این اختلال با دوره های طولانی از خواب همراه است که گاهی چند روز نیز طول می کشد. همه فعالیت های عادی در زندگی فرد، در این دوره ها متوقف می شود. افراد مبتلا به «سندروم زیبای خفته» در این دوره ها، قادر نیستند کاری بیشتر از خوابیدن، غذا خوردن و استفاده از دستشویی را انجام دهند. آن ها همچنین ممکن است در زمان بیداری، کمی بی حواس به نظر برسند و هوشیاری پایینی را از خود نشان بدهند. درمان این سندروم، سخت صورت می پذیرد اما دوره های آن معمولا پس از سنین هشت تا دوازده سالگی کمتر می شود.

 

[F.S.Ka]

«سندروم دوریان گرِی»



درست مانند شخصیت خودپسند خلق شده توسط «اسکار وایلد»، افرادی که از این اختلال رنج می برند، علاقه ای افراطی و وسواس گونه را نسبت به جذابیت و زیبایی ظاهری خود بروز می دهند. این افراد معمولا با سالخوردگی به راحتی کنار نمی آیند و به شکل مکرر به جراحی پلاستیک و داروهای توان افزا روی می آورند تا جوانی و جذابیت خود را تا زمانی که ممکن است، حفظ کنند.

 

[F.S.Ka]

«عقده ادیپ»



«عقده ادیپ»، شناخته شده ترین اختلالی که نام خود را از دنیای ادبیات گرفته، زمانی اتفاق می افتد که یک پسر، علاقه ای شدید را نسبت به مادر و احساسی از حقارت و خصومت را نسبت به پدر—که در ذهن پسر، «رقیبِ» اوست—تجربه می کند. «زیگموند فروید» نام شخصیت اصلی اثر ماندگار «سوفوکلس»، کتاب «ادیپ شهریار» را به کار گرفت تا این وضعیت را توصیف کند؛ وضعیتی که «فروید» آن را مرحله ای عادی از کودکی در نظر می گرفت. «کارل گوستاو یونگ» مدتی بعد، مفهومی مشابه را در دختران توضیح داد و نام آن را «عقده الکترا» گذاشت.

 

[F.S.Ka]

«سندروم پیتر پن»



به شکل ساده می توان گفت افرادی که به «سندروم پیتر پن» دچار هستند، ورود به زندگی بزرگسالانه را نمی پذیرند. این افراد احتمالا کلاه سبز نمی پوشند و تلاشی برای پرواز کردن نیز نمی کنند، اما در مأموریت خود برای اجتناب از بزرگسالی، ممکن است اهدافی غیرممکن را برای خود تعیین کنند، به استفاده ی افراطی از الکل و مواد مخدر روی آورند، و به شکلی بی هدف دنبال شغل های جدید باشند. اگرچه مطالعات چندانی در رابطه با «سندروم پیتر پن» صورت نگرفته، پژوهشگران اعتقاد دارند این سندروم بیشتر در مردان اتفاق می افتد، و والدینی که بیش از اندازه نسبت به فرزندان خود حساس و مراقب هستند، در شکل گیری آن نقش ایفا می کنند.

 

[F.S.Ka]

«سندروم مونشهازِن»



«سندروم مونشهازِن» در واقع نام قدیمی عارضه ای است که اکنون با نام «اختلال ساختگی» شناخته می شود. فرد دچار به این وضعیت، با فریب دیگران، آن ها را مجاب می کند که به بیماری مشخصی مبتلا شده است، و علائم آن بیماری را نیز سعی می کند در خودش به وجود آورد. هدف اصلی افراد از انجام این کار، برانگیختن حس همدردی در دیگران است. آن ها برای این که داستان خود را باورپذیرتر کنند، ممکن است خود را در معرض درمان های جدی قرار دهند و حتی به خود آسیب بزنند. خاستگاه نام این سندروم، شخصیتی خیالی مربوط به «ادبیات آلمان» است: «بوران مونشهازن»، اشراف زاده ای که در مورد دستاوردها و موفقیت هایش دروغ بافی می کند.

 

[F.S.Ka]

«سندروم آلیس در سرزمین عجایب»



افرادی که مبتلا به این سندروم تشخیص داده می شوند، مشکلاتی جدی را در شیوه ی ادراک خود تجربه می کنند. در اساس، زندگی روزمره برای آن ها مثل صحنه هایی از داستان «آلیس در سرزمین عجایب» اثر «لوییس کارول» است: اشیا برای آن ها یا به شکلی باورنکردنی کوچک به نظر می رسد و یا به شکل ترسناکی بزرگ. این اختلال اغلب کودکان را تحت تأثیر قرار می دهد و تا کنون درمانی برای آن ارائه نشده است. با این حال «سندروم آلیس در سرزمین عجایب» معمولا با افزایش سن کودکان—اغلب در سال های پایانی نوجوانی—از بین می رود.