موضوع نویسنده
- Aug
- 8,033
- 27,717
- مدال‌ها
- 8
ابوالوَلید محمد بن احمد بن رشد معروف به ابن رشد از بزرگترین فلاسفه و حکمای اسلامی قرن ششم هجری است که در فلسفه و حکمت، یگانه روزگار خود بود و در فقه، حدیث، ادبیات، منطق و دیگر علوم متداول نیز تبحّر داشت.
ابوالوَلید محمد بن احمد بن رشد معروف به ابن رشد از بزرگترین فلاسفه و حکمای اسلامی قرن ششم هجری است که در فلسفه و حکمت، یگانه روزگار خود بود و در فقه، حدیث، ادبیات، منطق و دیگر علوم متداول نیز تبحّر داشت.
به گزارش سرویس دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، محمد بن احمد بن رشد اندلسی (زادهٔ ۱۱۲۶ در کوردوبا ، اسپانیا - درگذشتهٔ ۱۰ دسامبر ۱۱۹۸ در مراکش، مراکش) فیلسوف نامدار عربی اندلسی بود. در اکثر زبان‌های غربی او را با نام «اورئوس» می‌شناسند که به نوعی همان تلفظ «ابن رشد» است.
ابن رشد که بود؟
او در خانواده‌ای که سال‌ها مهد علم و فقاهت بود، پرورش یافت. پدر و جد پدری وی، هر دو منصب قاضی القضاة اندلس را به عهده داشتند. ابن رشد در جوانی به اکثر علوم زمان خود دست یافت و در ریاضیات، طبیعیات، نجوم، منطق، فلسفه و طب مهارت یافت. گرچه او از مسلمانان سنی و از مذهب مالکی بود، در زمان زندگی مورد زجر و طعن و نفرین علمای اسلامی بود و از طرف کلیسا نیز آثار او را محکوم دانستند. وی در اندلس میزیست، نزد ملوک آن سامان مقرب گردید و قاضی یکی از مناطق آن شد.
آثار علمی ابن رشد
بیشتر از 100 کتاب به او نسبت داده شده است که التحصیل، بِدایَةُ المجتهد، فلسفه ابن رشد و الکلیات و... از آن جمله‌اند.
تحصیلاتش در رشته‌های حقوق و پزشکی بود و مدت‌ها نیز در شهرهای «سویل» و «قرطبه» به کار قضاوت اشتغال داشت. او به بقای ماده و وجود یک حقیقت ابدی با خدا معتقد بود و متذکر شد که گاهی فلسفه با دین ناسازی تام دارد و از این جهت دیدگاه‌های دوگانه‌ای اظهار داشته است.
فلسفه ابن رشد دارای شهرت
فلسفهٔ او را در غرب «اوروئسیسم» می‌نامند که می‌تواند به «ابن رشدگرایی» ترجمه شود. آنچنان که مشهود است، ابن رشد بنا به توصیه "ابن طفیل" در زمان ابو یعقوب که مردی با فرهنگ و مطلع از فلسفه بود، به شرح آثار ارسطو پرداخت. معروف‌ترین کتاب وی، تفسیر او بر کتاب ما بعدالطبیعه ارسطو است. او تلاش داشت فلسفهٔ ارسطویی را با اسلام تطبیق دهد. او بر خلاف اسلام و همانند بودایی‌گری به ابدی بودن روح معتقد نبود.
«فصل‌المقال» کتاب مشهور اوست که با نگاهی متفاوت به قرآن نگاه می‌کند و از سوی بعضی به عنوان کتابی کفرآمیز اعلام شده است.
سرانجام این دانشمند مسلمان در 9 صفر سال 595 هجری قمری1198 میلادی، در سن 72 سالگی در مراکش وفات یافت و بعد از سه ماه جسد او را به قرطبه بردند و در آنجا به خاک سپردند.
ابوالوَلید محمد بن احمد بن رشد معروف به ابن رشد از بزرگترین فلاسفه و حکمای اسلامی قرن ششم هجری است که در فلسفه و حکمت، یگانه روزگار خود بود و در فقه، حدیث، ادبیات، منطق و دیگر علوم متداول نیز تبحّر داشت.
به گزارش سرویس دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، محمد بن احمد بن رشد اندلسی (زادهٔ ۱۱۲۶ در کوردوبا ، اسپانیا - درگذشتهٔ ۱۰ دسامبر ۱۱۹۸ در مراکش، مراکش) فیلسوف نامدار عربی اندلسی بود. در اکثر زبان‌های غربی او را با نام «اورئوس» می‌شناسند که به نوعی همان تلفظ «ابن رشد» است.
ابن رشد که بود؟
او در خانواده‌ای که سال‌ها مهد علم و فقاهت بود، پرورش یافت. پدر و جد پدری وی، هر دو منصب قاضی القضاة اندلس را به عهده داشتند. ابن رشد در جوانی به اکثر علوم زمان خود دست یافت و در ریاضیات، طبیعیات، نجوم، منطق، فلسفه و طب مهارت یافت. گرچه او از مسلمانان سنی و از مذهب مالکی بود، در زمان زندگی مورد زجر و طعن و نفرین علمای اسلامی بود و از طرف کلیسا نیز آثار او را محکوم دانستند. وی در اندلس میزیست، نزد ملوک آن سامان مقرب گردید و قاضی یکی از مناطق آن شد.
آثار علمی ابن رشد
بیشتر از 100 کتاب به او نسبت داده شده است که التحصیل، بِدایَةُ المجتهد، فلسفه ابن رشد و الکلیات و... از آن جمله‌اند.
تحصیلاتش در رشته‌های حقوق و پزشکی بود و مدت‌ها نیز در شهرهای «سویل» و «قرطبه» به کار قضاوت اشتغال داشت. او به بقای ماده و وجود یک حقیقت ابدی با خدا معتقد بود و متذکر شد که گاهی فلسفه با دین ناسازی تام دارد و از این جهت دیدگاه‌های دوگانه‌ای اظهار داشته است.
فلسفه ابن رشد دارای شهرت
فلسفهٔ او را در غرب «اوروئسیسم» می‌نامند که می‌تواند به «ابن رشدگرایی» ترجمه شود. آنچنان که مشهود است، ابن رشد بنا به توصیه "ابن طفیل" در زمان ابو یعقوب که مردی با فرهنگ و مطلع از فلسفه بود، به شرح آثار ارسطو پرداخت. معروف‌ترین کتاب وی، تفسیر او بر کتاب ما بعدالطبیعه ارسطو است. او تلاش داشت فلسفهٔ ارسطویی را با اسلام تطبیق دهد. او بر خلاف اسلام و همانند بودایی‌گری به ابدی بودن روح معتقد نبود.
«فصل‌المقال» کتاب مشهور اوست که با نگاهی متفاوت به قرآن نگاه می‌کند و از سوی بعضی به عنوان کتابی کفرآمیز اعلام شده است.
سرانجام این دانشمند مسلمان در 9 صفر سال 595 هجری قمری1198 میلادی، در سن 72 سالگی در مراکش وفات یافت و بعد از سه ماه جسد او را به قرطبه بردند و در آنجا به خاک سپردند.