بیوگرافی بیوگرافی| ابوشکور بلخی

[itszari.]

بیوگرافی ابوشکور بلخی
ابوشکور بلخی از سخنوران پرآوازه سده چهارم هجری به شمار میرود که در روزگار امیر سامانی – نوح بن نصر بن احمد- زندگی کرده و در طول دوازده سال حکمرانی اش که از سال ۳۳۱ تا ۳۴۳ ه.ق بوده در دربار سامانی حضور داشته است. ابو شکور بلخی اشعاری به زبان های فارسی و عربی گفته است.

 

[itszari.]

از زندگی و بیشتر اشعار ابوشکور بلخی چیز زیادی باقی نمانده ولی بطور قطع می توان گفت که او در اواسط و اواخر نیمه ی اوّل قرن چهارم زندگی کرده و پس از وفات رودکی( ۳۲۹) در حیات بوده و پس از آن تاریخ، آثار عمده ی خود را نوشته است. او اوّلین شاعریست که علاوه بر رباعی که در زمان قبل از او رایج شده بود به منظومه های مزدوج که نام دیگرش« مثنوی» است، پرداخته و از آن جمله یک تألیف منظومیست که به اسم« کتاب» موسوم بوده و آنرا در سنه ی ۳۳۰ به اتمام رسانیده است.

 

[itszari.]

هویّت ابوشکور بلخی
از هیچ منبعی اسم ابوشکور بلخی برای ما معلوم نیست و فقط ابوالمؤیّد، ابوسلیک و ابوشعیب و غیرهم با کُنیه ی خود مشهور است و ابوشَکور به فتح شین( نه ضمّ چنان که برخی مؤلّفین فرنگی ضبط کرده اند ) اسمیست که به این سخنگوی ایرانی در همه ی مآخذ داده شده است. اختلافی در مسقط الرّأس او نیست زیرا اجماعاً به وی نسبت بلخی داده اند و نباید شکّی در این که او یک همشهری متأخّر ابوالحسن شهید و ابوالمؤیّد و جمعی از شعرای قدیم شهر گشتاسپ و هجرتگاه زردشت بوده، داشته باشیم.

 

[itszari.]

ویژگی های اشعار ابوشکور بلخی
> ابوشکور بلخی نیز شبیه خیلی از شعرای معاصر خودش مدّاح بوده یعنی قصاید مدحیّه را علاوه بر منظومه های مثنوی خود دارد.
> ابوشکور بلخی از شهر محل تولد خود مانند اغلب شعرای معاصر خویش خارج شده و به غربت افتاده( شاید در طلب یک حامی) چنان که از ابیات ذیل استنباط می شود:
گاهی چو غول گرد بیابان روان شوم*** گاهی چو گوسپندان در غول جای من
ادب مگیر و فصاحت مگیر و شعر مگیر*** نه من غریبم و شاه جهان غریب نواز

 

[itszari.]

در این شعر ابوشکور بلخی مقصود از« شاه جهان» معلوم نیست و شاید منظورش، نوح بن نصر یا پدر وی نصربن احمد سامانی باشد که ابوشکور در زمان آن ها زندگی کرده است. همان طور که از شعر مذکور معلوم می شود که ابوشکور بلخی در علم و ادب و شعر هم مایه ی بزرگی داشته و خود در این زمینه به علوّ مقام خویش متوجّه بوده و با وجود این در یک شعر دیگر گوید:
تا بدانجا رسید دانش من*** که بدانم همی که نادانم

 

[itszari.]

تا بدانجا رسید دانش من*** که بدانم همی که نادانم
> آثار کمی از اشعار ابوشکور بلخی( که ظاهراً خیلی زیاد هم بوده) باقی مانده است. ظاهراً از کتب مثنوی متعدّد وی نسخه ای بدست ما نرسیده و فقط تعدادی از ابیات متفرّقه ی آن ها دیده می شود.